Przesilenie już minęło, a my nadal na Rozdrożu. Tak miło się tu mieszka.
Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żebym regularnie wpadała do domu, szykować prezent dla Tenariego. Jubilat zastrzegł sobie, że ma być pięciokątny - może dla równowagi z niemal okrągłą herbaciarnią, a może po to, żeby było więcej ścian, po których można malować. Tymczasem Vanny i Ivy przekopują się przez strych w poszukiwaniu jakichś ciekawych elementów wyposażenia, żeby dorzucić je do prezentu. Samo hodowanie nowego prywatnego wymiaru jest dość czasochłonne, jednak większym problemem może okazać się dostrojenie go do przyszłego właściciela. Trochę żałuję, że nie mam pod ręką Xelli-Mediny, tak na wszelki wypadek, ale Aeiran obiecał, że mogę na niego liczyć, jeśli będzie trzeba.
Co jeszcze...? Zimowy piknik? Odbył się, a jakże! Jak należy, z grzanym winem i ciepłą herbatą, i mnóstwem słodyczy z cynamonowymi ciastkami na czele. Była również ślizgawka - rozgwieżdżona, jak to na jeziorze wypełnionym gwiezdnym pyłem - i drużynowe lepienie bałwana, zakończone spektakularnym zwycięstwem Cuana i dzieciaków. Nikt nie wiedział dokładnie, co ich bałwan przedstawia - miała to być istota, jaką kapitan drużyny widział w jednym ze światów, które zwiedził, ale Tenari i Ivy dołożyli sporo od siebie - lecz efekt końcowy... robił wrażenie. Cuan zadbał też o latawce z przywiązanymi do nich latarenkami - zrobił ich mnóstwo i jakoś tak zdołał nimi zdalnie sterować, że pod koniec pikniku powlatywały w różne portale, żeby zanieść światło innym światom, w których noc zwyciężyła dzień.
I wygląda na to, że na koniec roku odbędzie się powtórka z rozrywki, bo Disa jest rozżalona, że cały piknik przespała. Nic nie poradzimy - manipulacje czasem i zmienianie jej ciała zajęły Aeiranowi prawie tydzień, który spędziła całkiem wyłączona - ale co tam, skoro przed nami jeszcze sylwester. Może nawet z łabędziem.
Disie można dać teraz na upartego dwadzieścia lat - na więcej Aeiran się nie poważył nawet będąc w nastroju do wyzwań - i prawdę mówiąc nie zmieniła się wiele. Trochę wyostrzyły się jej rysy. Trochę urosła. Bardzo urosły jej włosy. Gdyby była całkowicie człowiekiem, zmiany byłyby pewnie bardziej widoczne, ale ta domieszka elfich genów, do których uparcie się nie przyznaje, robi swoje.
Ona i Cuan zostaną na Rozdrożu do końca roku; potem zamierzają pokręcić się znów po DeNaNi, przynajmniej dopóki nie wpadną na jakąś kolejną Pannę u Studni i nie wyruszą na nową wyprawę. Edge i Theaia wrócili już do swojego świata, zapewniwszy mnie na pożegnanie, że jeszcze ich kiedyś zobaczę. To trochę straszne, ale asystentka okazała się równie enigmatyczna jak jej szef i równie wszystkowiedząca. Udusiłabym na miejscu, ale nie wypadało.
W styczniu zamierzam zaszyć się na Krawędzi i to moje ostatnie słowo. Ukryję się przed wszystkimi nowymi wyzwaniami w blasku świec (kto wymyślił te świecie? Już nie pamiętam, ale chyba ja, bo Aeiran raczej zapala lampy), w szumie morza i u boku Aeirana, który już zapowiedział, że nikt i nic mnie stamtąd nie porwie. I bardzo dobrze.
19 XII
Spędziłam spory kawałek nocy konferując z Tenarim na temat prezentu, który mam zamiar dla niego przygotować. I nie, to nie może być niespodzianka, bo to on będzie urządzał wnętrze tegoż prezentu. A potem będzie mógł zaprosić kogo tylko zechce na urodziny połączone z parapetówką.
Około południa Ten-chan jeszcze spał, a ja, ziewając szeroko, powlokłam się do kuchni w poszukiwaniu herbaty. Na miejscu, oprócz Cuana i Disy siedzących przy śniadaniu, zastałam zaskakująco wyspaną Vanny w towarzystwie nowych gości - Clayda i Ivy.
- Kopę lat! - pisnęłam radośnie, zabierając się za ściskanie.
- Nie da się ukryć - przyznał mój najlepszy przyjaciel, mierzwiąc mi włosy jeszcze bardziej. - Vanny powiada, że marzysz o całonocnej imprezie, więc chyba przyjechałem w samą porę.
- A nie możemy poczekać z tym do Gwiazdki? - zapytała Andrea, która właśnie weszła do kuchni, by nastawić wodę na herbatę (hura!). - Moglibyśmy urządzić zimowy piknik. Nocą.
- Jeśli nocą, to chyba lepiej w sylwestra? - zdziwiła się Vanny, ale widać było, że pomysł jej się podoba. Mnie zresztą też.
- W sylwestra możemy urządzić drugi - roześmiała się jej przyjaciółka. - A na razie zerknij, proszę, na zewnątrz, bo chyba mamy kolejnych gości.
Moja kuzynka nie bez zaskoczenia wstała od stołu i wybiegła z kuchni. Po chwili dobiegło nas jej wołanie:
- Miya, ściągnij tu tego swojego blondyna!
- Ale którego? Przywiozłam ci tu przecież całe stadko - zdziwiłam się, ale wystarczył rzut oka na zewnątrz, bym poznała odpowiedź. Nie musiałam zresztą wołać - Edge sam zjawił się w przedpokoju, tknięty jakimś siódmym zmysłem.
Zobaczyliśmy Aeirana idącego jedną z zawieszonych w przestrzeni dróg w towarzystwie drobnej blondyneczki, która najwyraźniej bała się patrzeć w dół (co dobrze rozumiałam). Z drżeniem przytrzymywała się jego płaszcza i wyglądała na jego tle jak bardzo jasna i bardzo rozmigotana gwiazdka. Do momentu, w którym zobaczyła Edge'a - wtedy resztę drogi pokonała nie dość, że sama, ale i biegiem.
- Nareszcie! Nareszcie! - wykrzyknęła wysokim, wibrującym głosem, wpadając Edge'owi w... wpadając na niego z impetem, po czym zaczęła okładać go pięściami gdzie popadło. - Nareszcie raczył się szef znaleźć! Do czego to podobne? Niewyobrażalne! Wie szef, ile się naczekałam? I to w takim miejscu, z którego człowiek nie wychodzi taki sam, jak przedtem, o nie! - Brzmiało to dość złowieszczo, jakby mówiła o więzieniu lub zakładzie psychiatrycznym. - To ma być praca w dogodnych warunkach?! - I tak dalej w ten deseń, a on tylko stał jak słup, z taką miną, jakby nie wiedział, co powiedzieć (to dopiero było niewyobrażalne). Aż wreszcie powolnym, wręcz łagodnym ruchem ujął jej dłonie w swoje. Nie wyrwała ich.
- Jesteś materialna - powiedział odkrywczo.
- A jestem, i bardzo dobrze! - oświadczyła triumfalnie Theaia. - Ta wyprawa wyszła mi jednak na dobre. Teraz będę mogła zająć się tym wszystkim, co powinna robić asystentka z prawdziwego zdarzenia, więc będzie mógł szef wreszcie zwolnić tych dwoje nierobów.
- Twoja umowa dotyczy innych obowiązków - odparł Edge z zimną krwią, z łatwością powstrzymując potok jej słów. - Poza tym mówiłem ci tyle razy, że nie masz pojęcia o biznesie.
- Bo zawsze szef zbywa moje pytania. Ale teraz, skoro zmieniły mi się kwalifikacje, umowę można będzie zmienić!
Przysłuchiwałam się tej wymianie zdań z mieszaniną zdumienia i rozbawienia, podobnie jak inni mieszkańcy i goście Rozdroża, a zebrał się ich spory tłum. Tylko Aeiran bez słowa wszedł do domu i skierował się do kuchni, niewątpliwie z zamiarem poproszenia Andrei o kawę - ale w przelocie położył mi dłoń na ramieniu, a ja uśmiechnęłam się, widząc w jego spojrzeniu obietnicę. Zdziwiło mnie tylko, że Disandriel pobiegła za nim.
- Skoro w tajemniczy sposób zyskałaś fizyczną postać - mówił tymczasem Edge z niewzruszoną miną - zanim cokolwiek zrobisz, przyjadą panowie w czarnych garniturach i ani się obejrzysz, a zostaniesz odcięta i zawieziona do laboratorium.
- Brakowało mi tego rozkosznego poczucia humoru - w wielkich oczach Theai zamigotały iskierki przekory. - Przecież dobrze wiem, że im szef nie pozwoli.
- Skoro tak wierzysz w moją wszechmoc, zastanowię się nad tym - stwierdził łaskawie. - A na razie możesz zrobić wreszcie użytek z tych swoich kosmetyków. Chyba nie chcesz pokazać się w naszym świecie blada jak widmo, którym już nie jesteś.
Dziewczyna aż podskoczyła z radości, potrząsając platynowymi lokami; po chwili jednak opanowała się i weszła do domu dostojnym krokiem.
- Powinnaś była przyjechać tam z nim - oznajmiła mi enigmatycznie, ale chyba nie oczekiwała odpowiedzi. Wszystkim zgromadzonym skinęła wyniośle głową, tylko na widok Clayda wrzasnęła, jakby dotknął jej rozpalonym żelazem.
- Jeśli tak wita kolegę po fachu, lepiej dla niej, żeby nie spotkała Ivy - mruknął, rzucając szybkie spojrzenie, a może i myśl, kręcącemu się w pobliżu Tenariemu, który kiwnął głową i odfrunął w głąb domu.
Skonsternowana Vanny już chciała interweniować, ale Clayd tylko cmoknął ją w czubek głowy, po czym ujął osłupiałą Theaię pod ramię. Usiłowała się wyrwać, ale uspokoił ją twardym głosem, jakim zwykle nie zwracał się do kobiet. Już raczej do ludzi z Instytutu. Albo z rządu.
- A teraz, moja panno, porozmawiamy o etykiecie - powiedziawszy to udał się z nią do salonu. Nie mogłam powstrzymać prychnięcia - on i etykieta?
- Jeśli mi uszkodzi asystentkę, pozwę go - stwierdził Edge, ale jakoś bez prawdziwej złości.
- Zostaw duchom ich duchowe sprawy - wzruszyłam ramionami. - A przy okazji, nie wspomniałeś, że twoja "asystentka" to ingil'áth.
- Co?
- Duch opiekuńczy.
- I co z tego? Musiała przejść rozmowę kwalifikacyjną, jak każdy zwykły człowiek.
- I uznałeś, że ma odpowiednie kwalifikacje?!
- Byłem dzieciakiem, a ona była zabawna. Przypominała mi moją młodszą siostrę. - Nagle Edge spojrzał prosto na mnie, badawczo. - Czy nigdy nie przestaniesz wypytywać?
- Dopiero kiedy odpowiesz na wszystkie pytania - roześmiałam się, ale on westchnął ledwo słyszalnie i pokręcił głową.
- Nie mogę ci odpowiedzieć, skoro sama jeszcze nie wiesz - oświadczył sucho, ale w jego oczach coś błysnęło.
- Nie możesz mi odpowiedzieć, skoro sama jeszcze nie wiem - powtórzyłam powoli, zdumiona taką logiką. - Czy ty w ogóle słyszysz, jak to brzmi?
- Owszem - teraz już uśmiechał się otwarcie. I złośliwie.
- Czy masz jakąś tajemnicę obłożoną kolejnym zaklęciem? Jednym z tych, które nie pozwalają o niej rozmawiać, chyba że rozmówca zna ją z innego źródła?
- A czy tobie wszystko musi kojarzyć się z czarami? Chętnie bym od nich chwilę odpoczął. Te wszystkie magiczne światy potrafią być... przytłaczające.
- I to mówi ktoś, kto ma ducha opiekuńczego? Choćby i na umowę o pracę?
- U nas magia występuje... w zdrowych ilościach. Kontrolowana przez rząd. - Z jakiegoś powodu skrzywił się i odwrócił na pięcie, dodając na odchodnym: - Albo wyciszana.
Nie indagowałam więcej, zwłaszcza że dopadła mnie Vanny, która uznała, że tym razem jej kolej na zadawanie pytań. Obiecałam jej poufną rozmowę - no, jeszcze Clayda i Ivy mogłyśmy do niej dopuścić, a już na pewno do tej części dotyczącej prezentu dla Tenariego - ale trochę później.
Najpierw chciałam poszukać Aeirana. I Disandriel.
Znalazłam ich w jednym z gościnnych pokoi, który sobie zaklepała. Tłumaczyła mu coś z przejęciem, a on słuchał uważnie i nie przerywał. Odniosłam dziwne wrażenie, że zdążyła mu opowiedzieć całe swoje życie i wyjawić wszystkie szczegóły dotyczące tego zaklęcia nieśmiertelności, których nie poznała nawet Vylette.
- Jestem zawiedziona - oświadczyła na mój widok. - Udałam się do Aeirana samotnie i bohatersko, nie chcąc narażać cię na ewentualne nieprzyjemności, a tymczasem znalazłam zupełnie sensownego partnera do porządnej naukowej rozmowy!
- Trudno mi w to wątpić - zachichotałam. Mówiłam szczerą prawdę - jeśli cała ich rozmowa polegała na tym, że głównie ona mówiła, to... Aeiran tylko uniósł brew i to wystarczyło za cały komentarz.
- Wracając do tematu - Disa zwróciła się do niego ponownie. - Dałbyś radę cofnąć w czasie moje ciało, zostawiając umysł nietknięty? Wolałabym... Poza wszystkim innym, wolałabym później pamiętać, skąd się tu właściwie wzięłam. A słyszałam, że robiłeś coś podobnego już wcześniej...
- Robiłem - przyznał. - Ale z bardzo starą duszą w młodym ciele. Jej umysł był... dość poplątany - zamyślił się, a ja cieszyłam się w duchu, że Clayd tego nie słyszy. - Paradoksalnie ryzyko było wtedy mniejsze.
- Więc nie pomożesz mi? Jeśli nie jesteś pewien, to ja tym bardziej...
- Tego nie powiedziałem. Cofanie czasu zawsze jest ryzykowne, dlatego możemy pójść w drugą stronę. Pchnąć cię do przodu.
Disa przez chwilę siedziała w milczeniu, rozważając to, co właśnie usłyszała. A na jej twarzy malowało się coraz większe niedowierzanie.
- Tyle jeśli chodzi o sensowną rozmowę - odezwała się słabym, drżącym głosem. - Przeoczyłeś ten moment, kiedy mówiłam, że od ponad stu lat ani trochę się nie postarzałam?
- Obejdę to.
Te słowa obie nas przyprawiły o lekki wstrząs. Albo może trochę mniej niż lekki.
- Bez obrazy, ale - zaczęła jeszcze raz, już pewniejszym tonem, ale wolniej - to zaklęcie jest tak mocno wplątane w mój wzorzec, że każdy, kto choć trochę znał się na rzeczy, na ten widok łapał się za głowę i...
- Obejdę to - powtórzył Aeiran bez wahania.
Tym razem milczała dłużej. I wyglądała na mniej wstrząśniętą.
- Możecie zostawić mnie na chwilę samą? - poprosiła wreszcie. - Muszę to przemyśleć. I parę razy się uszczypnąć. To zbyt... zbyt proste.
Aeiran znów tylko uniósł brew - z jego punktu widzenia to wcale nie musiało być proste, choć dla niej, po tylu latach bezowocnych poszukiwań, tak to pewnie wyglądało - ja zaś otworzyłam drzwi i oboje wyszliśmy z pokoju.
- Przemyśli to - stwierdził z niezachwianą pewnością. - Mogę dodać jej najwyżej kilka lat, ale to już... Co? - urwał, widząc moją minę.
- Sama nie wiem. Spodziewałam się raczej, że usłyszę kazanie o naturze czasu - westchnęłam.
- Jesteś tutaj, zamiast w tamtym zamku. Ja też jestem już tutaj. Dlatego nie mam nastroju na narzekanie. - Jego słowa wcale nie rozjaśniły mi w głowie, a następne jeszcze bardziej zamąciły, z innego powodu: - Do twarzy ci w tym szlafroku, ale zanim skończę z tą dziewczyną, znajdź sobie jakąś suknię. Załatwiłem nam randkę na zeszłą noc i myślę, że lokalizacja ci się spodoba.
- Suknia oznacza bal, a to raczej twoje klimaty - prychnęłam. - Ale czekaj, jeśli na zeszłą noc, to już po... - Nie zdążyłam jednak dokończyć. Nie, nie powtórzył po raz kolejny tego, co mówił Disie. Po prostu odpowiedział mi długim, stęsknionym (i wytęsknionym) pocałunkiem i tym rzadkim uśmiechem, z którym wygląda jakby miał zamiar rzucić wyzwanie światom. I zwyciężyć.
A kiedy drzwi do pokoju Disy się za nim zamknęły, nie mogłam nie zastanawiać się, co takiego skłoniło Aeirana do takiego lekceważenia swoich własnych zasad. I co to miało wspólnego z jego wizytą w zamku Nadzieja.
Około południa Ten-chan jeszcze spał, a ja, ziewając szeroko, powlokłam się do kuchni w poszukiwaniu herbaty. Na miejscu, oprócz Cuana i Disy siedzących przy śniadaniu, zastałam zaskakująco wyspaną Vanny w towarzystwie nowych gości - Clayda i Ivy.
- Kopę lat! - pisnęłam radośnie, zabierając się za ściskanie.
- Nie da się ukryć - przyznał mój najlepszy przyjaciel, mierzwiąc mi włosy jeszcze bardziej. - Vanny powiada, że marzysz o całonocnej imprezie, więc chyba przyjechałem w samą porę.
- A nie możemy poczekać z tym do Gwiazdki? - zapytała Andrea, która właśnie weszła do kuchni, by nastawić wodę na herbatę (hura!). - Moglibyśmy urządzić zimowy piknik. Nocą.
- Jeśli nocą, to chyba lepiej w sylwestra? - zdziwiła się Vanny, ale widać było, że pomysł jej się podoba. Mnie zresztą też.
- W sylwestra możemy urządzić drugi - roześmiała się jej przyjaciółka. - A na razie zerknij, proszę, na zewnątrz, bo chyba mamy kolejnych gości.
Moja kuzynka nie bez zaskoczenia wstała od stołu i wybiegła z kuchni. Po chwili dobiegło nas jej wołanie:
- Miya, ściągnij tu tego swojego blondyna!
- Ale którego? Przywiozłam ci tu przecież całe stadko - zdziwiłam się, ale wystarczył rzut oka na zewnątrz, bym poznała odpowiedź. Nie musiałam zresztą wołać - Edge sam zjawił się w przedpokoju, tknięty jakimś siódmym zmysłem.
Zobaczyliśmy Aeirana idącego jedną z zawieszonych w przestrzeni dróg w towarzystwie drobnej blondyneczki, która najwyraźniej bała się patrzeć w dół (co dobrze rozumiałam). Z drżeniem przytrzymywała się jego płaszcza i wyglądała na jego tle jak bardzo jasna i bardzo rozmigotana gwiazdka. Do momentu, w którym zobaczyła Edge'a - wtedy resztę drogi pokonała nie dość, że sama, ale i biegiem.
- Nareszcie! Nareszcie! - wykrzyknęła wysokim, wibrującym głosem, wpadając Edge'owi w... wpadając na niego z impetem, po czym zaczęła okładać go pięściami gdzie popadło. - Nareszcie raczył się szef znaleźć! Do czego to podobne? Niewyobrażalne! Wie szef, ile się naczekałam? I to w takim miejscu, z którego człowiek nie wychodzi taki sam, jak przedtem, o nie! - Brzmiało to dość złowieszczo, jakby mówiła o więzieniu lub zakładzie psychiatrycznym. - To ma być praca w dogodnych warunkach?! - I tak dalej w ten deseń, a on tylko stał jak słup, z taką miną, jakby nie wiedział, co powiedzieć (to dopiero było niewyobrażalne). Aż wreszcie powolnym, wręcz łagodnym ruchem ujął jej dłonie w swoje. Nie wyrwała ich.
- Jesteś materialna - powiedział odkrywczo.
- A jestem, i bardzo dobrze! - oświadczyła triumfalnie Theaia. - Ta wyprawa wyszła mi jednak na dobre. Teraz będę mogła zająć się tym wszystkim, co powinna robić asystentka z prawdziwego zdarzenia, więc będzie mógł szef wreszcie zwolnić tych dwoje nierobów.
- Twoja umowa dotyczy innych obowiązków - odparł Edge z zimną krwią, z łatwością powstrzymując potok jej słów. - Poza tym mówiłem ci tyle razy, że nie masz pojęcia o biznesie.
- Bo zawsze szef zbywa moje pytania. Ale teraz, skoro zmieniły mi się kwalifikacje, umowę można będzie zmienić!
Przysłuchiwałam się tej wymianie zdań z mieszaniną zdumienia i rozbawienia, podobnie jak inni mieszkańcy i goście Rozdroża, a zebrał się ich spory tłum. Tylko Aeiran bez słowa wszedł do domu i skierował się do kuchni, niewątpliwie z zamiarem poproszenia Andrei o kawę - ale w przelocie położył mi dłoń na ramieniu, a ja uśmiechnęłam się, widząc w jego spojrzeniu obietnicę. Zdziwiło mnie tylko, że Disandriel pobiegła za nim.
- Skoro w tajemniczy sposób zyskałaś fizyczną postać - mówił tymczasem Edge z niewzruszoną miną - zanim cokolwiek zrobisz, przyjadą panowie w czarnych garniturach i ani się obejrzysz, a zostaniesz odcięta i zawieziona do laboratorium.
- Brakowało mi tego rozkosznego poczucia humoru - w wielkich oczach Theai zamigotały iskierki przekory. - Przecież dobrze wiem, że im szef nie pozwoli.
- Skoro tak wierzysz w moją wszechmoc, zastanowię się nad tym - stwierdził łaskawie. - A na razie możesz zrobić wreszcie użytek z tych swoich kosmetyków. Chyba nie chcesz pokazać się w naszym świecie blada jak widmo, którym już nie jesteś.
Dziewczyna aż podskoczyła z radości, potrząsając platynowymi lokami; po chwili jednak opanowała się i weszła do domu dostojnym krokiem.
- Powinnaś była przyjechać tam z nim - oznajmiła mi enigmatycznie, ale chyba nie oczekiwała odpowiedzi. Wszystkim zgromadzonym skinęła wyniośle głową, tylko na widok Clayda wrzasnęła, jakby dotknął jej rozpalonym żelazem.
- Jeśli tak wita kolegę po fachu, lepiej dla niej, żeby nie spotkała Ivy - mruknął, rzucając szybkie spojrzenie, a może i myśl, kręcącemu się w pobliżu Tenariemu, który kiwnął głową i odfrunął w głąb domu.
Skonsternowana Vanny już chciała interweniować, ale Clayd tylko cmoknął ją w czubek głowy, po czym ujął osłupiałą Theaię pod ramię. Usiłowała się wyrwać, ale uspokoił ją twardym głosem, jakim zwykle nie zwracał się do kobiet. Już raczej do ludzi z Instytutu. Albo z rządu.
- A teraz, moja panno, porozmawiamy o etykiecie - powiedziawszy to udał się z nią do salonu. Nie mogłam powstrzymać prychnięcia - on i etykieta?
- Jeśli mi uszkodzi asystentkę, pozwę go - stwierdził Edge, ale jakoś bez prawdziwej złości.
- Zostaw duchom ich duchowe sprawy - wzruszyłam ramionami. - A przy okazji, nie wspomniałeś, że twoja "asystentka" to ingil'áth.
- Co?
- Duch opiekuńczy.
- I co z tego? Musiała przejść rozmowę kwalifikacyjną, jak każdy zwykły człowiek.
- I uznałeś, że ma odpowiednie kwalifikacje?!
- Byłem dzieciakiem, a ona była zabawna. Przypominała mi moją młodszą siostrę. - Nagle Edge spojrzał prosto na mnie, badawczo. - Czy nigdy nie przestaniesz wypytywać?
- Dopiero kiedy odpowiesz na wszystkie pytania - roześmiałam się, ale on westchnął ledwo słyszalnie i pokręcił głową.
- Nie mogę ci odpowiedzieć, skoro sama jeszcze nie wiesz - oświadczył sucho, ale w jego oczach coś błysnęło.
- Nie możesz mi odpowiedzieć, skoro sama jeszcze nie wiem - powtórzyłam powoli, zdumiona taką logiką. - Czy ty w ogóle słyszysz, jak to brzmi?
- Owszem - teraz już uśmiechał się otwarcie. I złośliwie.
- Czy masz jakąś tajemnicę obłożoną kolejnym zaklęciem? Jednym z tych, które nie pozwalają o niej rozmawiać, chyba że rozmówca zna ją z innego źródła?
- A czy tobie wszystko musi kojarzyć się z czarami? Chętnie bym od nich chwilę odpoczął. Te wszystkie magiczne światy potrafią być... przytłaczające.
- I to mówi ktoś, kto ma ducha opiekuńczego? Choćby i na umowę o pracę?
- U nas magia występuje... w zdrowych ilościach. Kontrolowana przez rząd. - Z jakiegoś powodu skrzywił się i odwrócił na pięcie, dodając na odchodnym: - Albo wyciszana.
Nie indagowałam więcej, zwłaszcza że dopadła mnie Vanny, która uznała, że tym razem jej kolej na zadawanie pytań. Obiecałam jej poufną rozmowę - no, jeszcze Clayda i Ivy mogłyśmy do niej dopuścić, a już na pewno do tej części dotyczącej prezentu dla Tenariego - ale trochę później.
Najpierw chciałam poszukać Aeirana. I Disandriel.
Znalazłam ich w jednym z gościnnych pokoi, który sobie zaklepała. Tłumaczyła mu coś z przejęciem, a on słuchał uważnie i nie przerywał. Odniosłam dziwne wrażenie, że zdążyła mu opowiedzieć całe swoje życie i wyjawić wszystkie szczegóły dotyczące tego zaklęcia nieśmiertelności, których nie poznała nawet Vylette.
- Jestem zawiedziona - oświadczyła na mój widok. - Udałam się do Aeirana samotnie i bohatersko, nie chcąc narażać cię na ewentualne nieprzyjemności, a tymczasem znalazłam zupełnie sensownego partnera do porządnej naukowej rozmowy!
- Trudno mi w to wątpić - zachichotałam. Mówiłam szczerą prawdę - jeśli cała ich rozmowa polegała na tym, że głównie ona mówiła, to... Aeiran tylko uniósł brew i to wystarczyło za cały komentarz.
- Wracając do tematu - Disa zwróciła się do niego ponownie. - Dałbyś radę cofnąć w czasie moje ciało, zostawiając umysł nietknięty? Wolałabym... Poza wszystkim innym, wolałabym później pamiętać, skąd się tu właściwie wzięłam. A słyszałam, że robiłeś coś podobnego już wcześniej...
- Robiłem - przyznał. - Ale z bardzo starą duszą w młodym ciele. Jej umysł był... dość poplątany - zamyślił się, a ja cieszyłam się w duchu, że Clayd tego nie słyszy. - Paradoksalnie ryzyko było wtedy mniejsze.
- Więc nie pomożesz mi? Jeśli nie jesteś pewien, to ja tym bardziej...
- Tego nie powiedziałem. Cofanie czasu zawsze jest ryzykowne, dlatego możemy pójść w drugą stronę. Pchnąć cię do przodu.
Disa przez chwilę siedziała w milczeniu, rozważając to, co właśnie usłyszała. A na jej twarzy malowało się coraz większe niedowierzanie.
- Tyle jeśli chodzi o sensowną rozmowę - odezwała się słabym, drżącym głosem. - Przeoczyłeś ten moment, kiedy mówiłam, że od ponad stu lat ani trochę się nie postarzałam?
- Obejdę to.
Te słowa obie nas przyprawiły o lekki wstrząs. Albo może trochę mniej niż lekki.
- Bez obrazy, ale - zaczęła jeszcze raz, już pewniejszym tonem, ale wolniej - to zaklęcie jest tak mocno wplątane w mój wzorzec, że każdy, kto choć trochę znał się na rzeczy, na ten widok łapał się za głowę i...
- Obejdę to - powtórzył Aeiran bez wahania.
Tym razem milczała dłużej. I wyglądała na mniej wstrząśniętą.
- Możecie zostawić mnie na chwilę samą? - poprosiła wreszcie. - Muszę to przemyśleć. I parę razy się uszczypnąć. To zbyt... zbyt proste.
Aeiran znów tylko uniósł brew - z jego punktu widzenia to wcale nie musiało być proste, choć dla niej, po tylu latach bezowocnych poszukiwań, tak to pewnie wyglądało - ja zaś otworzyłam drzwi i oboje wyszliśmy z pokoju.
- Przemyśli to - stwierdził z niezachwianą pewnością. - Mogę dodać jej najwyżej kilka lat, ale to już... Co? - urwał, widząc moją minę.
- Sama nie wiem. Spodziewałam się raczej, że usłyszę kazanie o naturze czasu - westchnęłam.
- Jesteś tutaj, zamiast w tamtym zamku. Ja też jestem już tutaj. Dlatego nie mam nastroju na narzekanie. - Jego słowa wcale nie rozjaśniły mi w głowie, a następne jeszcze bardziej zamąciły, z innego powodu: - Do twarzy ci w tym szlafroku, ale zanim skończę z tą dziewczyną, znajdź sobie jakąś suknię. Załatwiłem nam randkę na zeszłą noc i myślę, że lokalizacja ci się spodoba.
- Suknia oznacza bal, a to raczej twoje klimaty - prychnęłam. - Ale czekaj, jeśli na zeszłą noc, to już po... - Nie zdążyłam jednak dokończyć. Nie, nie powtórzył po raz kolejny tego, co mówił Disie. Po prostu odpowiedział mi długim, stęsknionym (i wytęsknionym) pocałunkiem i tym rzadkim uśmiechem, z którym wygląda jakby miał zamiar rzucić wyzwanie światom. I zwyciężyć.
A kiedy drzwi do pokoju Disy się za nim zamknęły, nie mogłam nie zastanawiać się, co takiego skłoniło Aeirana do takiego lekceważenia swoich własnych zasad. I co to miało wspólnego z jego wizytą w zamku Nadzieja.
18 XII
Rana zadana mi przez Nemmilara zagoiła się, ale pozostała po niej mała blizna. To dziwne, bo zwykle moje ciało regeneruje się tak dokładnie, że nie sposób poznać, gdzie i czym oberwało. W dodatku blizna błyszczy jak posypana gwiezdnym pyłem. Może powinno mnie to zaniepokoić, ale na razie czuję się zdrowa jak ryba.
Oczywiście zatroskana Vylette przysłała doktor Evestę, żeby mnie zbadała, ta zaś orzekła, że nic mi nie dolega, i wyglądała przy tym na rozczarowaną. Może nie jest specjalistką od biologii demonów, ale chyba chciałaby nią zostać, a gdybym oberwała mocniej, miałaby okazję popastwić się nade mną porządnie.
Chwilowo wynajęliśmy pokoje w zajeździe, gdzie mogliśmy porządnie wypocząć i zastanowić się, co dalej. Moi towarzysze chyba jeszcze nie do końca przyzwyczaili się, że mogą iść, dokąd chcą; ja zresztą też nie, ale mogłam przynajmniej zająć się czytaniem i odpowiadaniem na listy, które zbyt długo krążyły w międzysferze, czekając aż je odbiorę.
