*

Wróciło do mnie to dziwne uczucie, że rzeczywistość się zmienia, a może bardzo pragnie się zmienić. Samoistnie, niezależnie od osób mających na nią jakikolwiek wpływ. I oczywiście od tych, którzy po prostu żyją swoim życiem, nie zadają pytań i nieświadomie równieź ulegają zmianom.
A może to wrażenie nigdy nie odchodziło, a jedynie czekało na dogodny moment, by uderzyć znowu? Ileż to opowieści już mi umknęło? Teraz być może właśnie jedną tracę, ale zarazem schwytała mnie inna... Nie o to mi jednak w tej chwili chodzi, lecz o rzeczywistość otaczającą mnie i bliskie mi osoby. Jak bliskie? Większość z nich jest bardzo daleko, odległością, której nie mierzy się kilometrami. Nazywam je moją rodziną, ale jak bardzo oddaliły się od siebie nasze opowieści? Sao, Alath, nawet Satsuki, którą przecież widziałam ostatnio ponad dwa miesiące temu. Istnieją równolegle, może wiedzą, że była kiedyś jakaś Miya, ale to było w innym życiu, w innej historii? Ciekawe, czy jeszcze kiedyś spotkamy się w takim składzie jak podczas oblewania domu na Rozdrożu, całą wieczność temu.
Właśnie, a Vanny? Jak zakrzywia się rzeczywistość dokoła niej? Niby nie dzieje się nic bardzo widocznego, ale nie ma już białych rąk i znaku na czole - i mam ochotę spytać czy nosi narzuconą iluzję, czy może jej historia układa się od nowa. Ale chyba nie muszę tego wiedzieć póki nie przestała być sobą, czego raczej nie muszę się obawiać.
A ja? Wciąż jem dla przyjemności smaku, nie dla zaspokajania głodu, wciąż się strzępię zamiast krwawić, ale chyba łatwiej mnie zranić zwykłą bronią. Wciąż mam pentagram na policzku - dowód mojej smoczej krwi - ale nie jestem pewna, czy udałoby mi się choćby rozwinąć skrzydła, na czym zresztą bynajmniej mi nie zależy.
Czy rzeczywistość zmienia się od dawna, lecz tak powoli, że trudno to zauważyć, czy raczej nagle, a szybko? Wiem, jak by to wytłumaczył Raely Kay albo Kilmeny... Wiem też, jak ich argumenty wyśmiałaby Renê, stwierdzając, że rzeczywistości, światy i opowieści rządzą się własnymi prawami, których my, zwykłe pionki, nie możemy ogarnąć ani przewidzieć...
A właściwie dlaczego zebrało mi się na takie rozważania? Dlaczego akurat teraz, kiedy znalazłam się w złotej klatce wyściełanej atłasem, między dwójką agentów wrogich organizacji? Może chcę w ten sposób zapomnieć o swojej obecnej sytuacji... A może jak zwykle siedzenie w wannie nastraja mnie do pisania, choć muszę uważać, żeby nie zamoczyć zeszytu.