17 VIII

...I coraz mniej przeszkadzają mi moje kaprysy, i coraz mniej denerwują mnie niepoukładane opowieści. I nie szkodzi, że Kaede snuje się po herbaciarni z chmurną miną, bo znów go dopadła chandra. Ani to, że Tenari stłukł mi dziś filiżankę pełną zielonej z miętą. Życie jest piękne, piękne, piękne...
- To ja się chyba będę zbierać - gdzieś z daleka dobiega głos kuzynki.
- Co? Dlaczego? - otrząsam się na chwilę z zamyślenia.
- Bo z dnia na dzień robisz się coraz bardziej rozanielona - śmieje się Vanny. - Aż miło na to patrzeć, ale chyba nic już do ciebie nie dociera, co?
Mam ochotę zaprotestować, ale może widać to bardziej niż przypuszczałam, skoro Tenari przygląda mi się ze zgoła naukowym zainteresowaniem? Kaede zresztą też, ale zupełnie bez wyrazu.