A dziś, akurat kiedy kończyłam opisywać wydarzenia ostatnich dni, do pokoju wślizgnęła się Disa. Stanęła pod ścianą z dość niepewnym wyrazem twarzy, jakby nie zajmowała tego pokoju razem ze mną, tylko była intruzem.
- Muszę to wszystko przemyśleć - powiedziała wyjątkowo powściągliwym tonem.
- Co dokładnie? - odłożyłam zeszyt i uśmiechnęłam się do niej.
- Wszystko... Siebie. Vylette mówi, że nawet ona woli nie ryzykować zdejmowania ze mnie tego zaklęcia, a jeśli chcę je obejść, to albo zabawą z czasem, albo...
Nie popędzałam jej. Czekałam.
- Albo znalezieniem sobie nowego ciała! - wykrzyknęła nagle. - Takiego niezaklętego! Co ja jestem, nekromantka?!
- Takie czary podchodzą chyba raczej pod szamanizm...
- Mniejsza o to! A jeśli nie zdołam się przystosować do nowego ciała?... Nie wiem, nowy mózg nie pomieści mojej wybitnej inteligencji? Nie będę mogła więcej czarować?
Pokiwałam głową, bo rozumiałam jej dylemat. Tak samo niepokoiłam się o Vanny, której obecne ciało było co prawda zadziwiająco zgrane z duszą, ale... jednak nie jej własne. I gdybym spotkała kogoś, kto posiadł zdolność takiego "przeszczepu" duszy, wolałabym jednak trzymać się z daleka.
- Mówisz, jakby nie dała ci wyboru - zauważyłam.
- Nie, tylko jeszcze bardziej namieszała mi w głowie. Zasugerowała, że mogę się zwrócić do kapłanów w Solen, jak przypomniałam sobie zachowanie Edge'a po wizycie u nich, to chyba nie chcę. Ale zasugerowała jeszcze, żebym... no. Cóż.
- Wybrała się ze mną, bo znam kogoś, kto manipuluje czasem.
- Jasnowidzka się znalazła - prychnęła. - Wiem, domyślam się, co o tym sądzisz. Nie byłam najlepszą towarzyszką podróży, więc raczej...
- Ale za to interesującą.
- Jasne, że... Ej! - zobaczyła, że chichoczę, i tupnęła nogą.
- Nie obiecuję, co z tego wyniknie, ale chętnie cię ze sobą zabiorę - obiecałam, próbując stłumić śmiech. - Nie lubię porzucać moich postaci z potencjałem przed rozwiązaniem akcji.
- To zabrzmiało dość złowieszczo. Jakbyś zamierzała opisać mnie w swoich kronikach.
- A może właśnie to zrobię? Nie chcesz być sławna? - roześmiałam się znowu, kiedy podbiegła i usiłowała wyrwać mi poduszkę, choć przecież jej własne łóżko stało obok. Nasza szamotanina trwała jednak krótko, bo prosto na głowę Disy spadła wiadomość. Od Aeirana.
- Dobre wyczucie - powiedziałam, rozwijając zrolowany pergamin. Co prawda nie byłam tak do końca pewna jego reakcji na propozycję nie do odrzucenia, którą zamierzałam mu złożyć w imieniu Disy, ale z drugiej strony, co mi zrobi? Wyśle spać na kanapę? Na pewno nie.
Witaj z powrotem. Wszyscy czekamy na Rozdrożu. Wyśpij się na zapas - brzmiała wiadomość, która spokojnie zmieściłaby się na małej karteczce. Uśmiechnęłam się szeroko, skubiąc wargami róg pergaminu. Czyżbym zaczynała zmieniać się w Pokrzywę?
- Niepokojący ten twój uśmiech - oceniła Disandriel bezbłędnie.
- Chcesz wybrać się w kolejne miejsce, w które być może nie uwierzysz? - uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.
- Jeśli to się wiąże z rozwiązaniem mojego problemu, to chyba muszę. A czekaj - przypomniała sobie. - A chłopaki?
- Zapytaj ich - zaproponowałam, prędko zapisując na odwrocie wiadomości od Aeirana, że przybywam i proszę o konie. Po co marnować dobry pergamin? - Oczywiście mają teraz wolną rękę, ale stamtąd będzie im łatwiej ruszyć dalej... Dokądkolwiek zechcą.
Siedziba mojej kuzynki jak zwykle o tej porze roku przypominała... chociaż nie, ona zawsze przypomina domek z baśni. Ale tym razem była to baśń zimowa. W oknach wymalowane mrozem kwiaty, drzewa i ogród całe pokryte szronem, a nad jeziorem snuła się delikatna mgiełka. Śniegu na razie brakowało, ale powietrze przyjemnie szczypało w nos. Nad nami dziwne, obce gwiazdy świeciły jeszcze jaśniej niż zwykle i Disandriel przyglądała się im podejrzliwie. Cuan z zaciekawieniem - i chyba nadzieją - przyglądał się zawieszonym tu i ówdzie portalom. Edge po prostu się przyglądał.
Otworzyła nam rozpromieniona Andrea, która na widok nadprogramowej liczby gości od razu zdecydowała - nie dając im czasu na wyrażenie swojego zdania - że muszą zostać do Gwiazdki. Zanim pomknęła zrobić herbatę, zaprowadziła nas do salonu, wyjaśniając po drodze, że Blue wybrał się do Carnetii, więc pewnie nieprędko wróci a Rick siedzi przy komputerze i nie trzeba się nim przejmować. Właściwie szkoda, że nie było Blue, bo może pokazałby Cuanowi jakiś portal do nowego miejsca... Chociaż na ile go znam, lepiej się nie zastanawiać, jakie byłoby to miejsce.
W salonie zastałam niecodzienny widok - na poduszkach rozłożonych na perskim dywanie od Tenki rozsiedli się Vanny, Aeiran i dzieciaki, rżnąc w brydża (?) jak starzy szulerzy. Nie wiedziałam, czy się roześmiać, czy pacnąć w czoło. Albo ich pacnąć. Na szczęście zauważył mnie Tenari i podfrunął, żeby się przywitać, a następnie przyjrzeć się dobrze reszcie gości. Miałam niepokojące wrażenie, że w tym czasie zajrzał im do głów i wszystkiego się o nich dowiedział... ale chyba nie potrafiłby tego zrobić bez ich wiedzy? To straszne, że nie wiem tego na pewno. W każdym razie nie wyglądali, jakby coś poczuli.
- A teraz usiądziecie sobie wygodnie i wszystko nam opowiecie - oznajmiła nam Vanny po przywitaniu, wymianie uprzejmości i wyściskaniu każdego, kto zasłużył.
- Niech oni opowiadają, ja dla odmiany zamierzam trochę pomilczeć - prychnęłam i uśmiechnęłam się do Aeirana, który objął mnie ramieniem. Niestety popatrzył na mnie jakimś takim nieobecnym wzrokiem i zaraz przeniósł spojrzenie na Edge'a, kierującego się w stronę fotela. Zanim usiadł, podchwycił to spojrzenie... i skinął głową, a w jego oczach coś błysnęło. Aeiran odwzajemnił to skinienie, ale była w tym geście raczej odpowiedź na niezadane pytane, niż pozdrowienie. Żaden z nich nie odezwał się jednak ani słowem.
To była dziwna scena, zwłaszcza że to Disa miała sprawę do Aeirana, a nie Edge... o ile wiedziałam. A może wcale nie wiedziałam. Na razie jednak nie wypytywałam, tylko przysłuchiwałam się relacji z naszych podróży, którą zaczął zdawać Cuan, wyraźnie czujący się na Rozdrożu jak u siebie (niech go licho). Choć oczywiście Disa wtrącała swoje trzy grosze co chwilę.
Okazja do rozmowy z Aeiranem sam na sam przyszła później, kiedy wyszliśmy podziwiać zimowy krajobraz (Vanny na tę okazję przebrała się w kimono, co zajęło jej sporo czasu).
- Pora wyruszyć do zamku Nadzieja - stwierdził z niechęcią, zanim jeszcze zdążyłam zadać pytanie.
- Jeszcze czego! - zaprotestowałam, przerażona wizją opowiadania panu zamku, jak to spotkałam jego brata i co z tego wynikło. - Nigdzie nie jadę.
- Całe szczęście. Ja też nie chcę, żebyś tam jechała - uspokoił mnie. - Sam się tam wybiorę. Jest pewna niedokończona sprawa...
Jak na komendę otworzyła mi się właściwa szufladka w pamięci.
- Dziewczyna, którą tam przywieźliście w styczniu? - wykrztusiłam. - Theaia?
Uśmiechnął się lekko na potwierdzenie.
- Ale to się nie zgadza! Przecież ona wyszła z Szarych Światów w styczniu, a Edge... - urwałam, nagle zakłopotana. Czy Edge kiedykolwiek wspomniał, ile minęło czasu, odkąd tam był? Nie mogłam sobie przypomnieć.
- Czas w Szarych nie płynie jednolicie - wyjaśnił Aeiran, a raczej uważał, że wyjaśnia. - A w świecie, w którym stoi zamek, chyba też inaczej... Jednego jestem pewien: ona musiała zaczekać aż do teraz.
- Skoro tak... Ale skąd w ogóle wiedziałeś, kogo i kiedy szukać?!
- A skąd ty znasz niektóre wątki pewnych opowieści jeszcze zanim się rozpoczną? - pogłaskał mnie po policzku z rozbawieniem. - Miałem przeczucie, że ci dwoje są w jakiś sposób ważni, ale w jaki - to jeszcze się okaże. Wiem tylko, że ma to coś wspólnego z czasem. Może właśnie ty to odkryjesz?
- Nie pocieszyłeś mnie - mruknęłam, ale przytuliłam się do niego. W porządku, mogłam przyjąć takie wyjaśnienie, ale w żaden sposób nie tłumaczyło, skąd wiedział to Edge. I na ile go poznałam, wątpiłam, że wyciągnę z niego odpowiedź.
Nie zatrzymywałam Aeirana dłużej - im szybciej ruszy do tego absurdalnego zamku, tym szybciej stamtąd wróci, prawda? Odprowadzałam go wzrokiem, kiedy odjeżdżał konno drogą z gwiezdnego pyłu, prosto do jednego z portali.
- Planowaliście na dzisiaj jakąś całonocną imprezę? - zwróciłam się do Vanny, ciągle zamyślona.
- Nic o tym nie wiem - zdziwiła się. - A co, chciałabyś?
- Chciałabym go udusić - westchnęłam tylko.
Oczywiście zatroskana Vylette przysłała doktor Evestę, żeby mnie zbadała, ta zaś orzekła, że nic mi nie dolega, i wyglądała przy tym na rozczarowaną. Może nie jest specjalistką od biologii demonów, ale chyba chciałaby nią zostać, a gdybym oberwała mocniej, miałaby okazję popastwić się nade mną porządnie.
Chwilowo wynajęliśmy pokoje w zajeździe, gdzie mogliśmy porządnie wypocząć i zastanowić się, co dalej. Moi towarzysze chyba jeszcze nie do końca przyzwyczaili się, że mogą iść, dokąd chcą; ja zresztą też nie, ale mogłam przynajmniej zająć się czytaniem i odpowiadaniem na listy, które zbyt długo krążyły w międzysferze, czekając aż je odbiorę.
A dziś, akurat kiedy kończyłam opisywać wydarzenia ostatnich dni, do pokoju wślizgnęła się Disa. Stanęła pod ścianą z dość niepewnym wyrazem twarzy, jakby nie zajmowała tego pokoju razem ze mną, tylko była intruzem.
- Muszę to wszystko przemyśleć - powiedziała wyjątkowo powściągliwym tonem.
- Co dokładnie? - odłożyłam zeszyt i uśmiechnęłam się do niej.
- Wszystko... Siebie. Vylette mówi, że nawet ona woli nie ryzykować zdejmowania ze mnie tego zaklęcia, a jeśli chcę je obejść, to albo zabawą z czasem, albo...
Nie popędzałam jej. Czekałam.
- Albo znalezieniem sobie nowego ciała! - wykrzyknęła nagle. - Takiego niezaklętego! Co ja jestem, nekromantka?!
- Takie czary podchodzą chyba raczej pod szamanizm...
- Mniejsza o to! A jeśli nie zdołam się przystosować do nowego ciała?... Nie wiem, nowy mózg nie pomieści mojej wybitnej inteligencji? Nie będę mogła więcej czarować?
Pokiwałam głową, bo rozumiałam jej dylemat. Tak samo niepokoiłam się o Vanny, której obecne ciało było co prawda zadziwiająco zgrane z duszą, ale... jednak nie jej własne. I gdybym spotkała kogoś, kto posiadł zdolność takiego "przeszczepu" duszy, wolałabym jednak trzymać się z daleka.
- Mówisz, jakby nie dała ci wyboru - zauważyłam.
- Nie, tylko jeszcze bardziej namieszała mi w głowie. Zasugerowała, że mogę się zwrócić do kapłanów w Solen, jak przypomniałam sobie zachowanie Edge'a po wizycie u nich, to chyba nie chcę. Ale zasugerowała jeszcze, żebym... no. Cóż.
- Wybrała się ze mną, bo znam kogoś, kto manipuluje czasem.
- Jasnowidzka się znalazła - prychnęła. - Wiem, domyślam się, co o tym sądzisz. Nie byłam najlepszą towarzyszką podróży, więc raczej...
- Ale za to interesującą.
- Jasne, że... Ej! - zobaczyła, że chichoczę, i tupnęła nogą.
- Nie obiecuję, co z tego wyniknie, ale chętnie cię ze sobą zabiorę - obiecałam, próbując stłumić śmiech. - Nie lubię porzucać moich postaci z potencjałem przed rozwiązaniem akcji.
- To zabrzmiało dość złowieszczo. Jakbyś zamierzała opisać mnie w swoich kronikach.
- A może właśnie to zrobię? Nie chcesz być sławna? - roześmiałam się znowu, kiedy podbiegła i usiłowała wyrwać mi poduszkę, choć przecież jej własne łóżko stało obok. Nasza szamotanina trwała jednak krótko, bo prosto na głowę Disy spadła wiadomość. Od Aeirana.
- Dobre wyczucie - powiedziałam, rozwijając zrolowany pergamin. Co prawda nie byłam tak do końca pewna jego reakcji na propozycję nie do odrzucenia, którą zamierzałam mu złożyć w imieniu Disy, ale z drugiej strony, co mi zrobi? Wyśle spać na kanapę? Na pewno nie.
Witaj z powrotem. Wszyscy czekamy na Rozdrożu. Wyśpij się na zapas - brzmiała wiadomość, która spokojnie zmieściłaby się na małej karteczce. Uśmiechnęłam się szeroko, skubiąc wargami róg pergaminu. Czyżbym zaczynała zmieniać się w Pokrzywę?
- Niepokojący ten twój uśmiech - oceniła Disandriel bezbłędnie.
- Chcesz wybrać się w kolejne miejsce, w które być może nie uwierzysz? - uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.
- Jeśli to się wiąże z rozwiązaniem mojego problemu, to chyba muszę. A czekaj - przypomniała sobie. - A chłopaki?
- Zapytaj ich - zaproponowałam, prędko zapisując na odwrocie wiadomości od Aeirana, że przybywam i proszę o konie. Po co marnować dobry pergamin? - Oczywiście mają teraz wolną rękę, ale stamtąd będzie im łatwiej ruszyć dalej... Dokądkolwiek zechcą.
Siedziba mojej kuzynki jak zwykle o tej porze roku przypominała... chociaż nie, ona zawsze przypomina domek z baśni. Ale tym razem była to baśń zimowa. W oknach wymalowane mrozem kwiaty, drzewa i ogród całe pokryte szronem, a nad jeziorem snuła się delikatna mgiełka. Śniegu na razie brakowało, ale powietrze przyjemnie szczypało w nos. Nad nami dziwne, obce gwiazdy świeciły jeszcze jaśniej niż zwykle i Disandriel przyglądała się im podejrzliwie. Cuan z zaciekawieniem - i chyba nadzieją - przyglądał się zawieszonym tu i ówdzie portalom. Edge po prostu się przyglądał.
Otworzyła nam rozpromieniona Andrea, która na widok nadprogramowej liczby gości od razu zdecydowała - nie dając im czasu na wyrażenie swojego zdania - że muszą zostać do Gwiazdki. Zanim pomknęła zrobić herbatę, zaprowadziła nas do salonu, wyjaśniając po drodze, że Blue wybrał się do Carnetii, więc pewnie nieprędko wróci a Rick siedzi przy komputerze i nie trzeba się nim przejmować. Właściwie szkoda, że nie było Blue, bo może pokazałby Cuanowi jakiś portal do nowego miejsca... Chociaż na ile go znam, lepiej się nie zastanawiać, jakie byłoby to miejsce.
W salonie zastałam niecodzienny widok - na poduszkach rozłożonych na perskim dywanie od Tenki rozsiedli się Vanny, Aeiran i dzieciaki, rżnąc w brydża (?) jak starzy szulerzy. Nie wiedziałam, czy się roześmiać, czy pacnąć w czoło. Albo ich pacnąć. Na szczęście zauważył mnie Tenari i podfrunął, żeby się przywitać, a następnie przyjrzeć się dobrze reszcie gości. Miałam niepokojące wrażenie, że w tym czasie zajrzał im do głów i wszystkiego się o nich dowiedział... ale chyba nie potrafiłby tego zrobić bez ich wiedzy? To straszne, że nie wiem tego na pewno. W każdym razie nie wyglądali, jakby coś poczuli.
- A teraz usiądziecie sobie wygodnie i wszystko nam opowiecie - oznajmiła nam Vanny po przywitaniu, wymianie uprzejmości i wyściskaniu każdego, kto zasłużył.
- Niech oni opowiadają, ja dla odmiany zamierzam trochę pomilczeć - prychnęłam i uśmiechnęłam się do Aeirana, który objął mnie ramieniem. Niestety popatrzył na mnie jakimś takim nieobecnym wzrokiem i zaraz przeniósł spojrzenie na Edge'a, kierującego się w stronę fotela. Zanim usiadł, podchwycił to spojrzenie... i skinął głową, a w jego oczach coś błysnęło. Aeiran odwzajemnił to skinienie, ale była w tym geście raczej odpowiedź na niezadane pytane, niż pozdrowienie. Żaden z nich nie odezwał się jednak ani słowem.
To była dziwna scena, zwłaszcza że to Disa miała sprawę do Aeirana, a nie Edge... o ile wiedziałam. A może wcale nie wiedziałam. Na razie jednak nie wypytywałam, tylko przysłuchiwałam się relacji z naszych podróży, którą zaczął zdawać Cuan, wyraźnie czujący się na Rozdrożu jak u siebie (niech go licho). Choć oczywiście Disa wtrącała swoje trzy grosze co chwilę.
Okazja do rozmowy z Aeiranem sam na sam przyszła później, kiedy wyszliśmy podziwiać zimowy krajobraz (Vanny na tę okazję przebrała się w kimono, co zajęło jej sporo czasu).
- Pora wyruszyć do zamku Nadzieja - stwierdził z niechęcią, zanim jeszcze zdążyłam zadać pytanie.
- Jeszcze czego! - zaprotestowałam, przerażona wizją opowiadania panu zamku, jak to spotkałam jego brata i co z tego wynikło. - Nigdzie nie jadę.
- Całe szczęście. Ja też nie chcę, żebyś tam jechała - uspokoił mnie. - Sam się tam wybiorę. Jest pewna niedokończona sprawa...
Jak na komendę otworzyła mi się właściwa szufladka w pamięci.
- Dziewczyna, którą tam przywieźliście w styczniu? - wykrztusiłam. - Theaia?
Uśmiechnął się lekko na potwierdzenie.
- Ale to się nie zgadza! Przecież ona wyszła z Szarych Światów w styczniu, a Edge... - urwałam, nagle zakłopotana. Czy Edge kiedykolwiek wspomniał, ile minęło czasu, odkąd tam był? Nie mogłam sobie przypomnieć.
- Czas w Szarych nie płynie jednolicie - wyjaśnił Aeiran, a raczej uważał, że wyjaśnia. - A w świecie, w którym stoi zamek, chyba też inaczej... Jednego jestem pewien: ona musiała zaczekać aż do teraz.
- Skoro tak... Ale skąd w ogóle wiedziałeś, kogo i kiedy szukać?!
- A skąd ty znasz niektóre wątki pewnych opowieści jeszcze zanim się rozpoczną? - pogłaskał mnie po policzku z rozbawieniem. - Miałem przeczucie, że ci dwoje są w jakiś sposób ważni, ale w jaki - to jeszcze się okaże. Wiem tylko, że ma to coś wspólnego z czasem. Może właśnie ty to odkryjesz?
- Nie pocieszyłeś mnie - mruknęłam, ale przytuliłam się do niego. W porządku, mogłam przyjąć takie wyjaśnienie, ale w żaden sposób nie tłumaczyło, skąd wiedział to Edge. I na ile go poznałam, wątpiłam, że wyciągnę z niego odpowiedź.
Nie zatrzymywałam Aeirana dłużej - im szybciej ruszy do tego absurdalnego zamku, tym szybciej stamtąd wróci, prawda? Odprowadzałam go wzrokiem, kiedy odjeżdżał konno drogą z gwiezdnego pyłu, prosto do jednego z portali.
- Planowaliście na dzisiaj jakąś całonocną imprezę? - zwróciłam się do Vanny, ciągle zamyślona.
- Nic o tym nie wiem - zdziwiła się. - A co, chciałabyś?
- Chciałabym go udusić - westchnęłam tylko.
16 XII
No dobrze, postać w czarnej opończy to jedno, ale Nindë była również obwieszona naszymi rzeczami, które musieliśmy szybko z niej zdjąć. Inaczej bez końca przechwalałaby się, jak to uciekła przed strażą i pędziła przez międzysferę nie gubiąc niczego. Zanim przyszliśmy, zdążyła o tym opowiedzieć wszystkim zebranym pensjonarkom. Dwa razy.
- Ale skąd wiedziałaś, co robić, skoro rozdzieliłaś się z Violet i Cloverem? - nie mogłam wyjść z zaskoczenia. - I tak łatwo znalazłaś to, co należało?
- Ot, jakoś tak po drodze spotkałam złodzieja - Nindë potrząsnęła grzywą; widać było, że jest zadowolona z siebie. - Chował się w kącie z tymi wszystkimi bagażami i mieczem, więc go kopnęłam.
- Ale to był nasz złodziej! Po naszej stronie! - podłamałam się lekko. Ciekawe, którego z nich tak urządziła.
- Teraz to sama o tym wiem. Ale chyba nie żywił urazy, skoro dołożył mi jeszcze ten prezent - machnęła głową w kierunku leżącego już na ziemi "prezentu", nad którym pochylali się profesor Nentris i doktor Evesta. Najwyraźniej zastanawiali się, co mu wlać do gardła, żeby odzyskał przytomność. I może żeby po odzyskaniu przytomności nie zrobił od razu czegoś głupiego. Niby nie miał przy sobie broni, ale najprawdopodobniej miał magię...
- Zdecydowanie musimy się gdzieś razem wybrać - stwierdziła Vylette. - Nie żebym tutaj narzekała na nudę, ale przygody z tobą zawsze są najbardziej absurdalne.
Przywrócony do przytomności Nemmilar rozsiadł się w fotelu w gabinecie dyrektora. Podobny do siostry, wysoki i o ostrych rysach, całkiem nieźle odgrywał pana sytuacji, choć przecież było nas pięcioro i mieliśmy broń. Tymczasem przyjrzał się moim przymusowym towarzyszom jak interesującym zwierzątkom, zupełnie zignorował Vylette, a na mój widok uśmiechnął się krzywo.
- Kto by pomyślał, że Thanderil może mieć rację? - przemówił wreszcie. - Po co władcom zamku Nadzieja tarcza naszej księżnej? Jeśli chcieliście wywołać wojnę, istnieją łatwiejsze sposoby...
Przez chwilę stałam osłupiała, próbując zrozumieć, o czym on mówi. Niestety, kiedy już to rozgryzłam, wcale nie było mi z tym lepiej.
- ...A jeśli chodziło tylko o tarczę, nie musiałaś zjawiać się osobiście. Wystarczyliby twoi złodzieje.
- Czy ja źle słyszę? - wykrztusiłam. - Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, twoja siostra nałożyła na mnie geas i tylko dlatego zjawiłam się w waszym zamku. A złodzieje działali na własną rękę - dokończyłam, starając się brzmieć przekonująco. Bo kto jeszcze niedawno mówił do Pokrzywy coś tam o "naszym" złodzieju?
- Oczywiście - Nemmilar powoli pokiwał pokrytą wzorami głową. - To wszystko wielkie nieporozumienie, zgadza się? I porwaliście mnie... po to tylko, żeby to wyjaśnić?
- Nie, po to, żebyś to ty nam wszystko wyjaśnił - odparowała Disandriel. - I przy okazji zdjął z nas ten idiotyczny czar.
- I tak chcecie mnie przekonać? Groźbami?
- Jeszcze nikt w tym towarzystwie nie zaczął ci grozić - zniecierpliwiła się Vylette. - Może przemiana w dżdżownicę dobrze ci zrobi.
Uniosła swoje magiczne berło zwieńczone gwiazdką w taki sposób, jakby zamierzała wyrżnąć kapłana przez łeb, a nie rzucić zaklęcie. Nemmilar chyba dopiero teraz zauważył jej obecność i podniósł się z fotela, unosząc dłonie, jakby do rzucenia zaklęcia. Na ten widok Disa prędko otoczyła go barierą, mającą chronić... Vylette przed nim? Czy odwrotnie?
- Za pozwoleniem - zwrócił się do niej Edge. - Proszę się nie wtrącać. To nie pani problem.
- Póki okupujecie moją szkołę, to jest mój problem - obruszyła się. - Najlepiej przestańcie się z nim tak cackać. Może po prostu poproszę Andante, żeby uwarzył jakiś eliksir posłu... kooperatywności?
- Lepiej nie - mitygował ją Cuan. - Przecież dopiero go docuciliśmy.
Ja tymczasem przycupnęłam na dywanie naprzeciwko Nemmilara i postukałam palcem w barierę ochronną.
- Wyjaśnijmy coś sobie: nie mam żadnych zatargów z twoim księciem - powiedziałam tak spokojnie, jak tylko potrafiłam. - Ale dopóki nie zdejmiesz z nas geas, nie będę w stanie odstawić cię do domu.
Mówiłam absolutną prawdę, bowiem Pokrzywę odesłałam prewencyjnie na Rozdroże, a Vylette nie znała drogi do zamku Przeciwność. Niestety blady jegomość nie dawał sobie przemówić do rozsądku:
- Ależ to żaden problem, wystarczy, że wrócimy wszyscy razem. W końcu jeszcze nie wywiązaliście się z umowy.
- Za pozwoleniem, z nikim się nie umawiałam. Nemhathir nałożyła mi tę smycz bez mojej zgody.
- A także bez mojej - dodał Edge, patrząc na niego nieżyczliwie. - Gdybym o tym wiedział, zażądałbym pisemnego potwierdzenia. Zresztą nie mam po co wracać do Szarych Światów, skoro Theai już tam nie ma.
O? Już prawie byłam gotowa machnąć ręką na Nemmilara i podrążyć trochę temat, gdy nagle Disandriel jednym gestem usunęła barierę. Przybrała wygląd bogini wojny - lub zemsty - i groźną minę.
- A ja nie zamierzam pchać się po życzenie, które i tak miałoby powędrować do twojego księcia! Za kogo on się ma, żeby przychodzić na gotowe?
- Nie mówiąc już o tym, że tylko jedno z nas miało przeżyć - Cuan puścił już Vylette i znów wyglądał na oazę spokoju.
- To akurat zwykły przesąd - Nemmilar pokręcił głową ze śmiechem, ale kiedy spojrzał na mnie, natychmiast spoważniał. - Niech będzie, królowo. Wiem, kiedy należy się poddać. Ale w zamian odeślesz mnie do świata mojej siostry i mojego. Zbyt długo mnie tam nie było.
- Jestem pewna, że będziecie mieli sobie sporo do powiedzenia - podniosłam się z dywanu i wzruszyłam ramionami. - Tylko więcej nie nazywaj mnie tak, jak przed chwilą.
- Więc jak? Demonie? - zapytał ironicznie. - Powinnaś się cieszyć. Gdyby nie chronił cię tytuł, rozmówiłbym się z tobą jak z każdym innym demonem, którego...
- Milcz - przerwało mu nagle jedno krótkie słowo, za którym już po chwili popłynął cały potok kolejnych. - Mamy już serdecznie dość tych waszych spisków, więc jeśli nie chcesz dodatkowo oberwać, będziesz się do niej zwracał tak, jak sobie tego zażyczy. To jest Madelyn Igneid Yumeni Al'Wedd, autorka kronik Czterech Mórz i upadku Dis, i wielu innych. Może sobie być demonem, ale widziała więcej niż ty kiedykolwiek zobaczysz i będziesz ją traktował z należnym jej szacunkiem, ROZUMIEMY SIĘ?!
Stałam jak wryta słuchając tej przemowy. Jeszcze po Vylette mogłabym się spodziewać takiej przemowy, ale po Disandriel?
- No co? - zauważyła moje osłupienie i wyszczerzyła ząbki. - Mam oczy i uszy. Słuchałam twoich opowieści i czytałam kiedyś o tych Czterech Morzach w liczbie trzech. Choć nie bardzo w nie wierzę.
Ze wszystkich reakcji, jakie przyszły mi do głowy, wybrałam parsknięcie śmiechem jako najmniej idiotyczne.
Nemmilar przez chwilę wyglądał na przytłoczonego gradem słów Disy, ale szybko odzyskał panowanie nad sobą.
- Potrzebuję czasu i miejsca na odprawienie rytuału - powiedział spokojnie. - Tyle chyba mam prawo wymagać?
Miejsce się znalazło - naprędce posprzątana stołówka, którą otoczono zaklęciami ochronnymi, a stoły odsunięto pod ściany. Nemmilar krążył po niej, rysując na podłodze rytualne symbole i szepcząc coś do siebie.
- I jak, niczego nie zgubiłeś? - szepnęłam do Edge'a, widząc, że uważnie bada zawartość swojej torby.
- Tym razem nie - stwierdził enigmatycznie, ale nie wyglądał jakby go to pocieszyło. - Niestety wciąż nie mam okazji oddać tych rzeczy ich prawowitym właścicielkom.
- A ile ich jest?
- Jak widzisz, całkiem sporo. Nie licząc destabilizatora, samych przyborów do makijażu jest...
- Nie drocz się. Wiesz, o co pytam.
- Wiem - uśmiechnął się kwaśno i zapiął torbę. - Dwie.
- I co? Chciałeś pójść na Wyzwanie, żeby życzyć sobie nie musieć już zajmować się cudzym bagażem? - w tym momencie mówiłam głupoty, ale coraz bardziej irytowało mnie, że Edge wciąż unika rozmowy na ten temat. Może i nie był w tym o wiele gorszy od Disy, że o Cuanie już nie wspomnę, ale akurat miałam go pod ręką i nie zamierzałam tak łatwo puścić.
- Nie chciałem. Mówiłem już przecież, że nie mam życzenia... Ale Theaia nie mogła tam pójść beze mnie.
- Theaia?
- Moja asystentka. To było jej życzenie. I zanim spytasz: nie, ja też go nie znam, choć chyba mogę się domyślić
- To o nią ci chodziło, a nie o wyzwanie? To niespodziewanie... rycerskie.
- To takie dziwne? - zirytował się. - Wiesz, ile czasu i nerwów zajęłoby szukanie kogoś na jej miejsce? Poza tym była przy mnie odkąd skończyłem trzynaście lat, więc zdążyliśmy się do siebie przyzwyczaić.
Słuchałam go z niedowierzaniem, ale i z zainteresowaniem. Nemmilar mógłby w tym momencie nasłać na nas coś z tego swojego pentagramu albo zwalić nam dach na głowę, a ja być może nie zwróciłabym uwagi. Na szczęście Vylette i Disa pilnowały.
- Przynajmniej wiem, że nadal żyje - Edge mówił dalej, a w jego głosie brzmiała większa troska niż być może chciał przyznać. - Ci spirytyści ze świątyni to potwierdzili. Choć poza tym mówili same niedorzeczności.
- Tego, że nie ma jej już w Szarych Światach, też się od nich dowiedziałeś?
- Nie... - zawahał się. - Tak - poprawił już pewniej.
- Co? To jak w końcu?
- Możecie być przez chwilę cicho? - dobiegło nas od strony Disandriel, siedzącej razem z Cuanem przy innym stole. - Psujecie nastrój.
Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że salę wypełnia mgła, a kapłan kiwa na mnie dłonią, szepcząc przy tym jakieś niezrozumiałe słowa. Nie bez wahania wyszłam na środek i stanęłam w pentagramie, a wtedy Nemmilar położył mi dłoń na czole i powiedział coś w dziwnym, sykliwym języku. Rytuał wykonany przez jego siostrę wyglądał nieco inaczej, ale cóż, zdejmowanie geas mogło się różnić od jego nakładania. I rzeczywiście, po chwili poczułam, że coś ze mnie opada - jakbym do tej pory była owinięta w chustę i dopiero teraz się z niej wyplątała. Koronkową chustę, żeby móc oddychać, ale mimo wszystko niewygodną...
Przymknęłam oczy, ciesząc się tym doznaniem.
I nagle w drugiej dłoni kapłana pojawiło się kryształowe ostrze, które z pewnością wbiłby mi w szyję, gdybym nie zrobiła uniku. Całe szczęście, że instynkt jeszcze mi się do cna nie stępił. Ostrze wyparowało, a ja złapałam się za lewe ramię, w którym była teraz malownicza wystrzępiona dziura. Szczypało.
Edge wyciągnął pistolet, Disa zaczęła inkantować zaklęcie, ale to Vylette zadziałała najszybciej. Bez przygotowania, bez słów, cisnęła w stronę Nemmilara coś, co wyglądało jak strzała kwasu i wylądowało na jego twarzy. Z sykiem.
- Warto było spróbować - powiedział, ledwo zwracając uwagę, że został zaatakowany. - Przynajmniej trochę mnie to zrehabilituje.
- Skoro tak twierdzisz - mruknęłam, otwierając pod nim portal. - Przekaż siostrze, że jej pieśń nie zadziałała.
Kiedy kapłan efektownie zapadł się pod ziemię, wszyscy inni podbiegli, żeby okazać mi swoją troskę. Albo popatrzeć, jak się fajnie strzępię.
- Zostaw, to na mnie nie zadziała - odsunęłam dłoń Disy, gotowej rzucić uzdrawiający czar. - Wystarczy trochę czasu, a załata się samo.
- A jeśli w tym świństwie była trucizna? Albo, nie wiem, zaklęcie rozpraszające astral?!
- A, wtedy się nie załata - uśmiechnęłam się, mniej świadoma swojej rany, a bardziej tego, że udało mi się otworzyć portal tam, gdzie zechciałam, bez żadnego przymusu. Pozwoliłam jeszcze podprowadzić się do najbliższego krzesła i już, już sięgałam do międzysfery, po prostu dlatego, że wreszcie mogłam. Nic już nie tłumiło moich zdolności, a w mojej głowie nie siedzą już intruzi (bez obrazy).
A po chwili na moje kolana spadło kilka listów. Ciekawe, od jak dawna krążyły...
- O nie!! - wrzasnęła mi w ucho Vylette, próbując porwać dwa z nich. Złapałam je w ostatniej chwili.
- Czemu panikujesz, niewiasto? Przecież widzę twój charakter pisma.
- I na tym poprzestańmy! Sama ci wszystko opowiem!
- To mi zalatuje autocenzurą - puściłam jej listy, aż się zatoczyła, i podniosłam inny. - O, a ten jest od Egberta.
- Ten też rekwiruję!
- Wynocha. Nie czyta się cudzej korespondencji. Zresztą tam jest tylko pytanie, czy w końcu raczę podesłać mu jakiś nowy tekst. Wiem, bo mi powiedział.
- Na pewno? - spytała takim tonem, jakby to była zła wiadomość. - Spotkałaś go w Solen?
- No, przecież mówiłam, że to on mi ciebie polecił.
- A widział się już z tą... konkurentką?
- Kiedy z nim rozmawiałam, jeszcze nie. Zresztą poetka liryczna to nie konkurentka, to inna kategoria.
- No, nie wiem - nadal wyglądała na nieprzekonaną, ale nic na to nie odpowiedziałam, bo najzwyczajniej, najgłupiej zemdlałam.
- Ale skąd wiedziałaś, co robić, skoro rozdzieliłaś się z Violet i Cloverem? - nie mogłam wyjść z zaskoczenia. - I tak łatwo znalazłaś to, co należało?
- Ot, jakoś tak po drodze spotkałam złodzieja - Nindë potrząsnęła grzywą; widać było, że jest zadowolona z siebie. - Chował się w kącie z tymi wszystkimi bagażami i mieczem, więc go kopnęłam.
- Ale to był nasz złodziej! Po naszej stronie! - podłamałam się lekko. Ciekawe, którego z nich tak urządziła.
- Teraz to sama o tym wiem. Ale chyba nie żywił urazy, skoro dołożył mi jeszcze ten prezent - machnęła głową w kierunku leżącego już na ziemi "prezentu", nad którym pochylali się profesor Nentris i doktor Evesta. Najwyraźniej zastanawiali się, co mu wlać do gardła, żeby odzyskał przytomność. I może żeby po odzyskaniu przytomności nie zrobił od razu czegoś głupiego. Niby nie miał przy sobie broni, ale najprawdopodobniej miał magię...
- Zdecydowanie musimy się gdzieś razem wybrać - stwierdziła Vylette. - Nie żebym tutaj narzekała na nudę, ale przygody z tobą zawsze są najbardziej absurdalne.
Przywrócony do przytomności Nemmilar rozsiadł się w fotelu w gabinecie dyrektora. Podobny do siostry, wysoki i o ostrych rysach, całkiem nieźle odgrywał pana sytuacji, choć przecież było nas pięcioro i mieliśmy broń. Tymczasem przyjrzał się moim przymusowym towarzyszom jak interesującym zwierzątkom, zupełnie zignorował Vylette, a na mój widok uśmiechnął się krzywo.
- Kto by pomyślał, że Thanderil może mieć rację? - przemówił wreszcie. - Po co władcom zamku Nadzieja tarcza naszej księżnej? Jeśli chcieliście wywołać wojnę, istnieją łatwiejsze sposoby...
Przez chwilę stałam osłupiała, próbując zrozumieć, o czym on mówi. Niestety, kiedy już to rozgryzłam, wcale nie było mi z tym lepiej.
- ...A jeśli chodziło tylko o tarczę, nie musiałaś zjawiać się osobiście. Wystarczyliby twoi złodzieje.
- Czy ja źle słyszę? - wykrztusiłam. - Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, twoja siostra nałożyła na mnie geas i tylko dlatego zjawiłam się w waszym zamku. A złodzieje działali na własną rękę - dokończyłam, starając się brzmieć przekonująco. Bo kto jeszcze niedawno mówił do Pokrzywy coś tam o "naszym" złodzieju?
- Oczywiście - Nemmilar powoli pokiwał pokrytą wzorami głową. - To wszystko wielkie nieporozumienie, zgadza się? I porwaliście mnie... po to tylko, żeby to wyjaśnić?
- Nie, po to, żebyś to ty nam wszystko wyjaśnił - odparowała Disandriel. - I przy okazji zdjął z nas ten idiotyczny czar.
- I tak chcecie mnie przekonać? Groźbami?
- Jeszcze nikt w tym towarzystwie nie zaczął ci grozić - zniecierpliwiła się Vylette. - Może przemiana w dżdżownicę dobrze ci zrobi.
Uniosła swoje magiczne berło zwieńczone gwiazdką w taki sposób, jakby zamierzała wyrżnąć kapłana przez łeb, a nie rzucić zaklęcie. Nemmilar chyba dopiero teraz zauważył jej obecność i podniósł się z fotela, unosząc dłonie, jakby do rzucenia zaklęcia. Na ten widok Disa prędko otoczyła go barierą, mającą chronić... Vylette przed nim? Czy odwrotnie?
- Za pozwoleniem - zwrócił się do niej Edge. - Proszę się nie wtrącać. To nie pani problem.
- Póki okupujecie moją szkołę, to jest mój problem - obruszyła się. - Najlepiej przestańcie się z nim tak cackać. Może po prostu poproszę Andante, żeby uwarzył jakiś eliksir posłu... kooperatywności?
- Lepiej nie - mitygował ją Cuan. - Przecież dopiero go docuciliśmy.
Ja tymczasem przycupnęłam na dywanie naprzeciwko Nemmilara i postukałam palcem w barierę ochronną.
- Wyjaśnijmy coś sobie: nie mam żadnych zatargów z twoim księciem - powiedziałam tak spokojnie, jak tylko potrafiłam. - Ale dopóki nie zdejmiesz z nas geas, nie będę w stanie odstawić cię do domu.
Mówiłam absolutną prawdę, bowiem Pokrzywę odesłałam prewencyjnie na Rozdroże, a Vylette nie znała drogi do zamku Przeciwność. Niestety blady jegomość nie dawał sobie przemówić do rozsądku:
- Ależ to żaden problem, wystarczy, że wrócimy wszyscy razem. W końcu jeszcze nie wywiązaliście się z umowy.
- Za pozwoleniem, z nikim się nie umawiałam. Nemhathir nałożyła mi tę smycz bez mojej zgody.
- A także bez mojej - dodał Edge, patrząc na niego nieżyczliwie. - Gdybym o tym wiedział, zażądałbym pisemnego potwierdzenia. Zresztą nie mam po co wracać do Szarych Światów, skoro Theai już tam nie ma.
O? Już prawie byłam gotowa machnąć ręką na Nemmilara i podrążyć trochę temat, gdy nagle Disandriel jednym gestem usunęła barierę. Przybrała wygląd bogini wojny - lub zemsty - i groźną minę.
- A ja nie zamierzam pchać się po życzenie, które i tak miałoby powędrować do twojego księcia! Za kogo on się ma, żeby przychodzić na gotowe?
- Nie mówiąc już o tym, że tylko jedno z nas miało przeżyć - Cuan puścił już Vylette i znów wyglądał na oazę spokoju.
- To akurat zwykły przesąd - Nemmilar pokręcił głową ze śmiechem, ale kiedy spojrzał na mnie, natychmiast spoważniał. - Niech będzie, królowo. Wiem, kiedy należy się poddać. Ale w zamian odeślesz mnie do świata mojej siostry i mojego. Zbyt długo mnie tam nie było.
- Jestem pewna, że będziecie mieli sobie sporo do powiedzenia - podniosłam się z dywanu i wzruszyłam ramionami. - Tylko więcej nie nazywaj mnie tak, jak przed chwilą.
- Więc jak? Demonie? - zapytał ironicznie. - Powinnaś się cieszyć. Gdyby nie chronił cię tytuł, rozmówiłbym się z tobą jak z każdym innym demonem, którego...
- Milcz - przerwało mu nagle jedno krótkie słowo, za którym już po chwili popłynął cały potok kolejnych. - Mamy już serdecznie dość tych waszych spisków, więc jeśli nie chcesz dodatkowo oberwać, będziesz się do niej zwracał tak, jak sobie tego zażyczy. To jest Madelyn Igneid Yumeni Al'Wedd, autorka kronik Czterech Mórz i upadku Dis, i wielu innych. Może sobie być demonem, ale widziała więcej niż ty kiedykolwiek zobaczysz i będziesz ją traktował z należnym jej szacunkiem, ROZUMIEMY SIĘ?!
Stałam jak wryta słuchając tej przemowy. Jeszcze po Vylette mogłabym się spodziewać takiej przemowy, ale po Disandriel?
- No co? - zauważyła moje osłupienie i wyszczerzyła ząbki. - Mam oczy i uszy. Słuchałam twoich opowieści i czytałam kiedyś o tych Czterech Morzach w liczbie trzech. Choć nie bardzo w nie wierzę.
Ze wszystkich reakcji, jakie przyszły mi do głowy, wybrałam parsknięcie śmiechem jako najmniej idiotyczne.
Nemmilar przez chwilę wyglądał na przytłoczonego gradem słów Disy, ale szybko odzyskał panowanie nad sobą.
- Potrzebuję czasu i miejsca na odprawienie rytuału - powiedział spokojnie. - Tyle chyba mam prawo wymagać?
Miejsce się znalazło - naprędce posprzątana stołówka, którą otoczono zaklęciami ochronnymi, a stoły odsunięto pod ściany. Nemmilar krążył po niej, rysując na podłodze rytualne symbole i szepcząc coś do siebie.
- I jak, niczego nie zgubiłeś? - szepnęłam do Edge'a, widząc, że uważnie bada zawartość swojej torby.
- Tym razem nie - stwierdził enigmatycznie, ale nie wyglądał jakby go to pocieszyło. - Niestety wciąż nie mam okazji oddać tych rzeczy ich prawowitym właścicielkom.
- A ile ich jest?
- Jak widzisz, całkiem sporo. Nie licząc destabilizatora, samych przyborów do makijażu jest...
- Nie drocz się. Wiesz, o co pytam.
- Wiem - uśmiechnął się kwaśno i zapiął torbę. - Dwie.
- I co? Chciałeś pójść na Wyzwanie, żeby życzyć sobie nie musieć już zajmować się cudzym bagażem? - w tym momencie mówiłam głupoty, ale coraz bardziej irytowało mnie, że Edge wciąż unika rozmowy na ten temat. Może i nie był w tym o wiele gorszy od Disy, że o Cuanie już nie wspomnę, ale akurat miałam go pod ręką i nie zamierzałam tak łatwo puścić.
- Nie chciałem. Mówiłem już przecież, że nie mam życzenia... Ale Theaia nie mogła tam pójść beze mnie.
- Theaia?
- Moja asystentka. To było jej życzenie. I zanim spytasz: nie, ja też go nie znam, choć chyba mogę się domyślić
- To o nią ci chodziło, a nie o wyzwanie? To niespodziewanie... rycerskie.
- To takie dziwne? - zirytował się. - Wiesz, ile czasu i nerwów zajęłoby szukanie kogoś na jej miejsce? Poza tym była przy mnie odkąd skończyłem trzynaście lat, więc zdążyliśmy się do siebie przyzwyczaić.
Słuchałam go z niedowierzaniem, ale i z zainteresowaniem. Nemmilar mógłby w tym momencie nasłać na nas coś z tego swojego pentagramu albo zwalić nam dach na głowę, a ja być może nie zwróciłabym uwagi. Na szczęście Vylette i Disa pilnowały.
- Przynajmniej wiem, że nadal żyje - Edge mówił dalej, a w jego głosie brzmiała większa troska niż być może chciał przyznać. - Ci spirytyści ze świątyni to potwierdzili. Choć poza tym mówili same niedorzeczności.
- Tego, że nie ma jej już w Szarych Światach, też się od nich dowiedziałeś?
- Nie... - zawahał się. - Tak - poprawił już pewniej.
- Co? To jak w końcu?
- Możecie być przez chwilę cicho? - dobiegło nas od strony Disandriel, siedzącej razem z Cuanem przy innym stole. - Psujecie nastrój.
Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że salę wypełnia mgła, a kapłan kiwa na mnie dłonią, szepcząc przy tym jakieś niezrozumiałe słowa. Nie bez wahania wyszłam na środek i stanęłam w pentagramie, a wtedy Nemmilar położył mi dłoń na czole i powiedział coś w dziwnym, sykliwym języku. Rytuał wykonany przez jego siostrę wyglądał nieco inaczej, ale cóż, zdejmowanie geas mogło się różnić od jego nakładania. I rzeczywiście, po chwili poczułam, że coś ze mnie opada - jakbym do tej pory była owinięta w chustę i dopiero teraz się z niej wyplątała. Koronkową chustę, żeby móc oddychać, ale mimo wszystko niewygodną...
Przymknęłam oczy, ciesząc się tym doznaniem.
I nagle w drugiej dłoni kapłana pojawiło się kryształowe ostrze, które z pewnością wbiłby mi w szyję, gdybym nie zrobiła uniku. Całe szczęście, że instynkt jeszcze mi się do cna nie stępił. Ostrze wyparowało, a ja złapałam się za lewe ramię, w którym była teraz malownicza wystrzępiona dziura. Szczypało.
Edge wyciągnął pistolet, Disa zaczęła inkantować zaklęcie, ale to Vylette zadziałała najszybciej. Bez przygotowania, bez słów, cisnęła w stronę Nemmilara coś, co wyglądało jak strzała kwasu i wylądowało na jego twarzy. Z sykiem.
- Warto było spróbować - powiedział, ledwo zwracając uwagę, że został zaatakowany. - Przynajmniej trochę mnie to zrehabilituje.
- Skoro tak twierdzisz - mruknęłam, otwierając pod nim portal. - Przekaż siostrze, że jej pieśń nie zadziałała.
Kiedy kapłan efektownie zapadł się pod ziemię, wszyscy inni podbiegli, żeby okazać mi swoją troskę. Albo popatrzeć, jak się fajnie strzępię.
- Zostaw, to na mnie nie zadziała - odsunęłam dłoń Disy, gotowej rzucić uzdrawiający czar. - Wystarczy trochę czasu, a załata się samo.
- A jeśli w tym świństwie była trucizna? Albo, nie wiem, zaklęcie rozpraszające astral?!
- A, wtedy się nie załata - uśmiechnęłam się, mniej świadoma swojej rany, a bardziej tego, że udało mi się otworzyć portal tam, gdzie zechciałam, bez żadnego przymusu. Pozwoliłam jeszcze podprowadzić się do najbliższego krzesła i już, już sięgałam do międzysfery, po prostu dlatego, że wreszcie mogłam. Nic już nie tłumiło moich zdolności, a w mojej głowie nie siedzą już intruzi (bez obrazy).
A po chwili na moje kolana spadło kilka listów. Ciekawe, od jak dawna krążyły...
- O nie!! - wrzasnęła mi w ucho Vylette, próbując porwać dwa z nich. Złapałam je w ostatniej chwili.
- Czemu panikujesz, niewiasto? Przecież widzę twój charakter pisma.
- I na tym poprzestańmy! Sama ci wszystko opowiem!
- To mi zalatuje autocenzurą - puściłam jej listy, aż się zatoczyła, i podniosłam inny. - O, a ten jest od Egberta.
- Ten też rekwiruję!
- Wynocha. Nie czyta się cudzej korespondencji. Zresztą tam jest tylko pytanie, czy w końcu raczę podesłać mu jakiś nowy tekst. Wiem, bo mi powiedział.
- Na pewno? - spytała takim tonem, jakby to była zła wiadomość. - Spotkałaś go w Solen?
- No, przecież mówiłam, że to on mi ciebie polecił.
- A widział się już z tą... konkurentką?
- Kiedy z nim rozmawiałam, jeszcze nie. Zresztą poetka liryczna to nie konkurentka, to inna kategoria.
- No, nie wiem - nadal wyglądała na nieprzekonaną, ale nic na to nie odpowiedziałam, bo najzwyczajniej, najgłupiej zemdlałam.
15 XII
Jazda konno przez międzysferę zapewniła mi niemal tyle radości, co skoki portalem. Łagodny kłus Clovera pozwalał mi spokojnie rozglądać się wkoło i delektować się tą chwilą. I tylko obecność Edge'a, siedzącego za mną w siodle, przypominała, że nie jestem jeszcze całkiem wolna.
- Czy naprawdę musimy się tak wlec? - usłyszałam poirytowany głos Disandriel. I tyle, jeśli chodzi o przyjemność jazdy, pora powrócić do rzeczywistości...
- Nie musimy, ale możemy. Tutaj czas i tempo nie mają aż takiego znaczenia - Violet Shadow ubiegła mnie z odpowiedzią. - A co, spieszymy się gdzieś?
- Oczywiście. Na Krawędź! - prychnął No Leaf Clover, a mnie aż ścisnęło w... dołku na te słowa.
- O? Bo myślałam, że na Rozdroże, skoro jesteśmy w większej grupie. Vanny wprost uwielbia przygarniać pod swój dach zagubione dusze. I wyszukiwać im coś do roboty.
Roześmiałam się cicho, ale na dłuższą metę mogłam już się pożegnać z dobrym nastrojem. I nie, nie tylko dlatego, że na razie nie na Krawędź - przynajmniej dopóki nie odczepię od siebie tego towarzystwa, a zresztą kiedy już tam pojadę, to z zamiarem zaszycia się u Aeirana na dłużej. Może to dziwnie zabrzmi, ale czuję się mu to winna. Albo sobie.
Że już nie wspomnę, jak się, cholera, stęskniłam.
- Ktoś tutaj poza mną był już w DeNaNi?... Ktoś dwunogi - musiałam doprecyzować, kiedy oba wierzchowce głośno zarżały na potwierdzenie.
- Ja jeszcze nie - odpowiedział z zaciekawieniem Cuan, a Disa wymamrotała pod nosem coś na temat atmosfery nielicującej z powagą jej badań. Edge tylko pokręcił głową.
- Dobra, słoneczka - rzuciłam, popędzając Clovera. - W takim razie kierunek: Solen. Jedziemy spełniać życzenia.
Jeśli nawet byli zaskoczeni, nie dali tego po sobie poznać. A może po prostu mowę im odjęło.
- A może byśmy tak się gdzieś ruszyły? - szepnęła Vylette Nealis, odrywając moją uwagę od zorganizowanego naprędce magicznego konsylium.
- Co? - wyjąkałam spoglądając na nią, a wzrok musiałam mieć nieprzytomny. - Gdzie?
- A na Górne Wyspy chociażby. Ile to już lat, od naszej poprzedniej wycieczki tam? Zdążyłyśmy tylko oblecieć Birke, a przecież została jeszcze Timida i Faile Grande, i Ambrin...
- I zakaz wstępu na Birke w zupełności mi wystarczy - ucięłam zdecydowanie. - Jeśli chcesz sobie nagrabić na pozostałych wyspach, to śmiało, nie zatrzymuję.
- Ale ja nie chcę saaamaaa - jęknęła żałośnie. - Chcę tak, jak dawniej. Sama wiesz, że w towarzystwie jest najciekawiej, inaczej nie podłapywałabyś sobie coraz to nowych towarzyszy podróży - dodała, a ja poczułam silną chęć przypomnienia jej pewnej pannicy z wypchanym kufrem podróżnym, depczącej mi (niemal dosłownie) po piętach i argumentującej bez końca, dlaczegóż to powinnam ją zabrać ze sobą. Tak wygląda moje podłapywanie towarzyszy podróży, oto całą prawda.
A z drugiej strony trochę mi szkoda, że nigdy tych naszych podróży nie opisałam. Niby nie ma pośpiechu, a jednak...
Ale dość dygresji. Jakim cudem, zamiast w okolicach Akademii im. Cereithy w stolicy Solen wylądowaliśmy na magicznie ukierunkowanej pensji dla panien w Arquillonie? Owszem, nasze rumaki dowiozły nas do Melrin, po czym poprosiłam je o powrót w okolice zamku Przeciwność i zabranie stamtąd Pokrzywy, a przy okazji dwóch podejrzanych jegomości, którzy mają szansę mieć przy sobie nasze rzeczy. Albo już siedzą za kratami zamiast nas.
Tak oto rumaki odgalopowały w przestrzeń, a ich jeźdźcy, jak można się domyślić, spełnianie życzeń mieli zacząć od Disy, jej problem jest bowiem najbardziej magiczny. Tymczasem wieść, że oprócz prestiżowej szkoły magii jest tam również świątynia, której kapłani są specjalistami od sfery pozamaterialnej i porozumiewają się z duchami na życzenie (czułam się w obowiązku opowiedzieć moim towarzyszom co nieco o Melrin), nagle zelektryzowała Edge'a, który uznał, że koniecznie musi się tam udać. I nie, nie wyjaśnił, po co.
Cuan zabrał się z nim, żeby przy okazji pozwiedzać, a Disa i ja powędrowałyśmy do akademii, brnąc przez zaspy - w dość ciepłym klimacie Solen taka ilość śniegu musiała być skutkiem współpracy wszystkich magów pogodowych w stolicy - i obrzucając się śnieżkami. Na szczęście ciało pedagogiczne akademii nie robi takich ceregieli, jak te "nadęte bubki", jak iluzjonistka określiła członków Multigildii, toteż została przyjęta bez problemów, wysłuchana z zaciekawieniem i zaprowadzona na wyższe piętra niebotycznej wieży...
Uprzedzę ewentualne pytania: po dość długim czasie wróciła na dół podenerwowana, twierdząc, że chętne do pomocy ciało pedagogiczne miało ochotę rozkręcić ją na części (jej własne słowa, zupełnie jakby uważała się za automat), by wysnuć z niej kłopotliwy czar i dokładnie go przebadać. Twierdzili przy tym, że tak nieudolnie i przypadkowo skonstruowane zaklęcie nieśmiertelności przekracza nawet ich pojęcie. W to łatwo mi było uwierzyć, podobnie jak w chęć jego gruntownego przebadania, nie słyszałam jednak nigdy, by czarodzieje z Cereithy mieli tak... drastyczne metody. Cóż, na ile zdążyłam się zorientować, Disa miała za sobą wizyty w różnych przybytkach magii, które różnie przebiegały, mogła więc być przeczulona; grunt, że jej zdenerwowanie było szczere, więc na razie postanowiłam nie nalegać. Tyle, jeśli chodzi o spełnianie życzeń...
Uprzedzę kolejne pytania: Edge wrócił ze świątyni solidnie wkurzony i o krok od stwierdzenia, że ci kapłani nie znają się na swoim fachu. I nie, nadal nie wyjaśnił, po co w ogóle tam poszedł.
I może wcale nie przyszłaby mi do głowy Vylette, gdybym w labiryntach akademickiej biblioteki nie wpadła na jej odwiecznego adoratora Egberta, który zawsze najlepiej czuł się wśród książek. Dlaczego akurat tych książek, tak daleko od domu? Jak mi wyjaśnił, są sprawy, których nie da się załatwić korespondencyjnie, więc sposobił się do spotkania z jakąś wschodzącą gwiazdą poezji odnośnie wydania jej wierszy. A przy okazji mógł poświęcić trochę czasu na zgłębianie tajników magii w wydaniu DeNaNi. W jego rodzinnym świecie czary są raczej domeną kobiet - co skądinąd wyjaśnia, dlaczego Vylette tak dobrze się odnalazła w pracy w żeńskiej szkole, choć nie przyznałaby tego na głos - ale według niektórych hipotez to tylko kwestia podejścia do ich nauki. I o tym właśnie Egbert zapragnął się przekonać. Czy w celu napisania kolejnej pracy naukowej, czy też zostania lepszym magiem, tego nie zdążyłam się dowiedzieć, bowiem zjawiła się Disa, która... już pisałam, co. Całe szczęście atmosfera biblioteki i możliwość rozmowy z kimś "normalnym" trochę ją uspokoiła. Oczywiście Egbert od razu zrobił się bardziej wyhamowany, jak zwykle przy obcych (jak on będzie gadał z tą swoją poetką?), ale w rozmowie wspomniał o innej szkole. Właśnie tej, w której jego "narzeczona" (nie mogę bez cudzysłowu; znając tych dwoje mam pełne prawo być sceptyczna) jest wicedyrektorką. I jako osoba stosująca magię w improwizowany i losowy sposób może lepiej zrozumieć niedopracowane i losowe zaklęcie. Hura?
Vylette na powitanie narobiła wielkiego zamieszania, prędko ulokowała nas w swojej siedzibie przy szkole (mogła znaleźć jakiś nieużywany pokój w dormitorium, ale męska część naszej kompanii uznała, że jednak nie wypada), a po długiej i ekscytującej dla obu stron rozmowie z Disą ogłosiła, że chętnie ją zatrudni. Choćby po to - abstrahując od jej wiedzy i zdolności - żeby zobaczyć miny swoich uczennic. Ale chodziło przecież o to, żeby sama zainteresowana przestała tkwić w ciele chudego podlotka, prawda? Toteż następnego dnia - bo trzeba się było w końcu wyspać - konsylium zebrało się w jednej z sali lekcyjnych, powiększone o gnomiego nauczyciela magii przemian, uzdrowicielkę o dobrotliwym obliczu i wybuchowym usposobieniu oraz profesora od eliksirów o dziwnie muzycznym przydomku, co chwilę upominającego pozostałych, żeby nie mówili wszyscy naraz. Choć znałam całą trójkę ze listów i opowieści Vylette i Shee'Ny, po raz pierwszy spotkałam ich osobiście.
Sama Vylette była tego dnia dziwnie rozkojarzona i zamiast uczestniczyć w ożywionej dyskusji siedziała przy mnie na szkolnej ławce, machając nogami i raz na jakiś czas próbując wszcząć rozmowę na przypadkowy temat. Tylko że te próby zwykle nie trwały długo.
- Tak, chronomancją również się zajmowałam, choć niestety bardziej w teorii niż w praktyce - odpowiedziała tymczasem Disa na pytanie profesora Rolbaata, gnoma. - Wiem, co wynikłoby z próby manipulowania swoim własnym czasem, a ryzyko ryzyko cofnięcia umysłu i pamięci podczas odmłodzenia ciała istnieje zawsze. Znalezienie kogoś, kto zrobiłby to dla mnie, wymagałoby... wiele zaufania.
- Podobnie jak w każdym rodzaju magii, jeśli używa się jej na drugiej osobie - prychnęła z rozdrażnieniem doktor Evesta. - Jeśli znajdziemy sposób, by rozplątać to zaklęcie, zgodzi się koleżanka nam zaufać?
Uśmiechnęłam się cierpko, myśląc o czymś, co przyszło do głowy również Vylette.
- Słuchaj, a twój luby nie zajmuje się przypadkiem czasem? - szepnęła tak cicho, że poza mną usłyszał ją tylko profesor Nentris, który zerknął w naszą stronę, ściągając brwi.
- Zajmuje się, zajmuje - westchnęłam. - Tylko trzeba wielkiej stanowczości, żeby go do tego przekonać, a i wtedy nie obejdzie się bez wykładu na temat ryzyka.
- Kto nie ryzykuje, ten nic nie zyskuje - stwierdziła sentencjonalnie moja przyjaciółka.
- Ani nie traci - zaśmiałam się cicho. - Pamiętam, jak raz to zrobił, wiesz. Cofnął ciało dorosłej kobiety do postaci małej dziewczynki. Tylko że znajdowała się w nim obca dusza i to działanie miało na celu dopasowanie do niej nowej powłoki. I owszem, powiodło się, ale... - w tym momencie urwałam, ponieważ drzwi do klasy nagle się otworzyły i wbiegła przez nie zakłopotana pensjonarka, by szepnąć coś do ucha Vylette. Za nią wszedł zupełnie spokojnym krokiem Cuan.
- Musisz coś zobaczyć - oznajmił mi z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
I zobaczyłam już po chwili, bowiem Vylette wypadła z sali jak burza, a my wszyscy za nią. I nie tylko my - na szkolnym dziedzińcu zebrał się cały tłumek dziewcząt w zielonych apaszkach,a także Edge, który bezskutecznie próbował zbliżyć się do kłapiącej na niego zębami karej klaczy.
Tak, oczywiście, że mojej klaczy.
Przez której siodło, niczym worek kartofli, przewieszona była postać owinięta w czarną opończę...
- Czy naprawdę musimy się tak wlec? - usłyszałam poirytowany głos Disandriel. I tyle, jeśli chodzi o przyjemność jazdy, pora powrócić do rzeczywistości...
- Nie musimy, ale możemy. Tutaj czas i tempo nie mają aż takiego znaczenia - Violet Shadow ubiegła mnie z odpowiedzią. - A co, spieszymy się gdzieś?
- Oczywiście. Na Krawędź! - prychnął No Leaf Clover, a mnie aż ścisnęło w... dołku na te słowa.
- O? Bo myślałam, że na Rozdroże, skoro jesteśmy w większej grupie. Vanny wprost uwielbia przygarniać pod swój dach zagubione dusze. I wyszukiwać im coś do roboty.
Roześmiałam się cicho, ale na dłuższą metę mogłam już się pożegnać z dobrym nastrojem. I nie, nie tylko dlatego, że na razie nie na Krawędź - przynajmniej dopóki nie odczepię od siebie tego towarzystwa, a zresztą kiedy już tam pojadę, to z zamiarem zaszycia się u Aeirana na dłużej. Może to dziwnie zabrzmi, ale czuję się mu to winna. Albo sobie.
Że już nie wspomnę, jak się, cholera, stęskniłam.
- Ktoś tutaj poza mną był już w DeNaNi?... Ktoś dwunogi - musiałam doprecyzować, kiedy oba wierzchowce głośno zarżały na potwierdzenie.
- Ja jeszcze nie - odpowiedział z zaciekawieniem Cuan, a Disa wymamrotała pod nosem coś na temat atmosfery nielicującej z powagą jej badań. Edge tylko pokręcił głową.
- Dobra, słoneczka - rzuciłam, popędzając Clovera. - W takim razie kierunek: Solen. Jedziemy spełniać życzenia.
Jeśli nawet byli zaskoczeni, nie dali tego po sobie poznać. A może po prostu mowę im odjęło.
- A może byśmy tak się gdzieś ruszyły? - szepnęła Vylette Nealis, odrywając moją uwagę od zorganizowanego naprędce magicznego konsylium.
- Co? - wyjąkałam spoglądając na nią, a wzrok musiałam mieć nieprzytomny. - Gdzie?
- A na Górne Wyspy chociażby. Ile to już lat, od naszej poprzedniej wycieczki tam? Zdążyłyśmy tylko oblecieć Birke, a przecież została jeszcze Timida i Faile Grande, i Ambrin...
- I zakaz wstępu na Birke w zupełności mi wystarczy - ucięłam zdecydowanie. - Jeśli chcesz sobie nagrabić na pozostałych wyspach, to śmiało, nie zatrzymuję.
- Ale ja nie chcę saaamaaa - jęknęła żałośnie. - Chcę tak, jak dawniej. Sama wiesz, że w towarzystwie jest najciekawiej, inaczej nie podłapywałabyś sobie coraz to nowych towarzyszy podróży - dodała, a ja poczułam silną chęć przypomnienia jej pewnej pannicy z wypchanym kufrem podróżnym, depczącej mi (niemal dosłownie) po piętach i argumentującej bez końca, dlaczegóż to powinnam ją zabrać ze sobą. Tak wygląda moje podłapywanie towarzyszy podróży, oto całą prawda.
A z drugiej strony trochę mi szkoda, że nigdy tych naszych podróży nie opisałam. Niby nie ma pośpiechu, a jednak...
Ale dość dygresji. Jakim cudem, zamiast w okolicach Akademii im. Cereithy w stolicy Solen wylądowaliśmy na magicznie ukierunkowanej pensji dla panien w Arquillonie? Owszem, nasze rumaki dowiozły nas do Melrin, po czym poprosiłam je o powrót w okolice zamku Przeciwność i zabranie stamtąd Pokrzywy, a przy okazji dwóch podejrzanych jegomości, którzy mają szansę mieć przy sobie nasze rzeczy. Albo już siedzą za kratami zamiast nas.
Tak oto rumaki odgalopowały w przestrzeń, a ich jeźdźcy, jak można się domyślić, spełnianie życzeń mieli zacząć od Disy, jej problem jest bowiem najbardziej magiczny. Tymczasem wieść, że oprócz prestiżowej szkoły magii jest tam również świątynia, której kapłani są specjalistami od sfery pozamaterialnej i porozumiewają się z duchami na życzenie (czułam się w obowiązku opowiedzieć moim towarzyszom co nieco o Melrin), nagle zelektryzowała Edge'a, który uznał, że koniecznie musi się tam udać. I nie, nie wyjaśnił, po co.
Cuan zabrał się z nim, żeby przy okazji pozwiedzać, a Disa i ja powędrowałyśmy do akademii, brnąc przez zaspy - w dość ciepłym klimacie Solen taka ilość śniegu musiała być skutkiem współpracy wszystkich magów pogodowych w stolicy - i obrzucając się śnieżkami. Na szczęście ciało pedagogiczne akademii nie robi takich ceregieli, jak te "nadęte bubki", jak iluzjonistka określiła członków Multigildii, toteż została przyjęta bez problemów, wysłuchana z zaciekawieniem i zaprowadzona na wyższe piętra niebotycznej wieży...
Uprzedzę ewentualne pytania: po dość długim czasie wróciła na dół podenerwowana, twierdząc, że chętne do pomocy ciało pedagogiczne miało ochotę rozkręcić ją na części (jej własne słowa, zupełnie jakby uważała się za automat), by wysnuć z niej kłopotliwy czar i dokładnie go przebadać. Twierdzili przy tym, że tak nieudolnie i przypadkowo skonstruowane zaklęcie nieśmiertelności przekracza nawet ich pojęcie. W to łatwo mi było uwierzyć, podobnie jak w chęć jego gruntownego przebadania, nie słyszałam jednak nigdy, by czarodzieje z Cereithy mieli tak... drastyczne metody. Cóż, na ile zdążyłam się zorientować, Disa miała za sobą wizyty w różnych przybytkach magii, które różnie przebiegały, mogła więc być przeczulona; grunt, że jej zdenerwowanie było szczere, więc na razie postanowiłam nie nalegać. Tyle, jeśli chodzi o spełnianie życzeń...
Uprzedzę kolejne pytania: Edge wrócił ze świątyni solidnie wkurzony i o krok od stwierdzenia, że ci kapłani nie znają się na swoim fachu. I nie, nadal nie wyjaśnił, po co w ogóle tam poszedł.
I może wcale nie przyszłaby mi do głowy Vylette, gdybym w labiryntach akademickiej biblioteki nie wpadła na jej odwiecznego adoratora Egberta, który zawsze najlepiej czuł się wśród książek. Dlaczego akurat tych książek, tak daleko od domu? Jak mi wyjaśnił, są sprawy, których nie da się załatwić korespondencyjnie, więc sposobił się do spotkania z jakąś wschodzącą gwiazdą poezji odnośnie wydania jej wierszy. A przy okazji mógł poświęcić trochę czasu na zgłębianie tajników magii w wydaniu DeNaNi. W jego rodzinnym świecie czary są raczej domeną kobiet - co skądinąd wyjaśnia, dlaczego Vylette tak dobrze się odnalazła w pracy w żeńskiej szkole, choć nie przyznałaby tego na głos - ale według niektórych hipotez to tylko kwestia podejścia do ich nauki. I o tym właśnie Egbert zapragnął się przekonać. Czy w celu napisania kolejnej pracy naukowej, czy też zostania lepszym magiem, tego nie zdążyłam się dowiedzieć, bowiem zjawiła się Disa, która... już pisałam, co. Całe szczęście atmosfera biblioteki i możliwość rozmowy z kimś "normalnym" trochę ją uspokoiła. Oczywiście Egbert od razu zrobił się bardziej wyhamowany, jak zwykle przy obcych (jak on będzie gadał z tą swoją poetką?), ale w rozmowie wspomniał o innej szkole. Właśnie tej, w której jego "narzeczona" (nie mogę bez cudzysłowu; znając tych dwoje mam pełne prawo być sceptyczna) jest wicedyrektorką. I jako osoba stosująca magię w improwizowany i losowy sposób może lepiej zrozumieć niedopracowane i losowe zaklęcie. Hura?
Vylette na powitanie narobiła wielkiego zamieszania, prędko ulokowała nas w swojej siedzibie przy szkole (mogła znaleźć jakiś nieużywany pokój w dormitorium, ale męska część naszej kompanii uznała, że jednak nie wypada), a po długiej i ekscytującej dla obu stron rozmowie z Disą ogłosiła, że chętnie ją zatrudni. Choćby po to - abstrahując od jej wiedzy i zdolności - żeby zobaczyć miny swoich uczennic. Ale chodziło przecież o to, żeby sama zainteresowana przestała tkwić w ciele chudego podlotka, prawda? Toteż następnego dnia - bo trzeba się było w końcu wyspać - konsylium zebrało się w jednej z sali lekcyjnych, powiększone o gnomiego nauczyciela magii przemian, uzdrowicielkę o dobrotliwym obliczu i wybuchowym usposobieniu oraz profesora od eliksirów o dziwnie muzycznym przydomku, co chwilę upominającego pozostałych, żeby nie mówili wszyscy naraz. Choć znałam całą trójkę ze listów i opowieści Vylette i Shee'Ny, po raz pierwszy spotkałam ich osobiście.
Sama Vylette była tego dnia dziwnie rozkojarzona i zamiast uczestniczyć w ożywionej dyskusji siedziała przy mnie na szkolnej ławce, machając nogami i raz na jakiś czas próbując wszcząć rozmowę na przypadkowy temat. Tylko że te próby zwykle nie trwały długo.
- Tak, chronomancją również się zajmowałam, choć niestety bardziej w teorii niż w praktyce - odpowiedziała tymczasem Disa na pytanie profesora Rolbaata, gnoma. - Wiem, co wynikłoby z próby manipulowania swoim własnym czasem, a ryzyko ryzyko cofnięcia umysłu i pamięci podczas odmłodzenia ciała istnieje zawsze. Znalezienie kogoś, kto zrobiłby to dla mnie, wymagałoby... wiele zaufania.
- Podobnie jak w każdym rodzaju magii, jeśli używa się jej na drugiej osobie - prychnęła z rozdrażnieniem doktor Evesta. - Jeśli znajdziemy sposób, by rozplątać to zaklęcie, zgodzi się koleżanka nam zaufać?
Uśmiechnęłam się cierpko, myśląc o czymś, co przyszło do głowy również Vylette.
- Słuchaj, a twój luby nie zajmuje się przypadkiem czasem? - szepnęła tak cicho, że poza mną usłyszał ją tylko profesor Nentris, który zerknął w naszą stronę, ściągając brwi.
- Zajmuje się, zajmuje - westchnęłam. - Tylko trzeba wielkiej stanowczości, żeby go do tego przekonać, a i wtedy nie obejdzie się bez wykładu na temat ryzyka.
- Kto nie ryzykuje, ten nic nie zyskuje - stwierdziła sentencjonalnie moja przyjaciółka.
- Ani nie traci - zaśmiałam się cicho. - Pamiętam, jak raz to zrobił, wiesz. Cofnął ciało dorosłej kobiety do postaci małej dziewczynki. Tylko że znajdowała się w nim obca dusza i to działanie miało na celu dopasowanie do niej nowej powłoki. I owszem, powiodło się, ale... - w tym momencie urwałam, ponieważ drzwi do klasy nagle się otworzyły i wbiegła przez nie zakłopotana pensjonarka, by szepnąć coś do ucha Vylette. Za nią wszedł zupełnie spokojnym krokiem Cuan.
- Musisz coś zobaczyć - oznajmił mi z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
I zobaczyłam już po chwili, bowiem Vylette wypadła z sali jak burza, a my wszyscy za nią. I nie tylko my - na szkolnym dziedzińcu zebrał się cały tłumek dziewcząt w zielonych apaszkach,a także Edge, który bezskutecznie próbował zbliżyć się do kłapiącej na niego zębami karej klaczy.
Tak, oczywiście, że mojej klaczy.
Przez której siodło, niczym worek kartofli, przewieszona była postać owinięta w czarną opończę...
*
Prawie żałowałam, że jednak nie jestem królową, bo wtedy mogłabym domagać się królewskiego traktowania. Miękkiego posłania, porannej herbatki, popołudniowej herbatki... O, i kąpieli co wieczór. Ale mogłoby się tak zdarzyć, że moje żądania zostałyby zignorowane, i co wtedy? Zresztą i tak nie miałam źle - nie spałam na gołym kamieniu, nie dostawałam pomyj na obiad i nawet zostawiono mi zeszyt. Cholerny Nemmilar dobrze wiedział, że nie napiszę i nie wyślę po kryjomu żadnej wiadomości, bo po prostu nie mogę, podobnie jak nie mogę uciec portalem bez moich towarzyszy. A może spodziewano się, że właśnie coś napiszę? List do pana na zamku Nadzieja? Że przebywam w gościnie u jego wyrodnego braciszka i proszę o... Właśnie, o co, bo przecież nie o żaden pieniężny okup? Na co miał nadzieję książę Aethelred, przetrzymując mnie w lochu?...
Że ponownie wyśle nas na Wyzwanie?
To miałoby sens; w końcu Cuan, Disa i Edge również byli zamknięci gdzieś w tych lochach. Wątpiłam jednak, że się złamią i zgodzą. Już raczej obmyślali Brawurowy Plan Ucieczki. Każde własny, jako że nie mogli się konsultować. Trzy Brawurowe Plany Ucieczki! Pozostało mi tylko opisać w zeszycie naszą drogę na ten nieszczęsny zamek i mogłam już zastanawiać się nad czwartym.
Długo to nie trwało - zdążyłam zaledwie odżałować, że nie zatrzymałam przy sobie Pokrzywy, kiedy akcja zaczęła toczyć się na naszą korzyść. Nastąpiła zmiana warty przy moich drzwiach, ale zamiast stanąć tyłem do nich i patrzeć w przestrzeń (żeby przypadkiem nie przyszło mi do głowy zagadać?), nowy strażnik spojrzał przez kraty prosto na mnie.
- Co? Sprawdzasz, czy czegoś nie knuję? - wstałam i uśmiechnęłam się, ale w głębi duszy byłam zaniepokojona. A jeśli moi towarzysze wyknuli już coś beze mnie? Może tylko ja zostałam w lochu i będę służyć za przynętę na nich? Tyle możliwości popchnięcia fabuły dalej, a ja nie miałam pojęcia, której się spodziewać.
Ale strażnik nie odezwał się, dopóki przednia część jego hełmu nie rozsunęła się na boki jak kurtyna, odsłaniając wydatny nos, czarną grzywkę i skwaszoną minę.
- Nie podchodź, to będzie zbyt podejrzane - szepnął ledwo słyszalnie, a ja na powrót usiadłam. - Pamiętasz mnie?
Skinęłam głową bez słowa. Owszem, rozpoznałam w nim jednego z członków wesołej kompanii Deuce'a Gershoma, złodzieja nadzwyczajnego i dawnego absztyfikanta Djellii. To jednak rodziło dalsze pytania.
- Zmieniłeś fach? - zadałam to najgłupsze z możliwych, ale cóż mogłam poradzić, skoro nigdy mi nie pasował na złodzieja. Pamiętałam, że dawniej nosił taki wielki miecz... I jakieś kwiatowe imię.
- Wręcz przeciwnie - odszepnął. - Kiedyś pomogłaś wydostać moich przyjaciół z Wędrującej Ciemności. Teraz możemy w zamian pomóc tobie.
- My? Deuce też gdzieś się tu plącze?
- Nie, tylko ja i Lynton. Ale on pełni teraz wartę przy komnacie księżnej.
- I kombinuje, jak coś stamtąd zwędzić? - zmarszczyłam brwi, tknięta nagłym podejrzeniem. - Na pewno to wy chcecie pomóc mnie, a nie odwrotnie?
Złodziej skwitował moje przypuszczenie wzruszeniem ramion.
- Skłamałbym, mówiąc, że wasza ucieczka nie byłaby nam na rękę. Odwróciłaby uwagę mieszkańców zamku. Ale gdyby Deuce tutaj był, przede wszystkim chciałby ci pomóc...
Nie byłam tego taka pewna, zwłaszcza że nie towarzyszyła mi Djellia, ale nie wypadało odrzucać oferty pomocy.
- ...Twoje portale też z pewnością się przydadzą.
Teraz już parsknęłam śmiechem.
- A nie możecie wyjść tą samą drogą, którą weszliście?
- Wejście było dziecinnie proste - machnął ręką złodziej. - I całkowicie legalne. Z łupem już nas tak łatwo nie wypuszczą. Deuce pewnie zdołałby... - urwał i skrzywił się. Korciło mnie, żeby wybadać przyczynę, ale w tej chwili były sprawy pilniejsze niż pogawędka o herszcie wesołej kompanii.
- Co do odwrócenia uwagi, pogadaj z Disandriel i posłodź jej trochę - powiedziałam. - Zresztą jeśli mam nas stąd wydostać, musicie też wypuścić pozostałą trójkę... Nie próbuję się targować, po prostu bez nich nie otworzę portalu.
- Wiem, słyszałem już od Cuana - skinął głową mój potencjalny wybawca i dodał, zanim zdążyłam się zdumieć jego słowami: - A targować się możesz. Masz prawo.
- Serio? W takim razie chciałabym odzyskać mój miecz.
- Nie widzę przeszkód. Księżna już go skonfiskowała, pewnie do pary z tą nieszczęsną tarczą. Będziemy mogli zwinąć oba za jednym zamachem.
Uśmiechnęłam się szeroko.
- Świetnie. A załatwicie mi pogawędkę z Nemmilarem?
- To już będzie trudniejsze. Wolałbym nie zbliżać się do tego typa, ale... cóż, Deuce podjąłby takie wyzwanie - westchnął złodziej. - Niestety Lynton też.
Po jego odejściu przesiedziałam w samotności jeszcze kilka, a może kilkanaście chwil - niestety czas zaczął mi się dłużyć jeszcze bardziej - aż nagle po lochach rozbrzmiało echo krzyków, pełnych lęku lub gniewu. Krzyków głoszących, że zamek znów (?) jest nawiedzony i że tym razem zjaw nie da się odstraszyć. Może nie mieli powodu, by podejrzewać pewną małą iluzjonistkę zamkniętą w odległej celi, ale ja miałam, więc uśmiechnęłam się do siebie.
A wkrótce potem nadszedł szybkim krokiem strażnik i otworzył kratę.
- Jego książęca mość chce cię widzieć - te słowa nie zwiastowały niczego dobrego, ale rozpoznałam głos mojego znajomego złodzieja, więc tylko skinęłam głową.
Dalej niestety nie mam wiele do opisania. Wędrowałam przez kręte korytarze niby to prowadzona przez mojego "strażnika", a tak naprawdę szukając drogi do moich towarzyszy. Czasami obok nas, a czasami wręcz przez nas, przelatywały zjawy, wyjąc wniebogłosy i alarmując innych strażników. Bardzo pomysłowe zjawy - gdybym nie domyśliła się, skąd się wzięły, pewnie sama próbowałabym z nimi walczyć. Choćby po to, żeby się zamknęły.
W końcu trafiliśmy na Edge'a, za którym noga za nogą wlókł się Cuan, pogrążony w jakichś intensywnych rozmyślaniach.
- Sami się tu błąkacie? - zdziwiłam się. - Rozumiem, że wokół jest popłoch, ale to aż za proste.
- Wyczuwaliśmy cię, więc szliśmy w twoją stronę - odparł Edge jak gdyby nigdy nic. - Disandriel nie ma z tobą?
- Nie, skąd? Nawet jeśli wydostała się z celi, może być niewidzialna...
Tymczasem Cuan zamrugał kilka razy i uśmiechnął się słabo.
- Suzuran? - wywołany złodziej bez słowa kiwnął głową. - Słuchaj, zwerbujcie go. Już nigdy niepotrzebny wam będzie żaden wytrych.
- Bez obrazy, ale mam już pracę - Edge spojrzał na niego z ukosa. - Legalną.
- A co, otworzyłeś celę tym swoim urządzeniem? - zainteresowałam się, ale on na te słowa tylko syknął przez zęby i ruszył naprzód, popychając przed sobą Suzurana.
- Zaraz, dokąd to?
- Tam, gdzie trzymają nasze rzeczy. Jeśli mi uszkodzili destabilizator, nogi powyrywam z...
Cuan tylko pokręcił głową i pociągnął mnie za rękę - musieliśmy porządnie przyspieszyć kroku, żeby nadążyć za tamtymi.
- Dowiem się w końcu, czym ci tak zaimponował? - zapytałam cicho. Mój towarzysz roześmiał się w głos.
- Przekonał swojego strażnika, że powinien go wypuścić.
- Jak...?
- A potem znalazł moją celę i przekonał też mojego. Żałuj, że nie słyszałaś.
- To żadna sztuka - rzucił Edge, oglądając się w naszą stronę. - Trzeba tylko wiedzieć, jak rozmawiać z ludźmi na niższym stanowisku.
- Przecież nie jesteś ich przełożonym? - zaoponował Suzuran, ale ten znak zapytania na końcu był aż nadto słyszalny.
- A jaka to różnica? Podwładni to podwładni.
- Dobra, werbujemy cię - złodziej zaśmiał się ochryple. - Wszystkich was zwerbujemy, jak tylko zgarniemy łup i wyniesiemy się stąd.
W końcu znaleźliśmy schody na górę, które oczywiście musiały być wąskie i kręte (dobrze chociaż, że nie przezroczyste, jak tamten most), i weszliśmy na piętro mieszkalne, starając się udawać potulnych więźniów pod strażą. Disę zlokalizowaliśmy w jakiejś pustej i dość skromnej komnacie, ucharakteryzowaną na pokojówkę. Nasz widok nie wytrącił jej z koncentracji, ale uśmiechnęła się szeroko, dumna z siebie.
- To teraz wyjaśnij nam - zaczął na przywitanie Cuan - jakim cudem wyszłaś z lochów szybciej niż my?
- Po prostu dziś jest dzień zaskakiwania ciebie - wymierzyłam mu lekkiego kuksańca.
Disa spojrzała na Suzurana, który zdążył już odsłonić twarz.
- O ile wiem, kolegów jest dwóch? - zwróciła się do niego, a kiedy potwierdził, wyjaśniła: - Otóż mnie wypuścił ten drugi, ten czaruś dla ubogich. Schował mnie tu i poszedł kraść.
- Sam?! - syknął Suzuran. - Nie tak się umawialiśmy! Muszę iść - rzucił w naszą stronę, na powrót zasuwając hełm. - Lepiej dopilnować, by znowu czegoś nie skrewił.
- Mamy iść z tobą? - zapytałam. - Inaczej nie będę mogła was zabrać.
- Nie, lepiej żebyście nie rzucali się w oczy. To my was znajdziemy.
Uniósł dłoń na pożegnanie, po czym wypadł z komnaty i udał się podsycać zamęt i kraść jakieś zakichane tarcze.
- A tak przy okazji, skąd go znasz? - zwróciłam się do Cuana. Obok nas Disandriel wciąż się koncentrowała i udawała, że wcale nie słucha.
- Z sąsiedniej celi - odpowiedział zwięźle. - Stara historia. Wtedy to ja pomogłem mu uciec.
- Za co siedziałeś? - Disa nie wytrzymała i przestała udawać.
- Za niewinność, oczywiście. Spodziewałaś się czegoś innego?
- Wystarczy tego marnowania czasu - Edge ruszył zdecydowanym krokiem w stronę drzwi. - Może wy macie powody, by ufać tym złodziejom, ale ja nie, dlatego nie mam zamiaru czekać aż uciekną z moim dobytkiem.
- Tak się boisz, że opchną twoje urządzenie na czarnym rynku?
- Też - po jego twarzy przemknął jakiś cień. - Albo że wyrzucą rzeczy mojej asystentki do rzeki. Po co mam kupować nowe?
- Pierwsze słyszę... - zaczęłam, ale przerwał mi niespodziewany stukot kopyt po kamiennej podłodze.
Odwróciłam się i stanęłam jak słup soli. Tuż za mną - a właściwie już przede mną - pojawił się nakrapiany ogier, osiodłany i zadowolony z siebie.
- Uciekłeś Ketrisowi? - zapytałam idiotycznie, bo tylko to przyszło mi do głowy.
- Nie, zostałem tu przysłany - No Leaf Clover, wierzchowiec mojego przyjaciela z Krawędzi, wyszczerzył zęby. - Nindë przekazała wiadomości od ciebie, a ich adresaci... cóż, powiedzmy, że możesz sobie mówić ile chcesz o tym, jak to sama dasz sobie radę, a oni i tak wiedzą swoje.
- Tym razem im daruję - roześmiałam się z ulgą i radością z jego przybycia. - Ale jesteś tu sam?
- Nie, skąd? Ta wariatka wspominała, że masz towarzystwo, więc zgłosiliśmy się... - nie dokończył, ponieważ nagle zaskrzypiały drzwi.
Nie otworzył ich Edge, jak podejrzewałam z początku, tylko dwie postacie w czarnej liberii, które zatrzymały się w progu. Jedną z nich była ta niska czarnoskóra kobieta, która zaprowadziła nas przed oblicza książęcej pary; jej towarzyszka była blada i piegowata. To właśnie ona odezwała się pierwsza:
- Tak myślałam, że zrobiło się tu za głośno.
- Możemy się uciszyć - zaproponowała Disandriel, unosząc ręce do zaklęcia. - Pozwólcie nam wyjść spokojnie, a nie rzucę na was klątwy.
- Czy rzucasz czary szybciej niż ja strzelam? - niższa kobieta ledwie widocznym ruchem wyciągnęła elegancki pistolet z długą lufą. Wzięła na muszkę najpierw czarodziejkę, a potem każde z nas po kolei. - Przekonamy się?
- Nawet kamerdynerzy noszą tutaj broń? - Disa wyglądała na zdegustowaną.
- Każdy mieszkaniec zamku Przeciwność jest uzbrojony. To konieczność - wyjaśniła kobieta, celując tym razem w Cuana, podczas gdy jej towarzyszka mówiła coś do urządzenia trzymanego w ręce. Najwyraźniej wzywała posiłki.
A pomyśleć, że mogłam już dawno teleportować nas stamtąd, ale, cholera, Grievance!... Teraz mogłam najwyżej rzucić w napastniczkę zeszytem.
- Przepraszam bardzo - zza pleców kobiet w liberii dobiegł nas uprzejmy, wesoły głos. - Widziały panie może moich znajomych? Szukam ich po całym zamku.
Obie spojrzały za siebie... i zdębiały. A wtedy Disa naprawdę rzuciła czar, który skutecznie unieruchomił piegowatą (z otwartymi ustami). Natomiast Edge nie cackał się i wyrżnął tę niską w szczękę, a gdy upadła, skonfiskował jej broń. Na ten widok Disa jakoś tak odsunęła się od niego o kilka kroków. Ale poprawiła zaklęciem.
- O, jesteście - zza drzwi wyłoniła się głowa klaczy o prześlicznej kremowej maści. - Tak myślałam, że jest tu dość głośno.
Zapłakany ze śmiechu Cuan zarobił ode mnie kolejnego kuksańca - tym razem po to, żeby się uspokoił. I żeby nie przeszło na mnie.
- W samą porę, Shadow - odezwał się Clover. - Zabierzmy ich i znikajmy, zanim zjawi się tu więcej natrętów.
- Dobry pomysł - stwierdziła Violet Shadow i przyjaźnie trąciła pyskiem Cuana, który już pomagał Disie wsiąść na jej grzbiet. Nie zdążyłam wykrztusić nawet słowa, bo Edge jednym szybkim ruchem znalazł się w siodle Clovera i zaraz potem wciągnął na górę i mnie.
Zaczęłam protestować dopiero kiedy znaleźliśmy się w międzysferze, a i wtedy wyszedł mi tylko żenujący pisk.
- Co się stało? - zdziwił się Clover. - Przecież nie galopujemy.
- Ale nie byliśmy jeszcze w komplecie! - udało mi się wreszcie wydobyć z siebie artykułowane dźwięki.
- Jak to nie... Shadow? - obejrzał się na kłusującą obok klacz. - A gdzie podziałaś Nindë?
- Ja? - zakłopotała się. - Myślałam,że jest z tobą.
- Miałam na myśli... Zaraz, Pokrzywa też poszła z wami do zamku?!
- Oczywiście, przecież to był jej pomysł. Tylko jakoś tak rozdzieliliśmy się podczas skoku.
- No to pięknie - westchnęłam. - Jeśli dotarła na zamek, pewnie teraz udaje upiora i straszy mieszkańców...
Że ponownie wyśle nas na Wyzwanie?
To miałoby sens; w końcu Cuan, Disa i Edge również byli zamknięci gdzieś w tych lochach. Wątpiłam jednak, że się złamią i zgodzą. Już raczej obmyślali Brawurowy Plan Ucieczki. Każde własny, jako że nie mogli się konsultować. Trzy Brawurowe Plany Ucieczki! Pozostało mi tylko opisać w zeszycie naszą drogę na ten nieszczęsny zamek i mogłam już zastanawiać się nad czwartym.
Długo to nie trwało - zdążyłam zaledwie odżałować, że nie zatrzymałam przy sobie Pokrzywy, kiedy akcja zaczęła toczyć się na naszą korzyść. Nastąpiła zmiana warty przy moich drzwiach, ale zamiast stanąć tyłem do nich i patrzeć w przestrzeń (żeby przypadkiem nie przyszło mi do głowy zagadać?), nowy strażnik spojrzał przez kraty prosto na mnie.
- Co? Sprawdzasz, czy czegoś nie knuję? - wstałam i uśmiechnęłam się, ale w głębi duszy byłam zaniepokojona. A jeśli moi towarzysze wyknuli już coś beze mnie? Może tylko ja zostałam w lochu i będę służyć za przynętę na nich? Tyle możliwości popchnięcia fabuły dalej, a ja nie miałam pojęcia, której się spodziewać.
Ale strażnik nie odezwał się, dopóki przednia część jego hełmu nie rozsunęła się na boki jak kurtyna, odsłaniając wydatny nos, czarną grzywkę i skwaszoną minę.
- Nie podchodź, to będzie zbyt podejrzane - szepnął ledwo słyszalnie, a ja na powrót usiadłam. - Pamiętasz mnie?
Skinęłam głową bez słowa. Owszem, rozpoznałam w nim jednego z członków wesołej kompanii Deuce'a Gershoma, złodzieja nadzwyczajnego i dawnego absztyfikanta Djellii. To jednak rodziło dalsze pytania.
- Zmieniłeś fach? - zadałam to najgłupsze z możliwych, ale cóż mogłam poradzić, skoro nigdy mi nie pasował na złodzieja. Pamiętałam, że dawniej nosił taki wielki miecz... I jakieś kwiatowe imię.
- Wręcz przeciwnie - odszepnął. - Kiedyś pomogłaś wydostać moich przyjaciół z Wędrującej Ciemności. Teraz możemy w zamian pomóc tobie.
- My? Deuce też gdzieś się tu plącze?
- Nie, tylko ja i Lynton. Ale on pełni teraz wartę przy komnacie księżnej.
- I kombinuje, jak coś stamtąd zwędzić? - zmarszczyłam brwi, tknięta nagłym podejrzeniem. - Na pewno to wy chcecie pomóc mnie, a nie odwrotnie?
Złodziej skwitował moje przypuszczenie wzruszeniem ramion.
- Skłamałbym, mówiąc, że wasza ucieczka nie byłaby nam na rękę. Odwróciłaby uwagę mieszkańców zamku. Ale gdyby Deuce tutaj był, przede wszystkim chciałby ci pomóc...
Nie byłam tego taka pewna, zwłaszcza że nie towarzyszyła mi Djellia, ale nie wypadało odrzucać oferty pomocy.
- ...Twoje portale też z pewnością się przydadzą.
Teraz już parsknęłam śmiechem.
- A nie możecie wyjść tą samą drogą, którą weszliście?
- Wejście było dziecinnie proste - machnął ręką złodziej. - I całkowicie legalne. Z łupem już nas tak łatwo nie wypuszczą. Deuce pewnie zdołałby... - urwał i skrzywił się. Korciło mnie, żeby wybadać przyczynę, ale w tej chwili były sprawy pilniejsze niż pogawędka o herszcie wesołej kompanii.
- Co do odwrócenia uwagi, pogadaj z Disandriel i posłodź jej trochę - powiedziałam. - Zresztą jeśli mam nas stąd wydostać, musicie też wypuścić pozostałą trójkę... Nie próbuję się targować, po prostu bez nich nie otworzę portalu.
- Wiem, słyszałem już od Cuana - skinął głową mój potencjalny wybawca i dodał, zanim zdążyłam się zdumieć jego słowami: - A targować się możesz. Masz prawo.
- Serio? W takim razie chciałabym odzyskać mój miecz.
- Nie widzę przeszkód. Księżna już go skonfiskowała, pewnie do pary z tą nieszczęsną tarczą. Będziemy mogli zwinąć oba za jednym zamachem.
Uśmiechnęłam się szeroko.
- Świetnie. A załatwicie mi pogawędkę z Nemmilarem?
- To już będzie trudniejsze. Wolałbym nie zbliżać się do tego typa, ale... cóż, Deuce podjąłby takie wyzwanie - westchnął złodziej. - Niestety Lynton też.
Po jego odejściu przesiedziałam w samotności jeszcze kilka, a może kilkanaście chwil - niestety czas zaczął mi się dłużyć jeszcze bardziej - aż nagle po lochach rozbrzmiało echo krzyków, pełnych lęku lub gniewu. Krzyków głoszących, że zamek znów (?) jest nawiedzony i że tym razem zjaw nie da się odstraszyć. Może nie mieli powodu, by podejrzewać pewną małą iluzjonistkę zamkniętą w odległej celi, ale ja miałam, więc uśmiechnęłam się do siebie.
A wkrótce potem nadszedł szybkim krokiem strażnik i otworzył kratę.
- Jego książęca mość chce cię widzieć - te słowa nie zwiastowały niczego dobrego, ale rozpoznałam głos mojego znajomego złodzieja, więc tylko skinęłam głową.
Dalej niestety nie mam wiele do opisania. Wędrowałam przez kręte korytarze niby to prowadzona przez mojego "strażnika", a tak naprawdę szukając drogi do moich towarzyszy. Czasami obok nas, a czasami wręcz przez nas, przelatywały zjawy, wyjąc wniebogłosy i alarmując innych strażników. Bardzo pomysłowe zjawy - gdybym nie domyśliła się, skąd się wzięły, pewnie sama próbowałabym z nimi walczyć. Choćby po to, żeby się zamknęły.
W końcu trafiliśmy na Edge'a, za którym noga za nogą wlókł się Cuan, pogrążony w jakichś intensywnych rozmyślaniach.
- Sami się tu błąkacie? - zdziwiłam się. - Rozumiem, że wokół jest popłoch, ale to aż za proste.
- Wyczuwaliśmy cię, więc szliśmy w twoją stronę - odparł Edge jak gdyby nigdy nic. - Disandriel nie ma z tobą?
- Nie, skąd? Nawet jeśli wydostała się z celi, może być niewidzialna...
Tymczasem Cuan zamrugał kilka razy i uśmiechnął się słabo.
- Suzuran? - wywołany złodziej bez słowa kiwnął głową. - Słuchaj, zwerbujcie go. Już nigdy niepotrzebny wam będzie żaden wytrych.
- Bez obrazy, ale mam już pracę - Edge spojrzał na niego z ukosa. - Legalną.
- A co, otworzyłeś celę tym swoim urządzeniem? - zainteresowałam się, ale on na te słowa tylko syknął przez zęby i ruszył naprzód, popychając przed sobą Suzurana.
- Zaraz, dokąd to?
- Tam, gdzie trzymają nasze rzeczy. Jeśli mi uszkodzili destabilizator, nogi powyrywam z...
Cuan tylko pokręcił głową i pociągnął mnie za rękę - musieliśmy porządnie przyspieszyć kroku, żeby nadążyć za tamtymi.
- Dowiem się w końcu, czym ci tak zaimponował? - zapytałam cicho. Mój towarzysz roześmiał się w głos.
- Przekonał swojego strażnika, że powinien go wypuścić.
- Jak...?
- A potem znalazł moją celę i przekonał też mojego. Żałuj, że nie słyszałaś.
- To żadna sztuka - rzucił Edge, oglądając się w naszą stronę. - Trzeba tylko wiedzieć, jak rozmawiać z ludźmi na niższym stanowisku.
- Przecież nie jesteś ich przełożonym? - zaoponował Suzuran, ale ten znak zapytania na końcu był aż nadto słyszalny.
- A jaka to różnica? Podwładni to podwładni.
- Dobra, werbujemy cię - złodziej zaśmiał się ochryple. - Wszystkich was zwerbujemy, jak tylko zgarniemy łup i wyniesiemy się stąd.
W końcu znaleźliśmy schody na górę, które oczywiście musiały być wąskie i kręte (dobrze chociaż, że nie przezroczyste, jak tamten most), i weszliśmy na piętro mieszkalne, starając się udawać potulnych więźniów pod strażą. Disę zlokalizowaliśmy w jakiejś pustej i dość skromnej komnacie, ucharakteryzowaną na pokojówkę. Nasz widok nie wytrącił jej z koncentracji, ale uśmiechnęła się szeroko, dumna z siebie.
- To teraz wyjaśnij nam - zaczął na przywitanie Cuan - jakim cudem wyszłaś z lochów szybciej niż my?
- Po prostu dziś jest dzień zaskakiwania ciebie - wymierzyłam mu lekkiego kuksańca.
Disa spojrzała na Suzurana, który zdążył już odsłonić twarz.
- O ile wiem, kolegów jest dwóch? - zwróciła się do niego, a kiedy potwierdził, wyjaśniła: - Otóż mnie wypuścił ten drugi, ten czaruś dla ubogich. Schował mnie tu i poszedł kraść.
- Sam?! - syknął Suzuran. - Nie tak się umawialiśmy! Muszę iść - rzucił w naszą stronę, na powrót zasuwając hełm. - Lepiej dopilnować, by znowu czegoś nie skrewił.
- Mamy iść z tobą? - zapytałam. - Inaczej nie będę mogła was zabrać.
- Nie, lepiej żebyście nie rzucali się w oczy. To my was znajdziemy.
Uniósł dłoń na pożegnanie, po czym wypadł z komnaty i udał się podsycać zamęt i kraść jakieś zakichane tarcze.
- A tak przy okazji, skąd go znasz? - zwróciłam się do Cuana. Obok nas Disandriel wciąż się koncentrowała i udawała, że wcale nie słucha.
- Z sąsiedniej celi - odpowiedział zwięźle. - Stara historia. Wtedy to ja pomogłem mu uciec.
- Za co siedziałeś? - Disa nie wytrzymała i przestała udawać.
- Za niewinność, oczywiście. Spodziewałaś się czegoś innego?
- Wystarczy tego marnowania czasu - Edge ruszył zdecydowanym krokiem w stronę drzwi. - Może wy macie powody, by ufać tym złodziejom, ale ja nie, dlatego nie mam zamiaru czekać aż uciekną z moim dobytkiem.
- Tak się boisz, że opchną twoje urządzenie na czarnym rynku?
- Też - po jego twarzy przemknął jakiś cień. - Albo że wyrzucą rzeczy mojej asystentki do rzeki. Po co mam kupować nowe?
- Pierwsze słyszę... - zaczęłam, ale przerwał mi niespodziewany stukot kopyt po kamiennej podłodze.
Odwróciłam się i stanęłam jak słup soli. Tuż za mną - a właściwie już przede mną - pojawił się nakrapiany ogier, osiodłany i zadowolony z siebie.
- Uciekłeś Ketrisowi? - zapytałam idiotycznie, bo tylko to przyszło mi do głowy.
- Nie, zostałem tu przysłany - No Leaf Clover, wierzchowiec mojego przyjaciela z Krawędzi, wyszczerzył zęby. - Nindë przekazała wiadomości od ciebie, a ich adresaci... cóż, powiedzmy, że możesz sobie mówić ile chcesz o tym, jak to sama dasz sobie radę, a oni i tak wiedzą swoje.
- Tym razem im daruję - roześmiałam się z ulgą i radością z jego przybycia. - Ale jesteś tu sam?
- Nie, skąd? Ta wariatka wspominała, że masz towarzystwo, więc zgłosiliśmy się... - nie dokończył, ponieważ nagle zaskrzypiały drzwi.
Nie otworzył ich Edge, jak podejrzewałam z początku, tylko dwie postacie w czarnej liberii, które zatrzymały się w progu. Jedną z nich była ta niska czarnoskóra kobieta, która zaprowadziła nas przed oblicza książęcej pary; jej towarzyszka była blada i piegowata. To właśnie ona odezwała się pierwsza:
- Tak myślałam, że zrobiło się tu za głośno.
- Możemy się uciszyć - zaproponowała Disandriel, unosząc ręce do zaklęcia. - Pozwólcie nam wyjść spokojnie, a nie rzucę na was klątwy.
- Czy rzucasz czary szybciej niż ja strzelam? - niższa kobieta ledwie widocznym ruchem wyciągnęła elegancki pistolet z długą lufą. Wzięła na muszkę najpierw czarodziejkę, a potem każde z nas po kolei. - Przekonamy się?
- Nawet kamerdynerzy noszą tutaj broń? - Disa wyglądała na zdegustowaną.
- Każdy mieszkaniec zamku Przeciwność jest uzbrojony. To konieczność - wyjaśniła kobieta, celując tym razem w Cuana, podczas gdy jej towarzyszka mówiła coś do urządzenia trzymanego w ręce. Najwyraźniej wzywała posiłki.
A pomyśleć, że mogłam już dawno teleportować nas stamtąd, ale, cholera, Grievance!... Teraz mogłam najwyżej rzucić w napastniczkę zeszytem.
- Przepraszam bardzo - zza pleców kobiet w liberii dobiegł nas uprzejmy, wesoły głos. - Widziały panie może moich znajomych? Szukam ich po całym zamku.
Obie spojrzały za siebie... i zdębiały. A wtedy Disa naprawdę rzuciła czar, który skutecznie unieruchomił piegowatą (z otwartymi ustami). Natomiast Edge nie cackał się i wyrżnął tę niską w szczękę, a gdy upadła, skonfiskował jej broń. Na ten widok Disa jakoś tak odsunęła się od niego o kilka kroków. Ale poprawiła zaklęciem.
- O, jesteście - zza drzwi wyłoniła się głowa klaczy o prześlicznej kremowej maści. - Tak myślałam, że jest tu dość głośno.
Zapłakany ze śmiechu Cuan zarobił ode mnie kolejnego kuksańca - tym razem po to, żeby się uspokoił. I żeby nie przeszło na mnie.
- W samą porę, Shadow - odezwał się Clover. - Zabierzmy ich i znikajmy, zanim zjawi się tu więcej natrętów.
- Dobry pomysł - stwierdziła Violet Shadow i przyjaźnie trąciła pyskiem Cuana, który już pomagał Disie wsiąść na jej grzbiet. Nie zdążyłam wykrztusić nawet słowa, bo Edge jednym szybkim ruchem znalazł się w siodle Clovera i zaraz potem wciągnął na górę i mnie.
Zaczęłam protestować dopiero kiedy znaleźliśmy się w międzysferze, a i wtedy wyszedł mi tylko żenujący pisk.
- Co się stało? - zdziwił się Clover. - Przecież nie galopujemy.
- Ale nie byliśmy jeszcze w komplecie! - udało mi się wreszcie wydobyć z siebie artykułowane dźwięki.
- Jak to nie... Shadow? - obejrzał się na kłusującą obok klacz. - A gdzie podziałaś Nindë?
- Ja? - zakłopotała się. - Myślałam,że jest z tobą.
- Miałam na myśli... Zaraz, Pokrzywa też poszła z wami do zamku?!
- Oczywiście, przecież to był jej pomysł. Tylko jakoś tak rozdzieliliśmy się podczas skoku.
- No to pięknie - westchnęłam. - Jeśli dotarła na zamek, pewnie teraz udaje upiora i straszy mieszkańców...
*
- Twierdzicie więc, że to właśnie tu wszystko się rozstrzygnie? - Edge powiódł wzrokiem po otoczeniu. Nie był zadowolony, choć okazywał to tylko nieznacznym skrzywieniem ust - cokolwiek ciągnęło go do Szarych Światów, najwyraźniej uważał za bardziej pilne niż... no nie wiem, na przykład uwolnienie się od geas?
- Do tego świata Nem poleciła nam się udać, kiedy już przejdziemy... - Cuan urwał, po czym westchnął. - Kiedy jedno z nas przejdzie Wyzwanie. Ale meta powinna być w jakimś zamku nad morzem? Albo na morzu?
Dziwnego używał określenia na cel naszej podróży, jakbyśmy brali udział w jakiejś grze albo wyścigu. Chociaż owszem, przez pewien czas ścigaliśmy się z szarymi istotami. Kto pierwszy dobiegnie do demona? A skoro mowa o demonach, Seir nie udał się z nami, choć nie ma gwarancji, że nie zechce znów nas podglądać. Pewnie przyczaił się w astralu i czeka na odpowiedni moment, żeby się do mnie przyczepić.
- A to na pewno ten świat? - Disandriel również się rozglądała. - Takie same drzewa, trawa i wzgórza jak w każdym innym, w którym byliśmy. Może jeszcze mamy obejść cały, żeby znaleźć ten zamek?
- Morze masz w zasięgu wzroku. A opis świata się zgadza, takiej kolorystyki jeszcze nigdzie nie uświadczyliśmy...
Cuan miał rację - ze wzniesienia, na którym wylądowaliśmy, rozpościerał się piękny widok na morze, choć żadnego zamku w polu widzenia nie było. Miał też rację co do kolorów - drzewa, trawa, niebo, nawet woda, wszystko było w różnych odcieniach fioletu. Jakbyśmy patrzyli przez kolorowe szkiełko lub filtr. Podobno dawno temu ten świat wyglądał zupełnie zwyczajnie, dopóki nie najechało go obce bóstwo ze swoją armią i nie stoczyło krwawej bitwy z bóstwem tutejszym. Krew poległych zalała świat i zabarwiła go na nowo... nie wiadomo tylko, która ze stron poległa. Mieszkańcy świata nie bardzo przejmują się tym, kogo czczą, dopóki oni sami mają się dobrze. Zresztą w światach Srebrnej Domeny, gdzie się obecnie znajdowaliśmy, takie rzeczy zdarzają się na okrągło.
To właśnie opowiedziałam moim towarzyszom podczas schodzenia ze wzgórza, które na szczęście nie było zbyt strome.
- Byłaś tu już wcześniej? - zapytała Disandriel, wcale a wcale nie podejrzliwym tonem.
- Tak, całe lata temu - westchnęłam, trochę z powodu nostalgii, a trochę z niedowierzaniem, że minęło tyle czasu. Przynajmniej zdarzyło się to już w obecnym życiu. - Uczyłam pewną dziewczynę teleportacji i skakałyśmy po różnych światach. O to zresztą jej chodziło, żeby oglądać jakiekolwiek światy, poza własnym. - Uśmiechnęłam się do wspomnień. - Był z niej niespokojny duch.
- I co się z nią stało? - zainteresował się Cuan; wyraz twarzy miał nietypowo poważny.
- Znalazła swoje miejsce, ma zajęcie, które ją pasjonuje, i mężczyznę, który pisze do niej piękne listy. - Pokiwał głową, krzywiąc się lekko (rozczarowanie czy zazdrość?), a ja miałam nadzieję, że nie przekłamałam rzeczywistości. Prawda, że ulubione zajęcie z początku napawało Vylette odrazą, a Egbert chyba nadal nie wyszedł poza listy, ale tego Cuan już nie musiał wiedzieć... A może właśnie musiał? Niby długo już podróżował, więc powinno dotrzeć do niego, że znalezienie własnego miejsca nie zawsze jest czymś łatwym i oczywistym, a jednak...
- Skoro to miejsce jest ci znane, możesz znów nas poprowadzić - Disandriel na powrót przybrała najbardziej wyniosły ton i postać wielkiej elfiej damy.
- Poprzednim razem nie zwiedziłam całego świata - uśmiechnęłam się jak tylko mogłam najszerzej. - Nad morze nie dotarłam.
Tym razem nie miałam okazji spotkać skalników, mieszkańców tego świata, związanych z żywiołem ziemi, ale też nie góry były naszym celem. Zatrzymaliśmy się w pewnej nadmorskiej osadzie, mając nadzieję, że ktoś wskaże nam dalszą drogę, ale żyjący tam ludzie, ubarwieni typowo dla świata (trochę dziwnie mi się nie nich patrzyło, ale fiolet to przynajmniej nie szarość), jakoś się z tym nie kwapili i odchodzili, nie oglądając się. Dopiero jakaś sędziwa kobieta zdradziła nam po cichu, w jakim kierunku iść brzegiem morza, by dotrzeć do Szumu Fal, bo tak nazywała się zatoka, w której miał stać zamek. Całe szczęście, bo inaczej skończyłoby się chyba na rzucaniu monetą - w końcu wzdłuż morza da się iść tylko w dwie możliwe strony.
Czekał nas spory kawałek drogi i do celu dotarliśmy dopiero wieczorem.
Zatoka okazała się skalista i wietrzna, a sam zamek wyrastał ze skały wyłaniającej się z morza. Dokładnie tak wyglądał - jakby wyrósł, a nie został zbudowany. Szara skała przetykana czarnymi żyłkami po prostu płynnie przechodziła w zamek w nieokreślonym miejscu. Wysoki, o trzech smukłych i strzelistych wieżach zakończonych spiczastymi dachami w kolorze... nieba. Nie tego fioletowego nad nami, ale prawidłowego błękitnego. Nic dziwnego, że tubylcy reagowali jak reagowali. Cóż, niezależnie od kolorystyki, wyglądał jak wyjęty z baśni i na jego widok przypomniała mi się stara legenda o zamku w górze i zamku w morzu, których władcy byli odwiecznymi wrogami. Tylko gdyby nawet był to któryś z nich, to który?...
Z pewną obawą weszliśmy (niech będzie, weszłam) na most łączący zamek z lądem - srebrzysty, przejrzysty i sprawiający wrażenie, że pod naszymi nogami rozsypie się na drobinki światła. Disandriel i Cuan poszli przodem, rozmawiając o czymś ściszonymi głosami - to znaczy, głównie mówiła ona i raczej syczała niż szeptała. Ja zaś pewnie musiałabym się czołgać przez ten cholerny most, gdyby Edge z kurtuazją nie użyczył mi ramienia, żebym mogła wczepić się w nie paznokciami (no dobrze, na to chyba jednak nie był gotów).
- Przybywamy, żeby zobaczyć się z Nemmilarem - oznajmiła dumnie Disandriel dwóm wartownikom u wrót. - Przysyła nas jego siostra.
Ci spojrzeli na siebie - tak mi się przynajmniej wydaje; ich jajowate hełmy tak zasłaniały twarze, że nie wiem, czym mogli patrzeć - po czym jeden dotknął czegoś, co wyglądało jak szklana kulka umieszczona na lewym ramieniu i szepnął: "szarość". Lakonicznie, ale na temat. Drugi tymczasem wykonał jakiś gest ręką i wrota rozchyliły się, odsłaniając korytarz rozświetlony nielicznymi lampami olejnymi.
- Zaczekajcie chwilę - usłyszeliśmy, a po naszym wejściu do środka wrota się zatrzasnęły.
Na szczęście nie musielibyśmy czekać długo, inaczej na pewno ktoś zrobiłby awanturę o takie traktowanie bohaterskich gości, choć nie będę pokazywać palcem, kto. Wkrótce nadszedł kolejny strażnik, również odziany w pełną, ale dziwnie lekką zbroję i ten niedorzeczny hełm. Towarzyszyła mu niska ciemnoskóra kobieta w czarnej liberii.
- Witajcie na zamku Przeciwność - powiedziała, kłaniając się w pas. - Książęca para długo na was czekała.
- My również - odparła słodko Disandriel, zerkając na mnie wymownie. Jasne, gdybym wcześniej się dowiedziała, co jest grane, od razu zaciągnęłabym ich tutaj.
Kobieta zmierzyła całą trójkę wzrokiem, zanim dała im znak, by poszli za nią, gdy tymczasem strażnik wolał obserwować mnie. Może nie gustował w wyniosłych elfkach albo odwrotnie, niepokoiła go obecność demona, albo po prostu robił głupie miny. Z takim hełmem nic nie wiadomo.
Szliśmy po miękkim dywanie, wzdłuż kolejnych gobelinów przedstawiających głównie sceny batalistyczne. Gdyby światło bardziej dopisywało, przystanęłabym, by przyjrzeć się im dokładniej. Chyba że popędziłby mnie idący z tyłu strażnik. W każdym razie kobieta w liberii zaprowadziła nas prosto do sali tronowej, gdzie rozbolały mnie oczy. Tam lampy były wszędzie. Zwłaszcza wokół podwyższenia, na którym stały trony władców zamku. Oboje, w kontraście do swych bogato zdobionych siedzisk, byli ubrani bardzo prosto - nie dbali o formalności czy może nie byliśmy ich warci?
Trójka głównych postaci tej fabuły stanęła w równym szeregu; ja wolałam trzymać się z tyłu.
- Oto stoicie przed obliczem szlachetnego księcia Aethelreda i jego małżonki, księżnej Deiveli - przemówiła donośnym głosem nasza przewodniczka. - Wasze książęce moście, bohaterowie powrócili ze swej misji. - Po tych słowach usiadła na schodkach wiodących na podwyższenie, jakby była błaznem, a nie lokajem, i nie odezwała się więcej.
Księżna przyglądała się nam sceptycznie, a klejnoty w jej kasztanowych włosach migotały odbitym światłem lamp, podobnie jak mała tarcza u jej lewej ręki. Ach, gdybyż była tu ze mną Djellia - z pewnością rozpoznałyby się nawzajem, ale nie wyobrażam sobie, co nastąpiłoby potem. A gdyby Lona... ale nie mam pojęcia, czy Lona w ogóle gdzieś jest. W każdym razie księżna lekko skrzywiła usta, a jej małżonek o ciemnej czuprynie opadającej na chłopięcą twarz porozumiał się wzrokiem z dwiema postaciami stojącymi przy tronach. Bladymi i szczupłymi, w czarnych szatach z kapturami.
- Oczekiwaliśmy was z niecierpliwością, odkąd Nemhathir zawiadomiła nas o waszej wyprawie - odezwał się jegomość po lewej ręce Deiveli. Być może to on był Nemmilarem. - Czy pokonaliście Istotę?
- Co za wysokie oczekiwania, kapłanie - księżna uśmiechnęła się drwiąco. - To chyba nie Ona była ich głównym celem, ale życzenie?
- Z całym szacunkiem, wasza książęca mość, nikt nie dotrze do życzenia nie stawiwszy Jej uprzednio czoła.
- Och, na pewno są możliwe inne metody. Na przykład podstęp. Nie wmówisz mi, że nie znasz się na podstępach.
- Gdyby z Nią walczyli, raczej nie stawiliby się tu w komplecie - poparł ją książę (dlaczego nie król?). - Czy nie mamy racji, bohaterowie? Wykradliście życzenie podstępem? Zresztą wszystko jedno; pora, byście złożyli je w nasze ręce. Czeka was za to największa nagroda, jaka tylko będzie w naszej mocy.
- Za pozwoleniem - Edge uniósł głowę, spoglądając książęcej parze w oczy, jak równym sobie. - Dlaczego zakładacie, że nie wykorzystaliśmy tego życzenia? Nie było mowy o tym, żeby miało się wam należeć.
- Jedno życzenie na was troje? Nie mogliście się nim podzielić, a skoro wciąż jesteście razem, to znaczy, że jeszcze nie rozstrzygnęliście, komu przypadnie.
- W zasadzie jesteśmy razem, ponieważ nie możemy się rozdzielić, ale o tym chyba dobrze wiecie...
- Słuchajcie, może po prostu powiemy im, że nie poszliśmy na to Wyzwanie? - szepnęła do nas Disandriel. - W przeciwnym razie Miya będzie musiała wymyślić na poczekaniu bajkę o naszych sprytnych podstępach.
Na jej nieszczęście w sali tronowej było niezłe echo. Może zresztą o to nie dbała.
- Nie podjęliście wyzwania?! Co więc zajęło wam tyle czasu... I jakim prawem zjawiacie się z pustymi rękami?!
- Może znaleźliście sobie niewłaściwych bohaterów - powiedział Cuan cicho, ale wyraźnie.
Aethelred poderwał się z tronu, ani chybi z morderczymi zamiarami - choć nie miał żadnej widocznej broni - kiedy nagle powstrzymał go drugi z zakapturzonych osobników, ten po jego prawicy.
- Chwileczkę, książę. Myślę, że powód ich niesubordynacji jest łatwy do odgadnięcia - mówiąc to patrzył wprost na mnie.
- Demon przywołany na służbę bohaterom miałby podżegać ich do buntu?
- To akurat jest bardzo w stylu demonów - wtrącił ten drugi, który mógł być Nemmilarem. - Niestety Nemhathir nie potrafi nad nimi panować tak dobrze, jak utrzymuje. Gdybym to ja zajął jej miejsce...
- Nie jakiś tam demon - przerwał ten po prawej. - Przyjrzyj się dobrze, panie; czyż nie tak ci ją opisywałem? - chyba się denerwował, bo jego głos stawał się coraz bardziej zduszony. - To ona... Królowa Nadziei.
- Co?! - warknął książę, odruchowo zasłaniając dłonią coś stojącego na stoliku między tronami. Coś czarnego, osłoniętego szklanym kloszem.
- Co? - powtórzyłam głosem tak pustym jak moja głowa w tamtej chwili. I pewnie jak mój wzrok.
Nagle wszystko zaczęło dziać się jednocześnie i błyskawicznie. Na jeden gest księcia strażnik przytrzymał mi ręce zanim zdążyłam sięgnąć po miecz (właściwie to nawet nie zdążyłam o tym pomyśleć), a do sali tronowej wbiegło jeszcze kilku. Disandriel poszczuła ich iluzją czegoś wielkiego i skrzydlatego, ale Nemmilar przełamał ją bez trudu i otoczył czarodziejkę magiczną tarczą, uśmiechając się przy tym paskudnie. Edge zdążył nawet oddać kilka strzałów, które niestety zostały powstrzymane przez zbroje przeciwników; drugi z zakapturzonych jegomościów wyjął zza pasa sztylet i rzucił nim bezbłędnie, wytrącając mu pistolet z ręki. Przy okazji zsunął mu się z głowy kaptur i wreszcie rozpoznałam tę chudą elfią gębę.
- Ładnie tak opowiadać niesprawdzone plotki, Thanderil? Taki z ciebie szpieg, jak z muchy alpinista - nie mogłam sobie darować, a ulubione powiedzonko Vanny świetnie tu pasowało. Thanderil, elf służący nie wiem już, któremu z kolei panu, tylko wzruszył ramionami.
Został jeszcze Cuan, który dla odmiany zdążył dobyć miecz, ale... zrobił coś, czego nie rozumiem. Spojrzał ponad moją głową na strażnika, który mnie schwytał, po czym zawahał się i odłożył broń. Może i nie zdziałałby wiele w pojedynkę, ale mimo wszystko...
- Zamknąć ich osobno - nakazał książę, zanim straż nas wyprowadziła.
I co teraz będzie? Siedzę. W jakimś. Piekielnym. Lochu.
- Do tego świata Nem poleciła nam się udać, kiedy już przejdziemy... - Cuan urwał, po czym westchnął. - Kiedy jedno z nas przejdzie Wyzwanie. Ale meta powinna być w jakimś zamku nad morzem? Albo na morzu?
Dziwnego używał określenia na cel naszej podróży, jakbyśmy brali udział w jakiejś grze albo wyścigu. Chociaż owszem, przez pewien czas ścigaliśmy się z szarymi istotami. Kto pierwszy dobiegnie do demona? A skoro mowa o demonach, Seir nie udał się z nami, choć nie ma gwarancji, że nie zechce znów nas podglądać. Pewnie przyczaił się w astralu i czeka na odpowiedni moment, żeby się do mnie przyczepić.
- A to na pewno ten świat? - Disandriel również się rozglądała. - Takie same drzewa, trawa i wzgórza jak w każdym innym, w którym byliśmy. Może jeszcze mamy obejść cały, żeby znaleźć ten zamek?
- Morze masz w zasięgu wzroku. A opis świata się zgadza, takiej kolorystyki jeszcze nigdzie nie uświadczyliśmy...
Cuan miał rację - ze wzniesienia, na którym wylądowaliśmy, rozpościerał się piękny widok na morze, choć żadnego zamku w polu widzenia nie było. Miał też rację co do kolorów - drzewa, trawa, niebo, nawet woda, wszystko było w różnych odcieniach fioletu. Jakbyśmy patrzyli przez kolorowe szkiełko lub filtr. Podobno dawno temu ten świat wyglądał zupełnie zwyczajnie, dopóki nie najechało go obce bóstwo ze swoją armią i nie stoczyło krwawej bitwy z bóstwem tutejszym. Krew poległych zalała świat i zabarwiła go na nowo... nie wiadomo tylko, która ze stron poległa. Mieszkańcy świata nie bardzo przejmują się tym, kogo czczą, dopóki oni sami mają się dobrze. Zresztą w światach Srebrnej Domeny, gdzie się obecnie znajdowaliśmy, takie rzeczy zdarzają się na okrągło.
To właśnie opowiedziałam moim towarzyszom podczas schodzenia ze wzgórza, które na szczęście nie było zbyt strome.
- Byłaś tu już wcześniej? - zapytała Disandriel, wcale a wcale nie podejrzliwym tonem.
- Tak, całe lata temu - westchnęłam, trochę z powodu nostalgii, a trochę z niedowierzaniem, że minęło tyle czasu. Przynajmniej zdarzyło się to już w obecnym życiu. - Uczyłam pewną dziewczynę teleportacji i skakałyśmy po różnych światach. O to zresztą jej chodziło, żeby oglądać jakiekolwiek światy, poza własnym. - Uśmiechnęłam się do wspomnień. - Był z niej niespokojny duch.
- I co się z nią stało? - zainteresował się Cuan; wyraz twarzy miał nietypowo poważny.
- Znalazła swoje miejsce, ma zajęcie, które ją pasjonuje, i mężczyznę, który pisze do niej piękne listy. - Pokiwał głową, krzywiąc się lekko (rozczarowanie czy zazdrość?), a ja miałam nadzieję, że nie przekłamałam rzeczywistości. Prawda, że ulubione zajęcie z początku napawało Vylette odrazą, a Egbert chyba nadal nie wyszedł poza listy, ale tego Cuan już nie musiał wiedzieć... A może właśnie musiał? Niby długo już podróżował, więc powinno dotrzeć do niego, że znalezienie własnego miejsca nie zawsze jest czymś łatwym i oczywistym, a jednak...
- Skoro to miejsce jest ci znane, możesz znów nas poprowadzić - Disandriel na powrót przybrała najbardziej wyniosły ton i postać wielkiej elfiej damy.
- Poprzednim razem nie zwiedziłam całego świata - uśmiechnęłam się jak tylko mogłam najszerzej. - Nad morze nie dotarłam.
Tym razem nie miałam okazji spotkać skalników, mieszkańców tego świata, związanych z żywiołem ziemi, ale też nie góry były naszym celem. Zatrzymaliśmy się w pewnej nadmorskiej osadzie, mając nadzieję, że ktoś wskaże nam dalszą drogę, ale żyjący tam ludzie, ubarwieni typowo dla świata (trochę dziwnie mi się nie nich patrzyło, ale fiolet to przynajmniej nie szarość), jakoś się z tym nie kwapili i odchodzili, nie oglądając się. Dopiero jakaś sędziwa kobieta zdradziła nam po cichu, w jakim kierunku iść brzegiem morza, by dotrzeć do Szumu Fal, bo tak nazywała się zatoka, w której miał stać zamek. Całe szczęście, bo inaczej skończyłoby się chyba na rzucaniu monetą - w końcu wzdłuż morza da się iść tylko w dwie możliwe strony.
Czekał nas spory kawałek drogi i do celu dotarliśmy dopiero wieczorem.
Zatoka okazała się skalista i wietrzna, a sam zamek wyrastał ze skały wyłaniającej się z morza. Dokładnie tak wyglądał - jakby wyrósł, a nie został zbudowany. Szara skała przetykana czarnymi żyłkami po prostu płynnie przechodziła w zamek w nieokreślonym miejscu. Wysoki, o trzech smukłych i strzelistych wieżach zakończonych spiczastymi dachami w kolorze... nieba. Nie tego fioletowego nad nami, ale prawidłowego błękitnego. Nic dziwnego, że tubylcy reagowali jak reagowali. Cóż, niezależnie od kolorystyki, wyglądał jak wyjęty z baśni i na jego widok przypomniała mi się stara legenda o zamku w górze i zamku w morzu, których władcy byli odwiecznymi wrogami. Tylko gdyby nawet był to któryś z nich, to który?...
Z pewną obawą weszliśmy (niech będzie, weszłam) na most łączący zamek z lądem - srebrzysty, przejrzysty i sprawiający wrażenie, że pod naszymi nogami rozsypie się na drobinki światła. Disandriel i Cuan poszli przodem, rozmawiając o czymś ściszonymi głosami - to znaczy, głównie mówiła ona i raczej syczała niż szeptała. Ja zaś pewnie musiałabym się czołgać przez ten cholerny most, gdyby Edge z kurtuazją nie użyczył mi ramienia, żebym mogła wczepić się w nie paznokciami (no dobrze, na to chyba jednak nie był gotów).
- Przybywamy, żeby zobaczyć się z Nemmilarem - oznajmiła dumnie Disandriel dwóm wartownikom u wrót. - Przysyła nas jego siostra.
Ci spojrzeli na siebie - tak mi się przynajmniej wydaje; ich jajowate hełmy tak zasłaniały twarze, że nie wiem, czym mogli patrzeć - po czym jeden dotknął czegoś, co wyglądało jak szklana kulka umieszczona na lewym ramieniu i szepnął: "szarość". Lakonicznie, ale na temat. Drugi tymczasem wykonał jakiś gest ręką i wrota rozchyliły się, odsłaniając korytarz rozświetlony nielicznymi lampami olejnymi.
- Zaczekajcie chwilę - usłyszeliśmy, a po naszym wejściu do środka wrota się zatrzasnęły.
Na szczęście nie musielibyśmy czekać długo, inaczej na pewno ktoś zrobiłby awanturę o takie traktowanie bohaterskich gości, choć nie będę pokazywać palcem, kto. Wkrótce nadszedł kolejny strażnik, również odziany w pełną, ale dziwnie lekką zbroję i ten niedorzeczny hełm. Towarzyszyła mu niska ciemnoskóra kobieta w czarnej liberii.
- Witajcie na zamku Przeciwność - powiedziała, kłaniając się w pas. - Książęca para długo na was czekała.
- My również - odparła słodko Disandriel, zerkając na mnie wymownie. Jasne, gdybym wcześniej się dowiedziała, co jest grane, od razu zaciągnęłabym ich tutaj.
Kobieta zmierzyła całą trójkę wzrokiem, zanim dała im znak, by poszli za nią, gdy tymczasem strażnik wolał obserwować mnie. Może nie gustował w wyniosłych elfkach albo odwrotnie, niepokoiła go obecność demona, albo po prostu robił głupie miny. Z takim hełmem nic nie wiadomo.
Szliśmy po miękkim dywanie, wzdłuż kolejnych gobelinów przedstawiających głównie sceny batalistyczne. Gdyby światło bardziej dopisywało, przystanęłabym, by przyjrzeć się im dokładniej. Chyba że popędziłby mnie idący z tyłu strażnik. W każdym razie kobieta w liberii zaprowadziła nas prosto do sali tronowej, gdzie rozbolały mnie oczy. Tam lampy były wszędzie. Zwłaszcza wokół podwyższenia, na którym stały trony władców zamku. Oboje, w kontraście do swych bogato zdobionych siedzisk, byli ubrani bardzo prosto - nie dbali o formalności czy może nie byliśmy ich warci?
Trójka głównych postaci tej fabuły stanęła w równym szeregu; ja wolałam trzymać się z tyłu.
- Oto stoicie przed obliczem szlachetnego księcia Aethelreda i jego małżonki, księżnej Deiveli - przemówiła donośnym głosem nasza przewodniczka. - Wasze książęce moście, bohaterowie powrócili ze swej misji. - Po tych słowach usiadła na schodkach wiodących na podwyższenie, jakby była błaznem, a nie lokajem, i nie odezwała się więcej.
Księżna przyglądała się nam sceptycznie, a klejnoty w jej kasztanowych włosach migotały odbitym światłem lamp, podobnie jak mała tarcza u jej lewej ręki. Ach, gdybyż była tu ze mną Djellia - z pewnością rozpoznałyby się nawzajem, ale nie wyobrażam sobie, co nastąpiłoby potem. A gdyby Lona... ale nie mam pojęcia, czy Lona w ogóle gdzieś jest. W każdym razie księżna lekko skrzywiła usta, a jej małżonek o ciemnej czuprynie opadającej na chłopięcą twarz porozumiał się wzrokiem z dwiema postaciami stojącymi przy tronach. Bladymi i szczupłymi, w czarnych szatach z kapturami.
- Oczekiwaliśmy was z niecierpliwością, odkąd Nemhathir zawiadomiła nas o waszej wyprawie - odezwał się jegomość po lewej ręce Deiveli. Być może to on był Nemmilarem. - Czy pokonaliście Istotę?
- Co za wysokie oczekiwania, kapłanie - księżna uśmiechnęła się drwiąco. - To chyba nie Ona była ich głównym celem, ale życzenie?
- Z całym szacunkiem, wasza książęca mość, nikt nie dotrze do życzenia nie stawiwszy Jej uprzednio czoła.
- Och, na pewno są możliwe inne metody. Na przykład podstęp. Nie wmówisz mi, że nie znasz się na podstępach.
- Gdyby z Nią walczyli, raczej nie stawiliby się tu w komplecie - poparł ją książę (dlaczego nie król?). - Czy nie mamy racji, bohaterowie? Wykradliście życzenie podstępem? Zresztą wszystko jedno; pora, byście złożyli je w nasze ręce. Czeka was za to największa nagroda, jaka tylko będzie w naszej mocy.
- Za pozwoleniem - Edge uniósł głowę, spoglądając książęcej parze w oczy, jak równym sobie. - Dlaczego zakładacie, że nie wykorzystaliśmy tego życzenia? Nie było mowy o tym, żeby miało się wam należeć.
- Jedno życzenie na was troje? Nie mogliście się nim podzielić, a skoro wciąż jesteście razem, to znaczy, że jeszcze nie rozstrzygnęliście, komu przypadnie.
- W zasadzie jesteśmy razem, ponieważ nie możemy się rozdzielić, ale o tym chyba dobrze wiecie...
- Słuchajcie, może po prostu powiemy im, że nie poszliśmy na to Wyzwanie? - szepnęła do nas Disandriel. - W przeciwnym razie Miya będzie musiała wymyślić na poczekaniu bajkę o naszych sprytnych podstępach.
Na jej nieszczęście w sali tronowej było niezłe echo. Może zresztą o to nie dbała.
- Nie podjęliście wyzwania?! Co więc zajęło wam tyle czasu... I jakim prawem zjawiacie się z pustymi rękami?!
- Może znaleźliście sobie niewłaściwych bohaterów - powiedział Cuan cicho, ale wyraźnie.
Aethelred poderwał się z tronu, ani chybi z morderczymi zamiarami - choć nie miał żadnej widocznej broni - kiedy nagle powstrzymał go drugi z zakapturzonych osobników, ten po jego prawicy.
- Chwileczkę, książę. Myślę, że powód ich niesubordynacji jest łatwy do odgadnięcia - mówiąc to patrzył wprost na mnie.
- Demon przywołany na służbę bohaterom miałby podżegać ich do buntu?
- To akurat jest bardzo w stylu demonów - wtrącił ten drugi, który mógł być Nemmilarem. - Niestety Nemhathir nie potrafi nad nimi panować tak dobrze, jak utrzymuje. Gdybym to ja zajął jej miejsce...
- Nie jakiś tam demon - przerwał ten po prawej. - Przyjrzyj się dobrze, panie; czyż nie tak ci ją opisywałem? - chyba się denerwował, bo jego głos stawał się coraz bardziej zduszony. - To ona... Królowa Nadziei.
- Co?! - warknął książę, odruchowo zasłaniając dłonią coś stojącego na stoliku między tronami. Coś czarnego, osłoniętego szklanym kloszem.
- Co? - powtórzyłam głosem tak pustym jak moja głowa w tamtej chwili. I pewnie jak mój wzrok.
Nagle wszystko zaczęło dziać się jednocześnie i błyskawicznie. Na jeden gest księcia strażnik przytrzymał mi ręce zanim zdążyłam sięgnąć po miecz (właściwie to nawet nie zdążyłam o tym pomyśleć), a do sali tronowej wbiegło jeszcze kilku. Disandriel poszczuła ich iluzją czegoś wielkiego i skrzydlatego, ale Nemmilar przełamał ją bez trudu i otoczył czarodziejkę magiczną tarczą, uśmiechając się przy tym paskudnie. Edge zdążył nawet oddać kilka strzałów, które niestety zostały powstrzymane przez zbroje przeciwników; drugi z zakapturzonych jegomościów wyjął zza pasa sztylet i rzucił nim bezbłędnie, wytrącając mu pistolet z ręki. Przy okazji zsunął mu się z głowy kaptur i wreszcie rozpoznałam tę chudą elfią gębę.
- Ładnie tak opowiadać niesprawdzone plotki, Thanderil? Taki z ciebie szpieg, jak z muchy alpinista - nie mogłam sobie darować, a ulubione powiedzonko Vanny świetnie tu pasowało. Thanderil, elf służący nie wiem już, któremu z kolei panu, tylko wzruszył ramionami.
Został jeszcze Cuan, który dla odmiany zdążył dobyć miecz, ale... zrobił coś, czego nie rozumiem. Spojrzał ponad moją głową na strażnika, który mnie schwytał, po czym zawahał się i odłożył broń. Może i nie zdziałałby wiele w pojedynkę, ale mimo wszystko...
- Zamknąć ich osobno - nakazał książę, zanim straż nas wyprowadziła.
I co teraz będzie? Siedzę. W jakimś. Piekielnym. Lochu.
*
Spektakl zrobił wrażenie, zarówno efektami, jak i grą aktorów. Nawet Riffin tylko raz zapomniał tekstu! I skłamałabym, pisząc, że nie uroniłam łezki podczas zakończenia. A śpiew Airínn przy studni mocno mi się z czymś kojarzył, ale jak to często bywa, uciekło, zanim zdążyłam to złapać.
Trochę smutno było się żegnać, ale robi mi się nieswojo, kiedy fabuła stoi w miejscu. Nawet jeśli stoi w miejscu przeze mnie.
Nasz pobyt na mechanicznej wyspie miał się zakończyć podobnie, jak się rozpoczął - na samej jej krawędzi, niebezpiecznie blisko Szarych Światów. Dlaczego wyspa nie oddaliła się od nich, a wręcz przeciwnie, podleciała bliżej?
- Dla eksperymentów - prychnęła Disandriel, kiedy zadałam to pytanie na głos. - Kilku szaleńców z Multigildii zamierza zaczerpnąć trochę tego szarego i zbadać. Ktoś powinien im powiedzieć, że takie doświadczenia raczej nie kończą się dobrze.
- Czy przypadkiem sama im tego nie powiedziałaś, kiedy złożyłaś tam wizytę? - Edge jak zwykle mówił uprzejmie, ale iskierki w jego oczach przeczyły tonowi głosu.
- Coś innego. Ale i tak nie słuchali. Więc jak, zechcesz nas tam w końcu przenieść? - to ostatnie było już skierowane do mnie.
Zawahałam się.
- To nawet nie to, że nie chcę... Raczej nie mam pojęcia, czy potrafię. Nie wiem, czy i jak zadziała mój zwykły sposób podróżowania, bo poprzednim razem weszłam tam... inaczej.
- I teraz nam to mówisz?!
- Przedtem i tak za bardzo nie słuchaliście. Tak naprawdę znam tylko jedną osobę, która tam weszła i wyszła własnymi siłami, ale nawet nie...
- Dwie - usłyszałam i z zaskoczeniem obejrzałam się na Edge'a.
- Dwie - powtórzył, odczepiając coś od paska. - Dlatego sądzę, że to może ci pomóc.
Na widok przyrządu, który wczoraj widziałam po raz pierwszy, Cuanowi aż zaświeciły się oczęta.
- Co to takiego? Nie jestem w stanie stwierdzić, czy działa za pomocą magii, czy technologii - rozgadał się, biorąc urządzenie w ręce i oglądając ze wszystkich stron. Edge nie protestował, choć na targu gotów był zdzielić wszystkich ciekawskich po łapach, mackach czy odnóżach.
- Destabilizator - odpowiedział tylko, jakby to wszystko wyjaśniało. Może sam nie był pewien, jak toto działa.
- Chwileczkę - wtrąciła Disandriel. - Od początku miałeś coś, co nam pomoże dotrzeć na miejsce, a...
- Przyznaję, mogłem powiedzieć wcześniej, ale posiadam go od niedawna i z początku nie pamiętałem - Edge wszedł jej w słowo, zanim zdążyła go do cna zawstydzić. - A później upierałaś się przy Multigildii.
- Ja się upierałam, akurat.
- Ale... co ta rzecz destabilizuje? - jeszcze raz rzuciłam okiem na urządzenie, które wróciło już do właściciela. - Czy w ogóle działa? Czy cokolwiek w Szarych Światach jest stabilne?
Popatrzył na mnie jakoś dziwnie, jakby niezdecydowany, czy się roześmiać, czy prychnąć z rozdrażnieniem.
- Czasami - odpowiedział w końcu. - I owszem, działa. Inaczej nie wyszedłbym stamtąd poprzednim razem.
Oho, wygląda na to, że czegoś jeszcze nam wcześniej nie powiedział. Choć z drugiej strony, kiedy go poznaliśmy, podróżował w towarzystwie, które chyba stamtąd pochodziło. Dlaczego nie pociągnęłam go za język, kiedy miałam okazję? Powinnam była to zrobić. Tymczasem sama podróżowałam w towarzystwie, które jakoś nie było skore do opowiadania o swojej przeszłości, więc cóż... Dostosowałam się.
- Daj znać, kiedy będziesz gotowa - Edge stanął obok mnie z przyrządem w dłoni, z palcem na żółtym przycisku. Jednym z dwóch żółtych przycisków, żeby nie było tak łatwo.
Skinęłam głową z rezygnacją i już miałam ootworzyć portal, kiedy nagle coś huknęło i odrzuciło nas spory kawałek od krawędzi. Fala uderzeniowa, taka sama jak we wnętrzu góry, gdzie walczyliśmy z Iathrilami. A to znaczyło, że zaraz pojawi się demon. Ten nasz, czerwony i kolczasty.
- Niech to szlag, masz jakieś imię?! - zawołałam, próbując się podnieść; niestety niewidzialna siła przytrzymywała zarówno mnie, jak i moich towarzyszy.
Demon błysnął ślepiami w moim kierunku.
- Seir - powiedział z wahaniem, jakby obawiał się, że spróbuję związać go przysięgą posłuszeństwa, jak ta cholerna elfka w Kelthace. Nie wiem zresztą, jak go sobie podporządkowała. Grunt, że mam wreszcie jakiś zamiennik na słowo "demon" podczas pisania.
- A więc, Seir, złapałeś nas. Jeśli nadal chcesz, żebym ci pomogła, mogę jeszcze raz przypomnieć, że tak łatwo nie dam się wykorzystywać.
Coś trzasnęło w powietrzu - to Disandriel udało się rzucić jakiś niewielki czar, odwracając uwagę napastnika i sprawiając, że nas puścił. Oraz że jego pancerz przybrał na moment różowawy odcień. Zaniosłam się histerycznym śmiechem, przypominając sobie barierę, za którą trzymano go w Kelthace.
- Właśnie spłacam dług - demon... Seir z chrzęstem wzruszył ramionami, a róż spłynął z niego jak woda. - Pomagam. Powstrzymuję was przed zrobieniem głupstwa.
- Interesujące. A co miałabym dla ciebie zrobić, skoro już jesteśmy kwita?
- Znaleźć dla mnie Dáenes, wiedźmę, która mnie przywołała i uwięziła. Zabiłem durnia, który wierzył, że spełniam życzenia. Przestałem marnować resztki mocy i odsłoniłem słońce. Ale jej nie udało mi się schwytać i dokonać pomsty.
- Jeśli nie potrafisz jej znaleźć, skąd pomysł, że ja mogę? Sam swobodnie poruszasz się po światach, nie więzi cię geas...
- Wiedziałaś, jak mnie uwolnić. Znasz jej metody. Nie jest ci obca.
- To nie znaczy, że wiem, gdzie ją znaleźć! Węchem tej baby nie wytropię - prychnęłam. Szlag, przeklęte lilijki znów mi się przysłużyły. Najlepiej byłoby skierować natręta do Dáevela, na pewno znalazłby wspólny język z wrogiem swojej siostry. Albo pogoniłby go gdzie pieprz rośnie. Tylko że jego też musiałabym jakoś odszukać. Co za los.
- Ktoś chciał, żebyś spełniał jego życzenia? - Edge uśmiechnął się półgębkiem; zdążyłam już zapomnieć, że nie towarzyszył nam od początku i nie we wszystko był wtajemniczony. - Szkoda, że naprawdę tego nie robisz, wtedy tamci dwoje nie musieliby iść do Szarych Światów. O jeden problem mniej.
Zauważyłam, że nie wymienił siebie; co prawda twierdził, że nie ma życzenia, coś jednak gnało go tam z powrotem. Jak to wtedy określił? Niedokończona sprawa?
- Życzenie... - Seir westchnął głucho, ale nie próbował już nas powstrzymywać. Nie w ten sposób, co poprzednio. - Podobno zyskanie prawa do życzenia da zwycięzcy Wyzwania wielką moc. Ale zwycięstwo nigdy nie było łatwe, nawet zanim jeszcze zagnieździła się tam ONA i nagięła zasady jak tylko zdołała.
- "Ona"?... - mimowolnie zniżyłam głos do szeptu, bowiem w ustach... pod hełmem demona to słowo zabrzmiało niepokojąco.
- Ta... to coś, czemu służyły marne imitacje żywych istot, które mnie ścigały. Zagarnęłoby was bez reszty. Stalibyście się tacy jak one.
Spojrzałam pytająco na Edge'a, ale tylko pokręcił głową, krzywiąc się z niesmakiem. Podróżował z trójką takich istot i o niczym nie wiedział? Czy obiecały mu pomoc w niedokończonej sprawie?
- Mówili, że... odmówiłeś "jej" i uciekłeś - przypomniała sobie Disandriel. - Czego od ciebie chciała? Przemalować cię na szaro?
- Nie wasza sprawa - zadudnił Seir, po czym bezczelnie zaczął wtrącać się w nasze sprawy. - Jeśli nadal chcecie tam iść... Zdecydowaliście się już, kto polegnie podczas kolejnych części Wyzwania, a kto dotrze do końca?
Na te słowa zrobiło mi się zimno. Czy to miał na myśli tamtego dnia, kiedy twierdził, że moi towarzysze posyłają mnie na śmierć? Równie dobrze mógł nami manipulować dla własnych celów. Z jednej strony, wszyscy zetknęliśmy się z tamtymi szarymi istotami, z drugiej zaś... Widząc zaskoczenie na twarzach Cuana i Disandriel zwątpiłam, że była jakaś druga strona.
- A czego się spodziewaliście? - demon zaśmiał się głucho, widząc nasze miny. - Was czworo, w sam raz, by pozostało jedno. Tamta trójka, której śladami nieudolnie podążacie, a która w porę przejrzała na oczy. Nawet ta słodka parka z widowiska. Życzenie jest tylko jedno, a tymczasem nikt nie stawia się na Wyzwanie samotnie. Dostrzegacie pewien wzór?
- Cały czas nas podglądałeś?! - rozsierdziła się Disandriel, ale zamilkła, kiedy Cuan wystąpił naprzód.
- Sugerujesz, że tylko jedno z nas może...
- O ile w ogóle. Żadne z was nie jest chyba nieśmiertelne i niezniszczalne? A kto jest najbardziej gotowy do poświęcenia towarzyszy, by spełnić swoje życzenie?
- Disa - odpowiedział Cuan bez wahania, po raz pierwszy od pojawienia się Seira. - Jej życzenie jest najbardziej konkretne i do spełnienia.
Czarodziejka wytrzeszczyła na niego oczy i po raz pierwszy wyglądała, jakby miała zamiar mu na serio przyłożyć.
Albo się rozpłakać.
- Zaraz... zaraz ci pokażę, do czego jestem gotowa - wycedziła, kiedy już otwierałam usta, by zaprotestować, że Cuan się myli, że ona przecież od początku była najbardziej sceptyczna. Nie zdążyłam, bo stanęła przede mną z determinacją wypisaną na twarzy.
- Miya, zabierz nas z powrotem - nakazała tonem nie znoszącym sprzeciwu.
- Dokąd?... - wykrztusiłam tylko, bo jednak kilka różnych ciekawych miejsc zdążyliśmy razem odwiedzić.
- Z powrotem do Nemhathir, oczywiście! Już ja jej powiem parę słów do słuchu, wszechwiedzącej kapłance od siedmiu boleści!
Uśmiechnęłam się szeroko i dostrzegłam kątem oka, że Cuan również się uśmiecha.
- Jeśli mogę coś zaproponować - odezwał się - po co się cofać na start? Nem i tak już nic ciekawego nam nie powie. Nie lepiej iść na metę? Tak, jak było umówione?
Disandriel łypnęła na niego nieprzychylnie, ale chyba doceniła pomysł. O cokolwiek w nim chodziło.
Trochę smutno było się żegnać, ale robi mi się nieswojo, kiedy fabuła stoi w miejscu. Nawet jeśli stoi w miejscu przeze mnie.
Nasz pobyt na mechanicznej wyspie miał się zakończyć podobnie, jak się rozpoczął - na samej jej krawędzi, niebezpiecznie blisko Szarych Światów. Dlaczego wyspa nie oddaliła się od nich, a wręcz przeciwnie, podleciała bliżej?
- Dla eksperymentów - prychnęła Disandriel, kiedy zadałam to pytanie na głos. - Kilku szaleńców z Multigildii zamierza zaczerpnąć trochę tego szarego i zbadać. Ktoś powinien im powiedzieć, że takie doświadczenia raczej nie kończą się dobrze.
- Czy przypadkiem sama im tego nie powiedziałaś, kiedy złożyłaś tam wizytę? - Edge jak zwykle mówił uprzejmie, ale iskierki w jego oczach przeczyły tonowi głosu.
- Coś innego. Ale i tak nie słuchali. Więc jak, zechcesz nas tam w końcu przenieść? - to ostatnie było już skierowane do mnie.
Zawahałam się.
- To nawet nie to, że nie chcę... Raczej nie mam pojęcia, czy potrafię. Nie wiem, czy i jak zadziała mój zwykły sposób podróżowania, bo poprzednim razem weszłam tam... inaczej.
- I teraz nam to mówisz?!
- Przedtem i tak za bardzo nie słuchaliście. Tak naprawdę znam tylko jedną osobę, która tam weszła i wyszła własnymi siłami, ale nawet nie...
- Dwie - usłyszałam i z zaskoczeniem obejrzałam się na Edge'a.
- Dwie - powtórzył, odczepiając coś od paska. - Dlatego sądzę, że to może ci pomóc.
Na widok przyrządu, który wczoraj widziałam po raz pierwszy, Cuanowi aż zaświeciły się oczęta.
- Co to takiego? Nie jestem w stanie stwierdzić, czy działa za pomocą magii, czy technologii - rozgadał się, biorąc urządzenie w ręce i oglądając ze wszystkich stron. Edge nie protestował, choć na targu gotów był zdzielić wszystkich ciekawskich po łapach, mackach czy odnóżach.
- Destabilizator - odpowiedział tylko, jakby to wszystko wyjaśniało. Może sam nie był pewien, jak toto działa.
- Chwileczkę - wtrąciła Disandriel. - Od początku miałeś coś, co nam pomoże dotrzeć na miejsce, a...
- Przyznaję, mogłem powiedzieć wcześniej, ale posiadam go od niedawna i z początku nie pamiętałem - Edge wszedł jej w słowo, zanim zdążyła go do cna zawstydzić. - A później upierałaś się przy Multigildii.
- Ja się upierałam, akurat.
- Ale... co ta rzecz destabilizuje? - jeszcze raz rzuciłam okiem na urządzenie, które wróciło już do właściciela. - Czy w ogóle działa? Czy cokolwiek w Szarych Światach jest stabilne?
Popatrzył na mnie jakoś dziwnie, jakby niezdecydowany, czy się roześmiać, czy prychnąć z rozdrażnieniem.
- Czasami - odpowiedział w końcu. - I owszem, działa. Inaczej nie wyszedłbym stamtąd poprzednim razem.
Oho, wygląda na to, że czegoś jeszcze nam wcześniej nie powiedział. Choć z drugiej strony, kiedy go poznaliśmy, podróżował w towarzystwie, które chyba stamtąd pochodziło. Dlaczego nie pociągnęłam go za język, kiedy miałam okazję? Powinnam była to zrobić. Tymczasem sama podróżowałam w towarzystwie, które jakoś nie było skore do opowiadania o swojej przeszłości, więc cóż... Dostosowałam się.
- Daj znać, kiedy będziesz gotowa - Edge stanął obok mnie z przyrządem w dłoni, z palcem na żółtym przycisku. Jednym z dwóch żółtych przycisków, żeby nie było tak łatwo.
Skinęłam głową z rezygnacją i już miałam ootworzyć portal, kiedy nagle coś huknęło i odrzuciło nas spory kawałek od krawędzi. Fala uderzeniowa, taka sama jak we wnętrzu góry, gdzie walczyliśmy z Iathrilami. A to znaczyło, że zaraz pojawi się demon. Ten nasz, czerwony i kolczasty.
- Niech to szlag, masz jakieś imię?! - zawołałam, próbując się podnieść; niestety niewidzialna siła przytrzymywała zarówno mnie, jak i moich towarzyszy.
Demon błysnął ślepiami w moim kierunku.
- Seir - powiedział z wahaniem, jakby obawiał się, że spróbuję związać go przysięgą posłuszeństwa, jak ta cholerna elfka w Kelthace. Nie wiem zresztą, jak go sobie podporządkowała. Grunt, że mam wreszcie jakiś zamiennik na słowo "demon" podczas pisania.
- A więc, Seir, złapałeś nas. Jeśli nadal chcesz, żebym ci pomogła, mogę jeszcze raz przypomnieć, że tak łatwo nie dam się wykorzystywać.
Coś trzasnęło w powietrzu - to Disandriel udało się rzucić jakiś niewielki czar, odwracając uwagę napastnika i sprawiając, że nas puścił. Oraz że jego pancerz przybrał na moment różowawy odcień. Zaniosłam się histerycznym śmiechem, przypominając sobie barierę, za którą trzymano go w Kelthace.
- Właśnie spłacam dług - demon... Seir z chrzęstem wzruszył ramionami, a róż spłynął z niego jak woda. - Pomagam. Powstrzymuję was przed zrobieniem głupstwa.
- Interesujące. A co miałabym dla ciebie zrobić, skoro już jesteśmy kwita?
- Znaleźć dla mnie Dáenes, wiedźmę, która mnie przywołała i uwięziła. Zabiłem durnia, który wierzył, że spełniam życzenia. Przestałem marnować resztki mocy i odsłoniłem słońce. Ale jej nie udało mi się schwytać i dokonać pomsty.
- Jeśli nie potrafisz jej znaleźć, skąd pomysł, że ja mogę? Sam swobodnie poruszasz się po światach, nie więzi cię geas...
- Wiedziałaś, jak mnie uwolnić. Znasz jej metody. Nie jest ci obca.
- To nie znaczy, że wiem, gdzie ją znaleźć! Węchem tej baby nie wytropię - prychnęłam. Szlag, przeklęte lilijki znów mi się przysłużyły. Najlepiej byłoby skierować natręta do Dáevela, na pewno znalazłby wspólny język z wrogiem swojej siostry. Albo pogoniłby go gdzie pieprz rośnie. Tylko że jego też musiałabym jakoś odszukać. Co za los.
- Ktoś chciał, żebyś spełniał jego życzenia? - Edge uśmiechnął się półgębkiem; zdążyłam już zapomnieć, że nie towarzyszył nam od początku i nie we wszystko był wtajemniczony. - Szkoda, że naprawdę tego nie robisz, wtedy tamci dwoje nie musieliby iść do Szarych Światów. O jeden problem mniej.
Zauważyłam, że nie wymienił siebie; co prawda twierdził, że nie ma życzenia, coś jednak gnało go tam z powrotem. Jak to wtedy określił? Niedokończona sprawa?
- Życzenie... - Seir westchnął głucho, ale nie próbował już nas powstrzymywać. Nie w ten sposób, co poprzednio. - Podobno zyskanie prawa do życzenia da zwycięzcy Wyzwania wielką moc. Ale zwycięstwo nigdy nie było łatwe, nawet zanim jeszcze zagnieździła się tam ONA i nagięła zasady jak tylko zdołała.
- "Ona"?... - mimowolnie zniżyłam głos do szeptu, bowiem w ustach... pod hełmem demona to słowo zabrzmiało niepokojąco.
- Ta... to coś, czemu służyły marne imitacje żywych istot, które mnie ścigały. Zagarnęłoby was bez reszty. Stalibyście się tacy jak one.
Spojrzałam pytająco na Edge'a, ale tylko pokręcił głową, krzywiąc się z niesmakiem. Podróżował z trójką takich istot i o niczym nie wiedział? Czy obiecały mu pomoc w niedokończonej sprawie?
