Jechaliśmy w niemal doskonałej ciszy, tylko Lilly rozmawiała szeptem z
Muirenn, która siedziała za nią na grzbiecie Tequili. Kiedy byliśmy
jeszcze w górach, ten tak zwany zamek wydawał się stać dość blisko,
tymczasem teraz droga przeciągała się, choć nasze wierzchowce wcale nie
szły wolno. Rozkołysana i wsłuchana w stukot kopyt byłam coraz bardziej
senna, musiałam jednak uważać na Ivy, która już zasnęła, słodko wtulona w
mój płaszcz. Tenari leciał w pobliżu i rozglądał się z takim
zainteresowaniem, jakby widział rzeczy, których my nie dostrzegaliśmy.
- Na co tak patrzysz, Ten-chan? – zapytałam z uśmiechem, kiedy do mnie
podfrunął. – Wyobrażasz sobie, co mogło tu być przedtem? Czy zastanawiasz
się, co tu jeszcze będzie?
- Co było przedtem – odpowiedział z poważną miną. – Bo kiedyś to się stanie zupełnie innym „przedtem”, prawda?
- A ty wtedy nie zapomnisz? – nawet nie pytałam, skąd mu to przyszło do
głowy. Jak się przysłuchuje poplątanym rozmowom o zmianach w
rzeczywistości, z pewnością wyciąga się własne wnioski.
- Ja nie zapomnę - oświadczył z przekonaniem. – Nauczyłem się od ciebie nie zapominać.
Czy powinnam czuć się tym pocieszona, czy raczej mu współczuć? Nie jestem pewna.
Nadal było cicho, zdecydowanie za cicho. Za pusto. Jak gdyby coś –
wszystko? – nie zostało jeszcze dokończone i czekało, aż ktoś podłączy
ostatni kabelek i wciśnie przycisk Play. Nie było mnie stać na
lepsze metafory, kiedy stanęłam u ścian zamku (bo widocznego wejścia nie
było). Robił jeszcze bardziej przytłaczające wrażenie – z daleka
wyglądał jak nowoczesna rzeźba, teraz zaś kojarzył mi się raczej ze
statkiem kosmicznym jakiejś rasy o zwichrowanej mentalności.
- Czy to naprawdę powinno tak być? – szepnęłam do siebie. – Takie odosobnienie, taka pustka?
Nie spodziewałam się odpowiedzi, ale usłyszała mnie Muirenn.
- To nie pustka, to początek – sprostowała. – Musimy cię zapoznać z
całością legendy, jak tylko dorwiemy Laderica. Nadzieja miała trafić w
odpowiednie miejsce i dopiero zacząć przyciągać do siebie inne istoty. A
my wierzymy, że to jest właśnie to miejsce. I czekamy.
- Nadzieja – powtórzyła tępo Lilly i nagle wykrzyknęła piskliwie: – Co
ty nam tu wciskasz?! Chcesz powiedzieć, że to jest legendarny zamek
Nadzieja?! Te… Te… Kostki na szypułkach?!
Nie odezwałam się, bo w gruncie rzeczy miałam takie samo zdanie.
- Nie jesteś pierwszą osobą, która tak reaguje – roześmiała się
arcymagini. – Ale tak, tak właśnie jest. Znaleźliśmy już miejsce, teraz
potrzebna nam królowa… – tu zerknęła na mnie z ukosa. – A potem wreszcie
stanie się królestwo. Taki odwrotny porządek rzeczy.
- Może dlatego, że nadzieja też często jest sprzeczna z rozsądkiem? –
podsunęła Vanny. – Tylko nie rozumiem, czemu tak się uparliście na tę
królową.
- Bo nadzieja i samotność nie są dla siebie odpowiednim towarzystwem, honey – odpowiedział Clayd zamiast Muirenn, która spojrzała na niego z uznaniem. – Nie wiesz tego jeszcze?
- Wiem – westchnęła i spuściła głowę. – Chyba wiem.
- No dobrze, w takim razie chciałabym się przekonać, że tam w środku da
się żyć – podjęła Lilly. – Wejdziemy tam jakoś czy zostaniemy tu i
zamarzniemy?