- Mówili, że... odmówiłeś "jej" i uciekłeś - przypomniała sobie Disandriel. - Czego od ciebie chciała? Przemalować cię na szaro?
- Nie wasza sprawa - zadudnił Seir, po czym bezczelnie zaczął wtrącać się w nasze sprawy. - Jeśli nadal chcecie tam iść... Zdecydowaliście się już, kto polegnie podczas kolejnych części Wyzwania, a kto dotrze do końca?
Na te słowa zrobiło mi się zimno. Czy to miał na myśli tamtego dnia, kiedy twierdził, że moi towarzysze posyłają mnie na śmierć? Równie dobrze mógł nami manipulować dla własnych celów. Z jednej strony, wszyscy zetknęliśmy się z tamtymi szarymi istotami, z drugiej zaś... Widząc zaskoczenie na twarzach Cuana i Disandriel zwątpiłam, że była jakaś druga strona.
- A czego się spodziewaliście? - demon zaśmiał się głucho, widząc nasze miny. - Was czworo, w sam raz, by pozostało jedno. Tamta trójka, której śladami nieudolnie podążacie, a która w porę przejrzała na oczy. Nawet ta słodka parka z widowiska. Życzenie jest tylko jedno, a tymczasem nikt nie stawia się na Wyzwanie samotnie. Dostrzegacie pewien wzór?
- Cały czas nas podglądałeś?! - rozsierdziła się Disandriel, ale zamilkła, kiedy Cuan wystąpił naprzód.
- Sugerujesz, że tylko jedno z nas może...
- O ile w ogóle. Żadne z was nie jest chyba nieśmiertelne i niezniszczalne? A kto jest najbardziej gotowy do poświęcenia towarzyszy, by spełnić swoje życzenie?
- Disa - odpowiedział Cuan bez wahania, po raz pierwszy od pojawienia się Seira. - Jej życzenie jest najbardziej konkretne i do spełnienia.
Czarodziejka wytrzeszczyła na niego oczy i po raz pierwszy wyglądała, jakby miała zamiar mu na serio przyłożyć.
Albo się rozpłakać.
- Zaraz... zaraz ci pokażę, do czego jestem gotowa - wycedziła, kiedy już otwierałam usta, by zaprotestować, że Cuan się myli, że ona przecież od początku była najbardziej sceptyczna. Nie zdążyłam, bo stanęła przede mną z determinacją wypisaną na twarzy.
- Miya, zabierz nas z powrotem - nakazała tonem nie znoszącym sprzeciwu.
- Dokąd?... - wykrztusiłam tylko, bo jednak kilka różnych ciekawych miejsc zdążyliśmy razem odwiedzić.
- Z powrotem do Nemhathir, oczywiście! Już ja jej powiem parę słów do słuchu, wszechwiedzącej kapłance od siedmiu boleści!
Uśmiechnęłam się szeroko i dostrzegłam kątem oka, że Cuan również się uśmiecha.
- Jeśli mogę coś zaproponować - odezwał się - po co się cofać na start? Nem i tak już nic ciekawego nam nie powie. Nie lepiej iść na metę? Tak, jak było umówione?
Disandriel łypnęła na niego nieprzychylnie, ale chyba doceniła pomysł. O cokolwiek w nim chodziło.
*
Słowo daję, chętnie złapałabym tego demona na smycz i zabroniła mu znikania bez uprzedniego udzielenia wyjaśnień. Może zadawanie się z resztą obsady tej opowieści ma na mnie zły wpływ? Sama jestem na takiej smyczy, ale przynajmniej nikt nie żąda ode mnie żadnych wyjaśnień. To ja, ja ich potrzebuję!
Uzgodniliśmy, że ruszymy dalej po obejrzeniu jutrzejszej premiery spektaklu. Nie mam pojęcia, gdzie dalej, bo jak już niejednokrotnie powtarzałam, do Szarych nie wejdę ani nie otworzę portalu mojej kochanej drużynce. Cuan zbudował nowe drzwi, ale oddał je aktorom, zaś przewidywana pomoc Multigildii... cóż, Disandriel bardzo nie chce rozmawiać o Multigildii. Z kolei Edge najwyraźniej nie przejmuje się niczym, a raczej nie przyjmuje do wiadomości żadnych problemów i po prostu zakłada, że się tam udamy i kropka. Nie naciska, nie pogania nas i twierdzi, że nie ma żadnego interesu w uczestnictwie w wyzwaniu, ale mam wrażenie, że jeśli komuś tu najbardziej zależy na wizycie w Szarych Światach, to właśnie jemu.
Ostatniego dnia pod "Trzema Maskami" wybrałam się jeszcze raz na targ, żałując, że tak mało wiem o tym mechanicznym mieście na mechanicznej wyspie. Bynajmniej nie twierdzę, że dysponuję wszelkimi informacjami o każdym możliwym świecie - w takim wypadku moje życia byłyby o wiele mniej ciekawe - ale chętnie zostałabym tu jeszcze trochę, żeby po prostu pozwiedzać. I zrobić porządne zakupy, bo w tej chwili nie mam ani pieniędzy, ani niczego na wymianę. Chyba że berełko z Kelthaki, ale jakoś wolę zawieźć je Aeiranowi, niech je rozkręci i obejrzy z każdej strony. Cóż, poprzestałam na oglądaniu i podziwianiu, a po niedługim czasie dołączył do mnie Edge. Udało mu się nabyć broń bardziej nowoczesną od starego rewolweru i teraz przeglądał magiczne przedmioty pod kątem praktyczności i przydatności. Miał całkiem sporo towaru na wymianę, głównie bezużytecznych dla niego śmieci, jak sam stwierdził. Zastanowiło mnie, że część zawartości jego torby stanowiły drobiazgi typowo kobiece - tych jednak ruszyć nie pozwolił, podobnie jak niewielkiego prostokątnego przedmiotu o kilku obłędnie kolorowych przyciskach, który dało się przypiąć na pasku, co też Edge natychmiast uczynił, żeby więcej o nim nie zapomnieć.
Natomiast wieczorem Raelis zdecydowała, że nie musi już dłużej męczyć swoich aktorów próbami, po czym zaproponowała wieczór opowieści. I okazała się jednym z najlepszych opowiadaczy, jakich kiedykolwiek spotkałam. Z takim darem słowa i płynnością narracji mogłaby dać sobie spokój z pisaniem kiczowatych sztuk, ale chyba po prostu takie lubi. Dała nam mroczną, fascynującą historię prosto ze swojego pokręconego rodzinnego miasta: o podróżniczce, która się w nim zgubiła i poszukiwała coraz to kolejnych portali, a za nimi... Nie, nie dokończę, za bardzo przemówiło mi to do wyobraźni i wspomnień. Jeszcze gorzej, że po zakończeniu opowieści Raelis wyznaczyła nastroszonego i wystraszonego zimorodka, czyli mnie! Jakoś musiałam wziąć się w garść i dla zmiany nastroju opowiedziałam o kryształowym statku żeglującym po Czterech Morzach, o jego barwnej załodze i złocistej gwiezdnej pani będącej kapitanem. Jak zwykle opowiadałam bez ładu i składu, często przerywając, a mimo to nikt nie wchodził mi w słowo. Disandriel słuchała z zadumą, Cuan miał w oczach głód podróży, a Raelis i jej trupa chyba zastanawiali się, jak by to pokazać na scenie. Po mnie przyszła kolej na Airínn, która przedstawiła historię mrocznych elfów w bardzo surrealistyczny i wręcz groteskowy sposób; następna była legenda Cuana o pięknej czarownicy zwanej Szmaragdem; później znowu Raelis uraczyła nas na szczęście czymś lekkim i wesołym... I ewidentnie zawzięła się na mnie, ruda małpa. Westchnęłam z rezygnacją i zaczęłam opowiadać o królestwie Dis, rządzonym przez dynastię władców z domieszką demoniej krwi i toczącym wojnę z sąsiednią Ladonią, a raczej z armią kapłanki, która być może była Filarem Ładu. Opowiadałam o czworgu przyjaciołach: o arystokracie, który poślubił królową dla dobra kraju, o damie, która poświęciła życie na pomoc ofiarom wojny, o jej bracie i narzeczonym, uczonych prowadzących doświadczenia na magii, które zakończyły się śmiercią jednego z nich... Prawda, że brzmi to trochę jak historia wytwórców lilijek? Właśnie to, że co rusz się na nie natykam, poruszyło moją pamięć - bo wspominałam jedno z poprzednich żyć i treść pierwszej kroniki, jaką napisałam. Jeśli i ją Raelis zechce wystawić na scenie, kto zagra Tai'Kala?...
Czas płynął, mijały kolejne opowieści i jak dotąd nikomu nie chciało się spać.
- Czy ktoś tutaj zna pełną historię damy, czarodzieja i wojownika, którzy poszli na Wyzwanie? - rzuciłam wreszcie w przestrzeń, chociaż dobrze wiedziałam, że nie.
- Tylko tyle, ile już ci mówiliśmy - wzruszyła ramionami Disandriel. - Nie dotarli, bo zrezygnowali.
- Ale dlaczego zrezygnowali? Odwidziało im się, czy może życie było im zbyt miłe? Nawet bohaterowie sztuki Raelis nie przeżyli.
- Nie słyszałam nigdy, by ktoś przeszedł Wyzwanie i wrócił - wywołana uśmiechnęła się przepraszająco. - Mówiłam ci, zimorodku, że większość mojej sztuki to czysta fikcja i spekulacje. Tylko jedno się w nich powtarza: że Wyzwanie składa się z trzech części.
- Jedna od rasy ludzkiej. Jedna od rasy elfiej - wyrecytował Riffin, który do tej pory siedział cicho jak mysz pod miotłą. - Jedna od rasy shis.
- Po jednej na głowę - mruknęłam, trochę żałując, że wyciągnęłam ten temat akurat teraz. - A gdzie tu miejsce dla mnie?
- Przecież wiesz. Ty nas prowadzisz i dlatego przeżyjemy - przypomniał Cuan, mrugając do mnie.
Przez chwilę patrzyłam na niego bez słowa, aż wreszcie chrząknął o odwrócił wzrok, a mnie ścisnęło w dołku. My, czyli kto? Cała nasza czwórka czy tylko oni? Gdybym spytała, pewnie usłyszałabym, że oczywiście to pierwsze, ale czy mogłam im ufać? Nie to, żeby mieli złe intencje, ale przecież sami nie wiedzieli wszystkiego. Z drugiej strony, czy mogłam ufać słowom jakiegoś przypadkowego demona?
Jasne, zginę, to zginę. Nie pierwszy raz. Ale po pierwsze, nie ma gwarancji, gdzie, jak i kiedy się odrodzę, a po drugie, wyrosłam już z samobójczych zapędów.
Na dalsze ponure rozmyślania nie miałam jednak czasu, bowiem zostałam wyznaczona do snucia kolejnej opowieści. Ewidentnie za karę.
Uzgodniliśmy, że ruszymy dalej po obejrzeniu jutrzejszej premiery spektaklu. Nie mam pojęcia, gdzie dalej, bo jak już niejednokrotnie powtarzałam, do Szarych nie wejdę ani nie otworzę portalu mojej kochanej drużynce. Cuan zbudował nowe drzwi, ale oddał je aktorom, zaś przewidywana pomoc Multigildii... cóż, Disandriel bardzo nie chce rozmawiać o Multigildii. Z kolei Edge najwyraźniej nie przejmuje się niczym, a raczej nie przyjmuje do wiadomości żadnych problemów i po prostu zakłada, że się tam udamy i kropka. Nie naciska, nie pogania nas i twierdzi, że nie ma żadnego interesu w uczestnictwie w wyzwaniu, ale mam wrażenie, że jeśli komuś tu najbardziej zależy na wizycie w Szarych Światach, to właśnie jemu.
Ostatniego dnia pod "Trzema Maskami" wybrałam się jeszcze raz na targ, żałując, że tak mało wiem o tym mechanicznym mieście na mechanicznej wyspie. Bynajmniej nie twierdzę, że dysponuję wszelkimi informacjami o każdym możliwym świecie - w takim wypadku moje życia byłyby o wiele mniej ciekawe - ale chętnie zostałabym tu jeszcze trochę, żeby po prostu pozwiedzać. I zrobić porządne zakupy, bo w tej chwili nie mam ani pieniędzy, ani niczego na wymianę. Chyba że berełko z Kelthaki, ale jakoś wolę zawieźć je Aeiranowi, niech je rozkręci i obejrzy z każdej strony. Cóż, poprzestałam na oglądaniu i podziwianiu, a po niedługim czasie dołączył do mnie Edge. Udało mu się nabyć broń bardziej nowoczesną od starego rewolweru i teraz przeglądał magiczne przedmioty pod kątem praktyczności i przydatności. Miał całkiem sporo towaru na wymianę, głównie bezużytecznych dla niego śmieci, jak sam stwierdził. Zastanowiło mnie, że część zawartości jego torby stanowiły drobiazgi typowo kobiece - tych jednak ruszyć nie pozwolił, podobnie jak niewielkiego prostokątnego przedmiotu o kilku obłędnie kolorowych przyciskach, który dało się przypiąć na pasku, co też Edge natychmiast uczynił, żeby więcej o nim nie zapomnieć.
Natomiast wieczorem Raelis zdecydowała, że nie musi już dłużej męczyć swoich aktorów próbami, po czym zaproponowała wieczór opowieści. I okazała się jednym z najlepszych opowiadaczy, jakich kiedykolwiek spotkałam. Z takim darem słowa i płynnością narracji mogłaby dać sobie spokój z pisaniem kiczowatych sztuk, ale chyba po prostu takie lubi. Dała nam mroczną, fascynującą historię prosto ze swojego pokręconego rodzinnego miasta: o podróżniczce, która się w nim zgubiła i poszukiwała coraz to kolejnych portali, a za nimi... Nie, nie dokończę, za bardzo przemówiło mi to do wyobraźni i wspomnień. Jeszcze gorzej, że po zakończeniu opowieści Raelis wyznaczyła nastroszonego i wystraszonego zimorodka, czyli mnie! Jakoś musiałam wziąć się w garść i dla zmiany nastroju opowiedziałam o kryształowym statku żeglującym po Czterech Morzach, o jego barwnej załodze i złocistej gwiezdnej pani będącej kapitanem. Jak zwykle opowiadałam bez ładu i składu, często przerywając, a mimo to nikt nie wchodził mi w słowo. Disandriel słuchała z zadumą, Cuan miał w oczach głód podróży, a Raelis i jej trupa chyba zastanawiali się, jak by to pokazać na scenie. Po mnie przyszła kolej na Airínn, która przedstawiła historię mrocznych elfów w bardzo surrealistyczny i wręcz groteskowy sposób; następna była legenda Cuana o pięknej czarownicy zwanej Szmaragdem; później znowu Raelis uraczyła nas na szczęście czymś lekkim i wesołym... I ewidentnie zawzięła się na mnie, ruda małpa. Westchnęłam z rezygnacją i zaczęłam opowiadać o królestwie Dis, rządzonym przez dynastię władców z domieszką demoniej krwi i toczącym wojnę z sąsiednią Ladonią, a raczej z armią kapłanki, która być może była Filarem Ładu. Opowiadałam o czworgu przyjaciołach: o arystokracie, który poślubił królową dla dobra kraju, o damie, która poświęciła życie na pomoc ofiarom wojny, o jej bracie i narzeczonym, uczonych prowadzących doświadczenia na magii, które zakończyły się śmiercią jednego z nich... Prawda, że brzmi to trochę jak historia wytwórców lilijek? Właśnie to, że co rusz się na nie natykam, poruszyło moją pamięć - bo wspominałam jedno z poprzednich żyć i treść pierwszej kroniki, jaką napisałam. Jeśli i ją Raelis zechce wystawić na scenie, kto zagra Tai'Kala?...
Czas płynął, mijały kolejne opowieści i jak dotąd nikomu nie chciało się spać.
- Czy ktoś tutaj zna pełną historię damy, czarodzieja i wojownika, którzy poszli na Wyzwanie? - rzuciłam wreszcie w przestrzeń, chociaż dobrze wiedziałam, że nie.
- Tylko tyle, ile już ci mówiliśmy - wzruszyła ramionami Disandriel. - Nie dotarli, bo zrezygnowali.
- Ale dlaczego zrezygnowali? Odwidziało im się, czy może życie było im zbyt miłe? Nawet bohaterowie sztuki Raelis nie przeżyli.
- Nie słyszałam nigdy, by ktoś przeszedł Wyzwanie i wrócił - wywołana uśmiechnęła się przepraszająco. - Mówiłam ci, zimorodku, że większość mojej sztuki to czysta fikcja i spekulacje. Tylko jedno się w nich powtarza: że Wyzwanie składa się z trzech części.
- Jedna od rasy ludzkiej. Jedna od rasy elfiej - wyrecytował Riffin, który do tej pory siedział cicho jak mysz pod miotłą. - Jedna od rasy shis.
- Po jednej na głowę - mruknęłam, trochę żałując, że wyciągnęłam ten temat akurat teraz. - A gdzie tu miejsce dla mnie?
- Przecież wiesz. Ty nas prowadzisz i dlatego przeżyjemy - przypomniał Cuan, mrugając do mnie.
Przez chwilę patrzyłam na niego bez słowa, aż wreszcie chrząknął o odwrócił wzrok, a mnie ścisnęło w dołku. My, czyli kto? Cała nasza czwórka czy tylko oni? Gdybym spytała, pewnie usłyszałabym, że oczywiście to pierwsze, ale czy mogłam im ufać? Nie to, żeby mieli złe intencje, ale przecież sami nie wiedzieli wszystkiego. Z drugiej strony, czy mogłam ufać słowom jakiegoś przypadkowego demona?
Jasne, zginę, to zginę. Nie pierwszy raz. Ale po pierwsze, nie ma gwarancji, gdzie, jak i kiedy się odrodzę, a po drugie, wyrosłam już z samobójczych zapędów.
Na dalsze ponure rozmyślania nie miałam jednak czasu, bowiem zostałam wyznaczona do snucia kolejnej opowieści. Ewidentnie za karę.
*
- O ile wiem, nie ma jednej konkretnej opowieści - powiedziała z zadumą Raelis, dzieląc uwagę między mnie a odbywającą się właśnie próbę. - Podczas naszych podróży wyłapywałam tylko zasłyszane skrawki i z tych skrawków ułożyłam sztukę. Być może nawet nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, ale uważam, że opowieści również są ważne.
Skinęłam głową, również nie odrywając oczu od sceny, na której para głównych bohaterów poszukiwała przygód i odwrócenia ciężkiej doli. Nie mogłam wyjść z podziwu nad metamorfozą Falon'ri, która na czas gry schowała gdzieś swój ciężki akcent i groźne miny, i właśnie śpiewała Riffinowi urokliwą kołysankę. Już niedługo miała się pojawić Panna przy Studni i dołączyć do śpiewu. A w mojej głowie wciąż kotłowały się pytania. Dlaczego fabuła... a raczej droga, którą mieli przejść uczestnicy wyzwania, prowadziłą do Szarych Światów? Z tego, co o nich wiedziałam, miały być wysypiskiem porzuconych opowieści i pozostałości po dawno umarłych światach. Dlaczego i jak akurat ten wątek wyłaził z powrotem na zewnątrz? Wątpię, by któryś z moich towarzyszy zainteresował się tą sprawą od tej właśnie strony, dlatego złościło mnie, że nie mam z kim tego porządnie obgadać.
A jednak... Po mojej lewej stronie siedział Edge i oglądał próbę tak uważnie, jakby miał nadzieję znaleźć tam odpowiedzi na zagadki wszechświatów. Inaczej niż Cuan, który przeczytał cały tekst i stwierdził z rozczarowaniem, że nie znalazł tam niczego nowego. I inaczej niż Disandriel, która nadal uparcie nie wierzy w naszą wyprawę (a może tylko w jej powodzenie?).
Ha, o wilku mowa, a wilk tuż. Gdy na scenie pojawiła się Airínn i zaczęła wyśpiewywać bardzo poetycką i mglistą w treści pieśń o wyzwaniu, na widownię weszli tamci dwoje i usiedli obok nas.
- Mamy już poparcie Multigildii i pełen skład, więc dlaczego jeszcze nie wyruszamy? - zaczęła szeptem Disa. - Wolałabym mieć to już z głowy i zająć się czymś pożytecznym.
Cuan nic nie powiedział, ale powoli pokiwał głową, a wyraz jego twarzy zdradzał znużenie.
- Skoro macie takie podejście - odezwał się cicho Edge - jak daliście się skusić tej Pannie przy Fontannie?
- Studni - poprawiła Disa.
- Żródle - dodał ledwie słyszalnie Cuan.
- A skoro już o niej wspomniałeś, mogłabym zapytać cię o to samo. Udajesz ostoję zdrowego rozsądku, a sam razem z nami idziesz za pieśnią prawie tak samo mętną jak ta tutaj. Tylko może lepiej zaśpiewaną.
- Za pozwolenieeem - wyśpiewała w naszą stronę Airínn. - Jeśli szanowna publiczność pogrąża się w rozmowie, dla kogo my tu graaamy?
- Dla nas samych, tempaku - wtrąciła subtelnie Falon'ri. - Udajemy, że oni tam nie siedzom, pamientasz?
Elfka prychnęła głośno, jakby rzeczywiście zapomniała, że sama wpadła na ten pomysł. Miało to jakiś związek z wyleczeniem z tremy nieszczęsnego Riffina, który zresztą tym razem się nie speszył, tylko zapytał koleżanki, czy mogłyby grać dalej zamiast się kłócić. Nie jestem tylko pewna, czy go usłyszały.
Tymczasem Edge kontynuował, nie dając się zbić z tropu Disie:
- Jak bardzo irracjonalne musi być życzenie, żeby dla niego rzucać się w tak niezrozumiałą historię? I ufać, że gdzieś na jej końcu ktoś wam je spełni?
- Mojego życzenia raczej nie spełni. Nie tak, jak bym pragnął - Cuan uśmiechnął się trochę smutno, z jakiegoś powodu zerkając na czarodziejkę. Która na atak znów odpowiedziała atakiem:
- Znowu się nas czepiasz, a sam co? Jakie jest twoje życzenie?
Nagle zapadła cisza, gdy Raelis podniosła się ze swojego miejsca i jednym gestem uspokoiła aktorów. Airínn i Falon'ri zaczerwieniły się ze wstydu, wciąż jednak łypiąc na siebie spode łba, podczas gdy Riffin po prostu machnął ręką i zszedł ze sceny.
- Nie mam życzenia - powiedział Edge pośród tej ciszy i także wyszedł.
Skoro nie miałam z kim pogadać, a próba i tak była zepsuta, poszłam na spacer po mieście, z nadzieją, że tym razem się nie zgubię i nie będą wysyłać po mnie demonstracyjnie zrezygnowanej Disy. Bez trudu jednak dotarłam na targ i kiedy tak sobie stałam przy jednym ze straganów, przyglądając się z wzajemnością oczom w kolorowych butelkach, nagle coś potężnego i kolczastego rzuciło na mnie duży cień.
- Ciekawa byłam, kiedy się znowu pokażesz - powiedziałam na przywitanie. - Tym razem też będą fajerwerki?
- Nie ma sensu przy każdym spotkaniu marnować mocy - zagrzmiał donośnie demon; kilka istot w pobliżu obejrzało się na niego z zaciekawieniem. - Dobrze, że wreszcie widzimy się na osobności. Od tamtych niczego nie chcę.
Westchnęłam, jako że w tak zatłoczonym miejscu trudno było rozmawiać na osobności, ale wiedziałam, o co mu chodzi. Wymaszerowałam z targu, dając demonowi znak, żeby poszedł ze mną.
- Pomogłam ci już raz, w Kelthace - przypomniałam mu w końcu. - Sądzisz, że teraz będę spełniać twoje dalsze zachcianki?
- To nie byłoby takie złe - starał się mówić ciszej, ale jego głos wciąż dudnił. - Ludzkie istoty wbiły sobie do głowy, że spełniam życzenia. Władca tamtego miasta nie chciał słyszeć odmowy. Ale jeśli pragniesz wdzięczności, mogę zabić dla ciebie tych troje durniów.
- CO?! - tym razem ja podniosłam głos.
- Nie mogę zdjąć smyczy, na której cię trzymają, ale może zostać zerwana w taki właśnie sposób.
- A skąd pomysł, że ja właśnie tego chcę?!
- Skoro oni zamierzają wysłać cię na śmierć, można by oczekiwać, że zechcesz pozbyć się ich pierwsza - demon wzruszył ramionami ze skrzypieniem zbroi, po czym znów się ulotnił, zostawiając mnie z jeszcze większym mętlikiem w głowie.
Miałby mi wykańczać moje postacie z potencjałem, też coś.
Skinęłam głową, również nie odrywając oczu od sceny, na której para głównych bohaterów poszukiwała przygód i odwrócenia ciężkiej doli. Nie mogłam wyjść z podziwu nad metamorfozą Falon'ri, która na czas gry schowała gdzieś swój ciężki akcent i groźne miny, i właśnie śpiewała Riffinowi urokliwą kołysankę. Już niedługo miała się pojawić Panna przy Studni i dołączyć do śpiewu. A w mojej głowie wciąż kotłowały się pytania. Dlaczego fabuła... a raczej droga, którą mieli przejść uczestnicy wyzwania, prowadziłą do Szarych Światów? Z tego, co o nich wiedziałam, miały być wysypiskiem porzuconych opowieści i pozostałości po dawno umarłych światach. Dlaczego i jak akurat ten wątek wyłaził z powrotem na zewnątrz? Wątpię, by któryś z moich towarzyszy zainteresował się tą sprawą od tej właśnie strony, dlatego złościło mnie, że nie mam z kim tego porządnie obgadać.
A jednak... Po mojej lewej stronie siedział Edge i oglądał próbę tak uważnie, jakby miał nadzieję znaleźć tam odpowiedzi na zagadki wszechświatów. Inaczej niż Cuan, który przeczytał cały tekst i stwierdził z rozczarowaniem, że nie znalazł tam niczego nowego. I inaczej niż Disandriel, która nadal uparcie nie wierzy w naszą wyprawę (a może tylko w jej powodzenie?).
Ha, o wilku mowa, a wilk tuż. Gdy na scenie pojawiła się Airínn i zaczęła wyśpiewywać bardzo poetycką i mglistą w treści pieśń o wyzwaniu, na widownię weszli tamci dwoje i usiedli obok nas.
- Mamy już poparcie Multigildii i pełen skład, więc dlaczego jeszcze nie wyruszamy? - zaczęła szeptem Disa. - Wolałabym mieć to już z głowy i zająć się czymś pożytecznym.
Cuan nic nie powiedział, ale powoli pokiwał głową, a wyraz jego twarzy zdradzał znużenie.
- Skoro macie takie podejście - odezwał się cicho Edge - jak daliście się skusić tej Pannie przy Fontannie?
- Studni - poprawiła Disa.
- Żródle - dodał ledwie słyszalnie Cuan.
- A skoro już o niej wspomniałeś, mogłabym zapytać cię o to samo. Udajesz ostoję zdrowego rozsądku, a sam razem z nami idziesz za pieśnią prawie tak samo mętną jak ta tutaj. Tylko może lepiej zaśpiewaną.
- Za pozwolenieeem - wyśpiewała w naszą stronę Airínn. - Jeśli szanowna publiczność pogrąża się w rozmowie, dla kogo my tu graaamy?
- Dla nas samych, tempaku - wtrąciła subtelnie Falon'ri. - Udajemy, że oni tam nie siedzom, pamientasz?
Elfka prychnęła głośno, jakby rzeczywiście zapomniała, że sama wpadła na ten pomysł. Miało to jakiś związek z wyleczeniem z tremy nieszczęsnego Riffina, który zresztą tym razem się nie speszył, tylko zapytał koleżanki, czy mogłyby grać dalej zamiast się kłócić. Nie jestem tylko pewna, czy go usłyszały.
Tymczasem Edge kontynuował, nie dając się zbić z tropu Disie:
- Jak bardzo irracjonalne musi być życzenie, żeby dla niego rzucać się w tak niezrozumiałą historię? I ufać, że gdzieś na jej końcu ktoś wam je spełni?
- Mojego życzenia raczej nie spełni. Nie tak, jak bym pragnął - Cuan uśmiechnął się trochę smutno, z jakiegoś powodu zerkając na czarodziejkę. Która na atak znów odpowiedziała atakiem:
- Znowu się nas czepiasz, a sam co? Jakie jest twoje życzenie?
Nagle zapadła cisza, gdy Raelis podniosła się ze swojego miejsca i jednym gestem uspokoiła aktorów. Airínn i Falon'ri zaczerwieniły się ze wstydu, wciąż jednak łypiąc na siebie spode łba, podczas gdy Riffin po prostu machnął ręką i zszedł ze sceny.
- Nie mam życzenia - powiedział Edge pośród tej ciszy i także wyszedł.
Skoro nie miałam z kim pogadać, a próba i tak była zepsuta, poszłam na spacer po mieście, z nadzieją, że tym razem się nie zgubię i nie będą wysyłać po mnie demonstracyjnie zrezygnowanej Disy. Bez trudu jednak dotarłam na targ i kiedy tak sobie stałam przy jednym ze straganów, przyglądając się z wzajemnością oczom w kolorowych butelkach, nagle coś potężnego i kolczastego rzuciło na mnie duży cień.
- Ciekawa byłam, kiedy się znowu pokażesz - powiedziałam na przywitanie. - Tym razem też będą fajerwerki?
- Nie ma sensu przy każdym spotkaniu marnować mocy - zagrzmiał donośnie demon; kilka istot w pobliżu obejrzało się na niego z zaciekawieniem. - Dobrze, że wreszcie widzimy się na osobności. Od tamtych niczego nie chcę.
Westchnęłam, jako że w tak zatłoczonym miejscu trudno było rozmawiać na osobności, ale wiedziałam, o co mu chodzi. Wymaszerowałam z targu, dając demonowi znak, żeby poszedł ze mną.
- Pomogłam ci już raz, w Kelthace - przypomniałam mu w końcu. - Sądzisz, że teraz będę spełniać twoje dalsze zachcianki?
- To nie byłoby takie złe - starał się mówić ciszej, ale jego głos wciąż dudnił. - Ludzkie istoty wbiły sobie do głowy, że spełniam życzenia. Władca tamtego miasta nie chciał słyszeć odmowy. Ale jeśli pragniesz wdzięczności, mogę zabić dla ciebie tych troje durniów.
- CO?! - tym razem ja podniosłam głos.
- Nie mogę zdjąć smyczy, na której cię trzymają, ale może zostać zerwana w taki właśnie sposób.
- A skąd pomysł, że ja właśnie tego chcę?!
- Skoro oni zamierzają wysłać cię na śmierć, można by oczekiwać, że zechcesz pozbyć się ich pierwsza - demon wzruszył ramionami ze skrzypieniem zbroi, po czym znów się ulotnił, zostawiając mnie z jeszcze większym mętlikiem w głowie.
Miałby mi wykańczać moje postacie z potencjałem, też coś.
*
Patrząc na swoje zapiski z tej podróży dochodzę do wniosku, że raczej nikt nie wydałby mi ich drukiem. No, chyba że Egbert, ale wtedy i tak wszystkie egzemplarze wykupiłaby Vylette i "uszczęśliwiłaby" nimi swoje pensjonarki. Nie ze względu na wartość literacką, ale na starą znajomość. I jeszcze, że kiedy ktoś będzie ciekaw relacji, nie będę wiedziała, od czego zacząć, żeby się przy okazji nie sfrustrować. Oczywiście ktoś, kto zna mnie najlepiej, jak Vanny albo Aeiran, albo Renê, przejdzie nad tym do porządku, ale co, jeśli trafi się taki Egil.
A przecież, jak się nad tym głębiej zastanowić, nie powinnam mieć powodów do narzekań. Przemierzam światy w towarzystwie trzech postaci z potencjałem - i nie zamierzam kłamać, że mnie nie ciekawią - ścigając nie jedną, a co najmniej dwie tajemnice. A to, że ewidentnie zostaliśmy w tę podróż wmanipulowani dla czyichś celów, powinno być tylko drobną niedogodnością, z którą się uporamy we właściwym czasie i miejscu. Więc w czym problem?
Może właśnie w tym, że nikt nie wydałby mi tego drukiem? Po prostu dawno już nie napisałam niczego, co nie byłoby pamiętnikiem, co nie byłoby do szuflady. Ale też w obecnym życiu nie zdarzyło mi się zatrzymać w żadnym świecie oprócz DeNaNi na tyle długo, by zająć się jego kroniką. Ale nie będę tego wniosku wypowiadać na głos, żeby przypadkiem ktoś nie usłyszał i nie zaproponował mi napisania kroniki Szarych Światów, ha-ha-haaa. Zostanie sobie cichutko tutaj, na kartach zeszytu. Takie narzekanie jest nie na miejscu w momencie, gdy akurat trafiłam na wątek, który mi pasuje.
Nie wiem, czy gdyby nie Airínn, zostalibyśmy tak ciepło przyjęci pod "Trzema Maskami", ale może i tak? Raelis, szefowa trupy, wyraźnie uważa nas za pokrewne dusze i już zdążyła przechrzcić Cuana na szczygła, a mnie na zimorodka, co nawet się nam spodobało. Spytałam Disandriel, czy i ona dostała jakieś ptasie miano, ale omal mnie nie podzio... gryzła; zresztą fuka na prawo i lewo odkąd usłyszała, że ma "ładny kostium", ale zdjąć go nie chce. Wynieść się stąd też nie chce, ponieważ Cuan uważa, że w treści wystawianej sztuki kryje się Ważna Wskazówka, a ona jakoś nie potrafi się z nim kłócić. Sam Cuan chyba czuje się tu jak u siebie... chociaż kiedy zwróciłam na to uwagę, uśmiechnął się uroczo i stwierdził, że nie wie, co to znaczy "u siebie", więc nie potwierdzi. W każdym razie dużo rozmawia z Raelis i Graethe'em, najbardziej technicznym z tej czeredki, i składa dla nich nowe drzwi, choć sami już będą musieli znaleźć miejsce, w którym przez nie przejdą.
Tym razem Edge zaoferował się odwiedzić Multigildię. Kiedy po raz kolejny oświadczyłam, że nie będę nurkować w tej szarej chmurze, jeśli nie chcą mnie później zbierać do kupy, zadumał się i w końcu oznajmił, że skoro nie ma wyjścia, to on wszystko załatwi. I sprawiał wrażenie, że robi to nie po raz pierwszy. I mówił do nas takim tonem, jak przedszkolanka do niesfornych dzieci, co oczywiście spowodowało, że Disa znów zaczęła się pieklić, kto też dał mu prawo przewodzenia nam. W ogóle strasznie żałowała, że to nie ona tam idzie, zwłaszcza, że chyba nie czuje się zbyt pewnie w takim otoczeniu. Jeden sukkub - w porządku, to da się znieść, ale cała trupa mieszańców z ciemności i chaosu to już lekka przesada. Jedna Airínn stanowi wyjątek jeśli chodzi o gatunek i pochodzenie, ale już mroczną mocą pasuje do reszty towarzystwa. Zresztą elfy i tak są wredne (co skądinąd mówi dziewczę uparcie noszące elfią iluzję).
Swoją drogą, zastanawiam się, jak też Airínn dołączyła do tej trupy. Nawet próbowałam ją podpytać, ale zamiast zaspokoić moją ciekawość sama wypytywała o Artena i o mnie, i co słychać w Domenie Promienistych, w której nigdy nie była, ale nie szkodzi. Najwyraźniej nie lubi mówić o sobie - ale to, co się do niej mówi, zaraz zapomina albo słucha wybiórczo i interpretuje po swojemu.
A skoro mowa o mroku i chaosie - "nasz" demon znowu zniknął, ale jestem dziwnie pewna, że tym razem po prostu czai się w astralu i czeka na właściwy moment. Na razie nie wiem, w czym miałabym mu pomóc, ale przy najbliższej okazji zamierzam mu przypomnieć, że to on ma u mnie dług. Dodam jeszcze, że wyniósł się, kiedy Disa zaczęła wygłaszać pretensje do świata, że to nie jego przywołała kapłanka, żeby z nimi związać. Kiedy wyjaśniłam, że to właśnie on tkwił wtedy w Kelthace na usługach wrogów i zasłaniał słońce, trochę zrzedła jej mina.
Dziś dobry dzień do podsumowań.
A przecież, jak się nad tym głębiej zastanowić, nie powinnam mieć powodów do narzekań. Przemierzam światy w towarzystwie trzech postaci z potencjałem - i nie zamierzam kłamać, że mnie nie ciekawią - ścigając nie jedną, a co najmniej dwie tajemnice. A to, że ewidentnie zostaliśmy w tę podróż wmanipulowani dla czyichś celów, powinno być tylko drobną niedogodnością, z którą się uporamy we właściwym czasie i miejscu. Więc w czym problem?
Może właśnie w tym, że nikt nie wydałby mi tego drukiem? Po prostu dawno już nie napisałam niczego, co nie byłoby pamiętnikiem, co nie byłoby do szuflady. Ale też w obecnym życiu nie zdarzyło mi się zatrzymać w żadnym świecie oprócz DeNaNi na tyle długo, by zająć się jego kroniką. Ale nie będę tego wniosku wypowiadać na głos, żeby przypadkiem ktoś nie usłyszał i nie zaproponował mi napisania kroniki Szarych Światów, ha-ha-haaa. Zostanie sobie cichutko tutaj, na kartach zeszytu. Takie narzekanie jest nie na miejscu w momencie, gdy akurat trafiłam na wątek, który mi pasuje.
Nie wiem, czy gdyby nie Airínn, zostalibyśmy tak ciepło przyjęci pod "Trzema Maskami", ale może i tak? Raelis, szefowa trupy, wyraźnie uważa nas za pokrewne dusze i już zdążyła przechrzcić Cuana na szczygła, a mnie na zimorodka, co nawet się nam spodobało. Spytałam Disandriel, czy i ona dostała jakieś ptasie miano, ale omal mnie nie podzio... gryzła; zresztą fuka na prawo i lewo odkąd usłyszała, że ma "ładny kostium", ale zdjąć go nie chce. Wynieść się stąd też nie chce, ponieważ Cuan uważa, że w treści wystawianej sztuki kryje się Ważna Wskazówka, a ona jakoś nie potrafi się z nim kłócić. Sam Cuan chyba czuje się tu jak u siebie... chociaż kiedy zwróciłam na to uwagę, uśmiechnął się uroczo i stwierdził, że nie wie, co to znaczy "u siebie", więc nie potwierdzi. W każdym razie dużo rozmawia z Raelis i Graethe'em, najbardziej technicznym z tej czeredki, i składa dla nich nowe drzwi, choć sami już będą musieli znaleźć miejsce, w którym przez nie przejdą.
Tym razem Edge zaoferował się odwiedzić Multigildię. Kiedy po raz kolejny oświadczyłam, że nie będę nurkować w tej szarej chmurze, jeśli nie chcą mnie później zbierać do kupy, zadumał się i w końcu oznajmił, że skoro nie ma wyjścia, to on wszystko załatwi. I sprawiał wrażenie, że robi to nie po raz pierwszy. I mówił do nas takim tonem, jak przedszkolanka do niesfornych dzieci, co oczywiście spowodowało, że Disa znów zaczęła się pieklić, kto też dał mu prawo przewodzenia nam. W ogóle strasznie żałowała, że to nie ona tam idzie, zwłaszcza, że chyba nie czuje się zbyt pewnie w takim otoczeniu. Jeden sukkub - w porządku, to da się znieść, ale cała trupa mieszańców z ciemności i chaosu to już lekka przesada. Jedna Airínn stanowi wyjątek jeśli chodzi o gatunek i pochodzenie, ale już mroczną mocą pasuje do reszty towarzystwa. Zresztą elfy i tak są wredne (co skądinąd mówi dziewczę uparcie noszące elfią iluzję).
Swoją drogą, zastanawiam się, jak też Airínn dołączyła do tej trupy. Nawet próbowałam ją podpytać, ale zamiast zaspokoić moją ciekawość sama wypytywała o Artena i o mnie, i co słychać w Domenie Promienistych, w której nigdy nie była, ale nie szkodzi. Najwyraźniej nie lubi mówić o sobie - ale to, co się do niej mówi, zaraz zapomina albo słucha wybiórczo i interpretuje po swojemu.
A skoro mowa o mroku i chaosie - "nasz" demon znowu zniknął, ale jestem dziwnie pewna, że tym razem po prostu czai się w astralu i czeka na właściwy moment. Na razie nie wiem, w czym miałabym mu pomóc, ale przy najbliższej okazji zamierzam mu przypomnieć, że to on ma u mnie dług. Dodam jeszcze, że wyniósł się, kiedy Disa zaczęła wygłaszać pretensje do świata, że to nie jego przywołała kapłanka, żeby z nimi związać. Kiedy wyjaśniłam, że to właśnie on tkwił wtedy w Kelthace na usługach wrogów i zasłaniał słońce, trochę zrzedła jej mina.
Dziś dobry dzień do podsumowań.
*
Droga nie była długa, tylko demon nas trochę spowalniał, wlokąc się z tyłu... Pilnowany przez naszą nową znajomą, która dla mnie wcale nie była taka nowa. Fakt, że z początku jej nie poznałam - widziałyśmy się raptem raz i miała wtedy fioletowe włosy - i być może ona także już mnie nie pamiętała. Płocha i impulsywna, tak mówił o niej Arten, lecz w jego słowach nie brakowało tkliwości. W każdym razie pilnowała demona. I wykrzykiwała do nas z tyłu, w którą stronę mamy skręcić.
Naszym celem okazał się jeden z bardziej zardzewiałych budynków o naprawdę wielkich wrotach. Na wiszącym nad nimi szyldzie wymalowano trzy maski - lewa była szeroko uśmiechnięta, prawa smutna, a środkowa wykrzywiona w krzyku przerażenia. Milusio, prawda? Airínn otworzyła wrota kopniakiem, omal nie łamiąc nosa komuś, kto stał po drugiej stronie. Niski i przysadzisty jegomość był jednak dość zwinny, by w porę odskoczyć.
- Uważaj sobie, mała! - warknął na wyższą o jakieś dwie głowy elfkę. - Już miałem biec cię szukać! Myślisz, że pani Raelis byłaby zadowolona, gdybyś nie przyszła na próbę generalną?
- Daj spokój, Graethe, ona nigdy nie bywa niezadowolona - zachichotała Airínn. - A ja przecież poszłam szukać transportu.
Jegomość przewrócił oczami i westchnął ciężko. Z małymi różkami na czole, szarawą cerą i spiczastą bródką wyglądałby na modelowy czarny charakter, gdyby zrobił groźniejszą minę.
- Przecież już ustaliliśmy, że na targu niczego takiego nie dostaniemy. Chyba że ci tutaj są z Multigildii?
- Nie, drugi raz wolałam tam nie łazić. Ale zobacz, to dziewczyna mojego brata, ona dysponuje dobrym środkiem transportu! - Airínn wciągnęła mnie do środka i okręciła wkoło. Nie dość, że zrobiła ze mnie towar na wystawie, to jeszcze miała bardzo nieświeże wiadomości.
- Ale wiesz, że to już od blisko siedmiu lat nieaktualne? - szepnęłam do niej, starając się nie przewrócić.
- Ten transport? Weź mi tego nie rób!
- Nie, nie to - zaprzeczyłam, zanim przypomniałam sobie, że owszem, to też. - Mówię o Artenie.
- A czymże jest kilka lat dla elfa? - westchnęła dramatycznie. - Zresztą ja nawet tej całej Brangien nie spotkałam, więc nie mam dowodu na jej istnienie.
- Wszystko jedno, już lepiej idź na scenę - wtrącił Graethe, wyraźnie zrezygnowany. - Tylko pilnuj tego golema, żeby nie podeptał scenografii.
- Się wie - rzuciła Airínn i powlokła nas dalej. A ja nie mogłam się nadziwić, że demon nadal idzie za nami jak tresowany piesek.
Na scenie stało dwoje aktorów, ćwicząc jeden z tych dramatycznych dialogów miłosnych, jakie często się słyszy tuż przed finałem opowieści. Nawet nie brzmiał przesadnie niedorzecznie, może dzięki przekonującej grze tej barwnej pary - bo kostiumy nosili obłędnie kolorowe, a do tego dziewczyna miała zielone włosy i zielonkawą skórę, jak driada. Na widowni siedziała trzecia osoba, obserwując i oceniając. I wszystko było pięknie, dopóki męska połowa duetu nie zauważyła naszego wejścia i nie wypadła z roli, potykając się przy tym i zacinając.
- Aha, Airínn przywlokła nam tu obcych i oto cała nasza robota idzie w labirynty - fuknęła jego śliczna partnerka, która jeszcze przed chwilą przemawiała słodko i łagodnie.
- A dlaczego próba kostiumowa nie miałaby się odbyć przed prawdziwą publicznością? - wywołana wzruszyła ramionami. - Niech Riffin się wprawia, skoro już podebrał mi główną rolę.
- On siem do skurlonej śmierci tak bendzie "wprawiać" - na te słowa chłopak zmarkotniał i poczerwieniał. - I to ty miałaś stać na jego miejscu, a nie włóczyć siem Moce wiedzom gdzie!
- Nie włóczę się, tylko szukam rozwiązania naszych problemów.
- Ano, po tym jak ich narobiłaś. Najpierw ostatni kamień portalu spada z tej szpicowanej wyspy w miendzysfere, potem krwawniki z Multigildii odmawiajom nam wstempu - zaczęła wyliczać zielona dziewczyna, trzaskając ogonem o podłogę sceny. No dobra, czyli nie driada.
- Na kamieniach portalu i tak nie można polegać. Zamiast zabrać nas w nowe miejsce, mogą równie dobrze zwalić nam coś na głowy - argumentowała Airínn, ale umilkła, gdy siedząca na widowni kobieta w czerwieni podniosła się i klasnęła w dłonie. Umilkła tylko na moment.
- Szefowo, szefowo! - pisnęła radośnie. - Szefowa spojrzy, jaką piękną Karmazynową Śmierć przyprowadziłam! Prawda, że doskonale się nada?
Szefowa podeszła i obejrzała sobie demona ze wszystkich stron, co trochę trwało z powodu jego rozmiarów.
- ...Trudno zaprzeczyć - miała bardzo piękny głos, choć w tym momencie drżał. - Ale to prawdziwe igranie z niebezpieczeństwem. Coś ty nam tu przywiodła?
- Ano, co? - zielonowłosa aktorka zwinnie zeskoczyła ze sceny; partnerujący jej chłopak wolał trzymać się z tyłu. - I po co? Zdaje ci siem, że nie damy rady bez wielkiego efekciarstwa? Skoro publika wierzy w ciebie w rolach menskich, to uwierzy i w Riffina w kostiumie.
- Ale właśnie o to chodzi, że możemy lepiej rozdzielić role! Riffin zająłby moje miejsce, tak jak teraz, a ja mogłabym zagrać Pannę przy Studni. Śpiewać umiem jak należy - przekonywała Airínn, a ja zauważyłam, że Cuan, do tej pory rozglądający się po teatrze, zaczął słuchać z zainteresowaniem. - To fajnie, że jestem wiarygodna, ale jeszcze trochę i zapomnę, że jestem kobietą.
- Wszystko byłoby pięknie, gdyby Riffin przełamał wreszcie tremę - westchnęła szefowa, odgarniając płomiennie rude loki. Ona również miała różki i żałowałam, że Disandriel jej nie widzi. Może przestałaby m n i e nazywać sukkubem. - I gdybyście przestały kłócić się przy gościach. Nie wypada, by trupa z Sigil prezentowała się od najgorszej strony.
- Odkond nasz najlepszy aktor dał noge do pienknej elfki, mamy już tylko najgorszom strone. A to som intruzi, nie żadne goście.
- Zamknij jadaczkę, Falon'ri, bo oprócz idealnej Karmazynowej Śmierci załatwiłam nam jeszcze transport. Ta tutaj Miya otwiera portale gdzie tylko chce i żadne gadżety jej niepotrzebne, może nas przerzucić gdzie tylko zapragniemy!
Słysząc to szefowa skierowała na mnie swoje przepastne czerwone oczy.
- To prawda? - spytała cicho. - Czego chciałabyś w zamian za skorzystanie z tak wspaniałego daru?
- Herbaty - odpowiedziałam machinalnie i zaraz ugryzłam się w język. - Tylko że teraz jestem w stanie otworzyć portal tylko dla trzech konkretnych osób. Zobowiązanie, którego chętnie bym uniknęła.
- Wygląda więc na to, że spędzimy tu więcej czasu, niż zamierzaliśmy - westchnęła, ale po chwili uśmiechnęła się miło. - I być może znajdziemy więcej weny. Byłaś kiedyś w naszym wspaniałym mieście, obieżysferko?
- Raz - przyznałam, zaskoczona nagłą zmianą tematu. - Dawno temu, jeszcze przed Wojną Frakcji.
- I jak ci się widziało?
- Fascynujące - uśmiechnęłam się do wspomnień sprzed dwóch żyć. - Przyprawiające o zawroty głowy. Trudno z niego wyjść.
- Z miasta, gdzie wszystko może okazać się bramą?
- Tak, kiedy własne portale nie działają, jak powinny.
- Jeśli mogę wtrącić - przerwał nam Cuan - być może będę mógł pomóc z transportem. Podczas swoich podróży podłapałem parę sztuczek... A jeśli nie zadziałają, mogę przynajmniej pomóc przy dekoracjach.
- Więc i ty jesteś wędrownym ptakiem? - roześmiała się rudowłosa. - Przyznaję, że zastanawiałam się nad twoją rolą w tym akcie. Ale co będziesz z tego miał?
- Być może więcej niż... - zaczął, lecz tym razem to jemu przerwano. Jak chmura gradowa wparował na salę rozsierdzony Graethe, za którym podążali Disandriel (już w dorosłej postaci) i Edge. I kłócili się aż miło:
- Dlaczego nie raczyłeś wspomnieć, że w tej całej Multigildii mają wykrywacze obcej magii?! I rozpraszacze iluzji?! I jeszcze ośmielają się twierdzić, że dzieci nie mają tam czego szukać?!
- Sprawiałaś wrażenie, że panujesz nad sytuacją, więc dałem ci kredyt zaufania. Czary są twoją mocną stroną, nie moją.
- Ja ci dam kredyt zaufania! Może jeszcze łaskawie udzielone zezwolenie?!...
- Bez obrazy, pani Raelis, ale tu się robi istna tragikomedia, i to bez naszego udziału - burknął Graethe. Jego szefowa skinęła głową, ale nie przestała się uśmiechać. Tymczasem Cuan jakoś zdołał uciszyć Disandriel i coś do niej szeptał, a następnie oboje spojrzeli na Edge'a, tak badawczo, z namysłem.
- Jak dotąd to czysta farsa - rozległ się głuchy głos. Czyżby demon postanowił dowieść, że ma poczucie humoru? Dziwny moment wybrał na odezwanie się. - Zwłaszcza, że to, co nazywacie Karmazynową Śmiercią, zupełnie mnie nie przypomina.
- A czy ktoś twierdził inaczej? - Edge mógł sobie mieć obojętną minę, ale pilnie słuchał. - Powinna być zwiewna i bezkształtna, i zabijać bezszelestnie. Tobie raczej by się to nie udało.
Zaintrygowana Raelis podeszła do niego i przekrzywiła głowę jak zdziwiony ptak, by po chwili obrzucić podobnym spojrzeniem demona.
- Obaj pachniecie dymem ze spalonych mostów - powiedziała zagadkowo. - Podobnie wasza towarzyszka-obieżysferka, choć o wiele mniej. Może to zrządzenie losu was tu zesłało?
- Nikt nie przybywa na obrzeża Szarych Światów przypadkiem - jeśli demon miał jakąś twarz pod swoim rogatym hełmem, z pewnością była nachmurzona, kiedy mówił te słowa.
- To prawda - przyznał Cuan ze swoim najładniejszym uśmiechem (nie żeby potrafił uśmiechać się nieładnie). - Pytała pani, co będę z tego miał. Cóż, przede wszystkim chcielibyśmy obejrzeć wasze przedstawienie. I być może wymienić doświadczenia.
Naszym celem okazał się jeden z bardziej zardzewiałych budynków o naprawdę wielkich wrotach. Na wiszącym nad nimi szyldzie wymalowano trzy maski - lewa była szeroko uśmiechnięta, prawa smutna, a środkowa wykrzywiona w krzyku przerażenia. Milusio, prawda? Airínn otworzyła wrota kopniakiem, omal nie łamiąc nosa komuś, kto stał po drugiej stronie. Niski i przysadzisty jegomość był jednak dość zwinny, by w porę odskoczyć.
- Uważaj sobie, mała! - warknął na wyższą o jakieś dwie głowy elfkę. - Już miałem biec cię szukać! Myślisz, że pani Raelis byłaby zadowolona, gdybyś nie przyszła na próbę generalną?
- Daj spokój, Graethe, ona nigdy nie bywa niezadowolona - zachichotała Airínn. - A ja przecież poszłam szukać transportu.
Jegomość przewrócił oczami i westchnął ciężko. Z małymi różkami na czole, szarawą cerą i spiczastą bródką wyglądałby na modelowy czarny charakter, gdyby zrobił groźniejszą minę.
- Przecież już ustaliliśmy, że na targu niczego takiego nie dostaniemy. Chyba że ci tutaj są z Multigildii?
- Nie, drugi raz wolałam tam nie łazić. Ale zobacz, to dziewczyna mojego brata, ona dysponuje dobrym środkiem transportu! - Airínn wciągnęła mnie do środka i okręciła wkoło. Nie dość, że zrobiła ze mnie towar na wystawie, to jeszcze miała bardzo nieświeże wiadomości.
- Ale wiesz, że to już od blisko siedmiu lat nieaktualne? - szepnęłam do niej, starając się nie przewrócić.
- Ten transport? Weź mi tego nie rób!
- Nie, nie to - zaprzeczyłam, zanim przypomniałam sobie, że owszem, to też. - Mówię o Artenie.
- A czymże jest kilka lat dla elfa? - westchnęła dramatycznie. - Zresztą ja nawet tej całej Brangien nie spotkałam, więc nie mam dowodu na jej istnienie.
- Wszystko jedno, już lepiej idź na scenę - wtrącił Graethe, wyraźnie zrezygnowany. - Tylko pilnuj tego golema, żeby nie podeptał scenografii.
- Się wie - rzuciła Airínn i powlokła nas dalej. A ja nie mogłam się nadziwić, że demon nadal idzie za nami jak tresowany piesek.
Na scenie stało dwoje aktorów, ćwicząc jeden z tych dramatycznych dialogów miłosnych, jakie często się słyszy tuż przed finałem opowieści. Nawet nie brzmiał przesadnie niedorzecznie, może dzięki przekonującej grze tej barwnej pary - bo kostiumy nosili obłędnie kolorowe, a do tego dziewczyna miała zielone włosy i zielonkawą skórę, jak driada. Na widowni siedziała trzecia osoba, obserwując i oceniając. I wszystko było pięknie, dopóki męska połowa duetu nie zauważyła naszego wejścia i nie wypadła z roli, potykając się przy tym i zacinając.
- Aha, Airínn przywlokła nam tu obcych i oto cała nasza robota idzie w labirynty - fuknęła jego śliczna partnerka, która jeszcze przed chwilą przemawiała słodko i łagodnie.
- A dlaczego próba kostiumowa nie miałaby się odbyć przed prawdziwą publicznością? - wywołana wzruszyła ramionami. - Niech Riffin się wprawia, skoro już podebrał mi główną rolę.
- On siem do skurlonej śmierci tak bendzie "wprawiać" - na te słowa chłopak zmarkotniał i poczerwieniał. - I to ty miałaś stać na jego miejscu, a nie włóczyć siem Moce wiedzom gdzie!
- Nie włóczę się, tylko szukam rozwiązania naszych problemów.
- Ano, po tym jak ich narobiłaś. Najpierw ostatni kamień portalu spada z tej szpicowanej wyspy w miendzysfere, potem krwawniki z Multigildii odmawiajom nam wstempu - zaczęła wyliczać zielona dziewczyna, trzaskając ogonem o podłogę sceny. No dobra, czyli nie driada.
- Na kamieniach portalu i tak nie można polegać. Zamiast zabrać nas w nowe miejsce, mogą równie dobrze zwalić nam coś na głowy - argumentowała Airínn, ale umilkła, gdy siedząca na widowni kobieta w czerwieni podniosła się i klasnęła w dłonie. Umilkła tylko na moment.
- Szefowo, szefowo! - pisnęła radośnie. - Szefowa spojrzy, jaką piękną Karmazynową Śmierć przyprowadziłam! Prawda, że doskonale się nada?
Szefowa podeszła i obejrzała sobie demona ze wszystkich stron, co trochę trwało z powodu jego rozmiarów.
- ...Trudno zaprzeczyć - miała bardzo piękny głos, choć w tym momencie drżał. - Ale to prawdziwe igranie z niebezpieczeństwem. Coś ty nam tu przywiodła?
- Ano, co? - zielonowłosa aktorka zwinnie zeskoczyła ze sceny; partnerujący jej chłopak wolał trzymać się z tyłu. - I po co? Zdaje ci siem, że nie damy rady bez wielkiego efekciarstwa? Skoro publika wierzy w ciebie w rolach menskich, to uwierzy i w Riffina w kostiumie.
- Ale właśnie o to chodzi, że możemy lepiej rozdzielić role! Riffin zająłby moje miejsce, tak jak teraz, a ja mogłabym zagrać Pannę przy Studni. Śpiewać umiem jak należy - przekonywała Airínn, a ja zauważyłam, że Cuan, do tej pory rozglądający się po teatrze, zaczął słuchać z zainteresowaniem. - To fajnie, że jestem wiarygodna, ale jeszcze trochę i zapomnę, że jestem kobietą.
- Wszystko byłoby pięknie, gdyby Riffin przełamał wreszcie tremę - westchnęła szefowa, odgarniając płomiennie rude loki. Ona również miała różki i żałowałam, że Disandriel jej nie widzi. Może przestałaby m n i e nazywać sukkubem. - I gdybyście przestały kłócić się przy gościach. Nie wypada, by trupa z Sigil prezentowała się od najgorszej strony.
- Odkond nasz najlepszy aktor dał noge do pienknej elfki, mamy już tylko najgorszom strone. A to som intruzi, nie żadne goście.
- Zamknij jadaczkę, Falon'ri, bo oprócz idealnej Karmazynowej Śmierci załatwiłam nam jeszcze transport. Ta tutaj Miya otwiera portale gdzie tylko chce i żadne gadżety jej niepotrzebne, może nas przerzucić gdzie tylko zapragniemy!
Słysząc to szefowa skierowała na mnie swoje przepastne czerwone oczy.
- To prawda? - spytała cicho. - Czego chciałabyś w zamian za skorzystanie z tak wspaniałego daru?
- Herbaty - odpowiedziałam machinalnie i zaraz ugryzłam się w język. - Tylko że teraz jestem w stanie otworzyć portal tylko dla trzech konkretnych osób. Zobowiązanie, którego chętnie bym uniknęła.
- Wygląda więc na to, że spędzimy tu więcej czasu, niż zamierzaliśmy - westchnęła, ale po chwili uśmiechnęła się miło. - I być może znajdziemy więcej weny. Byłaś kiedyś w naszym wspaniałym mieście, obieżysferko?
- Raz - przyznałam, zaskoczona nagłą zmianą tematu. - Dawno temu, jeszcze przed Wojną Frakcji.
- I jak ci się widziało?
- Fascynujące - uśmiechnęłam się do wspomnień sprzed dwóch żyć. - Przyprawiające o zawroty głowy. Trudno z niego wyjść.
- Z miasta, gdzie wszystko może okazać się bramą?
- Tak, kiedy własne portale nie działają, jak powinny.
- Jeśli mogę wtrącić - przerwał nam Cuan - być może będę mógł pomóc z transportem. Podczas swoich podróży podłapałem parę sztuczek... A jeśli nie zadziałają, mogę przynajmniej pomóc przy dekoracjach.
- Więc i ty jesteś wędrownym ptakiem? - roześmiała się rudowłosa. - Przyznaję, że zastanawiałam się nad twoją rolą w tym akcie. Ale co będziesz z tego miał?
- Być może więcej niż... - zaczął, lecz tym razem to jemu przerwano. Jak chmura gradowa wparował na salę rozsierdzony Graethe, za którym podążali Disandriel (już w dorosłej postaci) i Edge. I kłócili się aż miło:
- Dlaczego nie raczyłeś wspomnieć, że w tej całej Multigildii mają wykrywacze obcej magii?! I rozpraszacze iluzji?! I jeszcze ośmielają się twierdzić, że dzieci nie mają tam czego szukać?!
- Sprawiałaś wrażenie, że panujesz nad sytuacją, więc dałem ci kredyt zaufania. Czary są twoją mocną stroną, nie moją.
- Ja ci dam kredyt zaufania! Może jeszcze łaskawie udzielone zezwolenie?!...
- Bez obrazy, pani Raelis, ale tu się robi istna tragikomedia, i to bez naszego udziału - burknął Graethe. Jego szefowa skinęła głową, ale nie przestała się uśmiechać. Tymczasem Cuan jakoś zdołał uciszyć Disandriel i coś do niej szeptał, a następnie oboje spojrzeli na Edge'a, tak badawczo, z namysłem.
- Jak dotąd to czysta farsa - rozległ się głuchy głos. Czyżby demon postanowił dowieść, że ma poczucie humoru? Dziwny moment wybrał na odezwanie się. - Zwłaszcza, że to, co nazywacie Karmazynową Śmiercią, zupełnie mnie nie przypomina.
- A czy ktoś twierdził inaczej? - Edge mógł sobie mieć obojętną minę, ale pilnie słuchał. - Powinna być zwiewna i bezkształtna, i zabijać bezszelestnie. Tobie raczej by się to nie udało.
Zaintrygowana Raelis podeszła do niego i przekrzywiła głowę jak zdziwiony ptak, by po chwili obrzucić podobnym spojrzeniem demona.
- Obaj pachniecie dymem ze spalonych mostów - powiedziała zagadkowo. - Podobnie wasza towarzyszka-obieżysferka, choć o wiele mniej. Może to zrządzenie losu was tu zesłało?
- Nikt nie przybywa na obrzeża Szarych Światów przypadkiem - jeśli demon miał jakąś twarz pod swoim rogatym hełmem, z pewnością była nachmurzona, kiedy mówił te słowa.
- To prawda - przyznał Cuan ze swoim najładniejszym uśmiechem (nie żeby potrafił uśmiechać się nieładnie). - Pytała pani, co będę z tego miał. Cóż, przede wszystkim chcielibyśmy obejrzeć wasze przedstawienie. I być może wymienić doświadczenia.
Subskrybuj:
Posty (Atom)