- Wejdziemy – arcymagini zeskoczyła z konia, aby otworzyć wejście. Można
się było spodziewać, że wygłosi zaklęcie, użyje magii; tymczasem po
prostu podniosła z ziemi kamień i cisnęła nim o srebrzystą ścianę.
- Ktoś to usłyszy? – zachichotała Vanny.
- Zazwyczaj słyszą – Muirenn wzruszyła ramionami i rzuciła kolejnym
kamieniem. Gdy podnosiła trzeci, w ścianie pojawił się prostokątny
otwór, przez który od biedy można się było przeczołgać. Wyjrzała do nas
złotowłosa głowa o spiczastych uszach – jej właściciel albo był
niezwykle wygibalski, albo wisiał jak nietoperz.
- No, jeszcze raz – polecił ze śmiechem. – Bo chyba tracisz formę.
- Zaraz ci dam jeszcze raz – mruknęła pod nosem Muirenn i z całej siły
rzuciła ostatni kamień. Gdy rozprysnął się o ścianę, wejście otworzyło
się na całą wysokość, a komitet powitalny – jak się okazało, był tam
jeszcze jeden Jeździec Słońca – entuzjastycznie zaklaskał w dłonie.
- No proszę! Elfy! – pisnęła Vanny z szerokim uśmiechem, który przy odrobinie dobrej woli można by uznać za miły i radosny.
- Cierp, cierp – odpowiedziałam podobnym wyszczerzeniem ząbków i zsiadłam z Pokrzywy, nie budząc Ivy.
- Znów wiedziesz ze sobą doborowe towarzystwo, gwiezdna panno –
przemówił drugi z Jeźdźców. Jego giętki (pogięty?) towarzysz pokiwał
głową, przyglądając się nam z aprobatą.
- Dlaczego mnie przypisujecie tę zasługę? – prychnęłam. – Może właśnie jest odwrotnie i to oni mnie sprowadzili?
- Też dobrze – uznali i rozstąpili się. – Wejdźcie, a my zajmiemy się waszymi wierzchowcami.
To był lepszy wybór niż stanie na zewnątrz i marznięcie.
Wnętrze zamku było zdecydowanie bardziej „zamkowe” i utrzymane w
srebrno-zielono-fioletowej kolorystyce. Może tylko przezroczyste windy
wyglądały zbyt futurystycznie, ale ogólne wrażenie było całkiem
przyjemne. Kiedy znaleźliśmy się w przestronnym korytarzu z ustawionymi
pod ścianą zbrojami, zjechało do nas czterech pozostałych Jeźdźców.
- Jak to dobrze mieć co robić, gdy zjawiają się goście – powiedział
jeden. – Nawet jeśli to zajęcie godne lokajów. Pozwólcie, że zaprowadzimy
was do komnat gościnnych.
- Nie ma już niebezpieczeństwa, przed którym moglibyśmy strzec zamku –
dodał inny – ale wcale nam się nie uśmiecha stąd odchodzić.
- Kto wie, czy jeszcze nie wróci – mruknęła Muirenn pod nosem. – No nic,
bądźcie sobie lokajami dla tego doborowego towarzystwa. A ja życzę sobie
iść do mojej własnej tajemnej komnaty. – powiedziała już głośniej,
zabawnie podniosłym tonem.
- To nie będzie eleganckiej audiencji? – rozżaliła się Lilly. – Wystawnej
kolacji i rytuału wygłaszania życzeń? Nie tego się spodziewałam po
legendzie, a ty, Mad?
- U jego wysokości siedzi teraz kapłan – szepnął konspiracyjnie któryś z
elfów (jakoś nie umiem nie traktować ich zbiorowo). – Dyskutują
zawzięcie o istnieniu przeznaczenia.
No i bardzo dobrze.
- A Laderic? – zapytała żywo Muirenn.
- Ostatnio był w twojej tajemnej komnacie – elf uśmiechnął się pod nosem. – Chyba że poszedł spisać tę dyskusję.
- No to dlaczego się tu przywlekliśmy? – Lilly nie dawała za wygraną.
- Gdzieś musimy poczekać na J-chan – wzruszyłam ramionami. – A co, wolałabyś zostać u smoków?
Wieczorem, kiedy Tenari już spał, przemknęłam wraz z Lilly pod ścianę
sąsiedniej komnaty i zapukałam. Otworzyło się wejście, odsłaniając
pokój biały jak lilia, z koronkowymi firankami, choć brakowało okien.
- Zdaje się, że pukanie nie jest tutaj wyrazem uszanowania prywatności – mruknęłam. – Wręcz przeciwnie.
- Jakbym miała coś przed wami do ukrycia – prychnęła Vanny, odrywając
się od gmerania w swojej torbie. – Zobaczcie, nawet moja rodzinka gdzieś
ode mnie uciekła, taka jestem bezwstydna… A wy tu co? Ktoś się zarzekał,
że pójdzie dziś wcześnie spać, nie?
- A, jakoś nie jestem śpiąca – przyznała Lilly, ale kiedy usiadłyśmy na
łóżku, zaczęła z zainteresowaniem miętosić poduszki. – Poza tym w naszej
komnacie jest takie dzieło sztuki, którego Mad się boi, więc nie chciała
tam siedzieć…
- Nie boi, tylko nie przepada za surrealizmem – ucięłam. – I chce posiedzieć w towarzystwie. Poplotkować, pośmiać się…
- Zaiste, idealna pora na babskie ploty – skomentowała moja kuzynka,
uśmiechając się zaczepnie. – Nie jest to według ciebie pora zastanawiania
się nad wątkami, szukania odpowiedzi na dawno zadane pytania? Ani nawet
pora wzdychania w poduszkę? No powiedz, nie dostrzegasz absurdu
sytuacji?
- Później, później – machnęłam ręką. – Teraz może pogrzeb trochę w tej torbie, dobrze? Mam ochotę podelektować się poezją.
- Nie rozumiem, dlaczego nie kupisz sobie własnej… – gderała Vanny,
wyjmując tomik wierszy Poetki. – Czy to jakaś tradycja, że to ja zawsze
muszę nosić ze sobą poezje?
- Co wy tutaj za nastrój próbujecie rozsnuć? – Lilly spojrzała na nas z
przestrachem i prędko sięgnęła po książkę. – Mam nadzieję, że to nie jest
o mroku i krwi kapiącej z płatków róż… – Otworzyła na losowo wybranej
stronie i zaczęła czytać na głos. – Nikt nie ujrzy po wiek wieków, bym pożądał siedmiu ćwieków…?! No dobra, teraz to dopiero niepokoi mnie stan waszych umysłów.
- Czekaj, pokaż! Tego nie znam! – wyrwałam jej tomik z ręki, zanim
zdążyła go zamknąć. – O czym to… Ach, o Wielkiej Niedźwiedzicy.
- A myślałaś, że o czym, pałko? – pisnęła Vanny, dusząc się ze śmiechu. – Jak chcesz, mogę ci te wiersze pożyczyć. Na później.
Ja też nie mogłam dłużej tłumić chichotu. Zdegustowana Lilly wstała i wślizgnęła się pod firankę.
- Ciekawe, czy i tutaj zadziała – odezwała się i zapukała w ścianę.
Natychmiast otwarło się przed nią okno, okrągłe i bez szyb. Zadygotała,
ale nie zamknęła ani nie uciekła.
- I cóż tam widzisz? – zapytałam, wystawiając nos zza książki.
- Gwiaaazdy! – zawołała, wystawiając głowę na zewnątrz.
Gwiazdy…
Teraz, kiedy jako jedyna nie śpię, zastanawiam się, czy to już ta
właściwa pora. Czy wrażenie pustki panujące w zamku to wyraz
oczekiwania, by jego mieszkańcy zaczęli porządnie budować wokół siebie
rzeczywistość? Chętnie zwołałabym ich, aby to wspólnie obgadać, ale
obawiam się, że mogliby moje zainteresowanie opacznie odebrać. Poza tym
są chyba jeszcze pewne sprawy w światach, w które nie muszę się
wtrącać. Powinnam je jakoś odróżniać od tych, w które mogę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz