27 VII

Jest sobie pewna wyspa na szerokim morzu, wyspa, której (podobno) nie ma na żadnej mapie tego świata. Powiadają jednak, że wystarczy mocno chcieć, wtedy uda się ją odnaleźć. Osiem mistrzyń magii się tam zaszyło, by z dala od natłoku ludzkich myśli poświęcać się sztukom tajemnym... Choć zdarza im się opuszczać swoją samotnię.
Pierwsza z nich nosi imię Mewa; potrafi rozkazywać wiatrowi, tworzyć niematerialne obrazy i latać z ptakami po niebie, a jej głos, gdy się rozgniewa, można usłyszeć w najdalszych zakątkach świata. Zwykle jednak bierze się go za grzmoty.
Druga nazywa się Opal i włada zarówno twardymi skałami, jak i ziemią, sprawiając, że kiełkują z niej najpiękniejsze kwiaty. Większość czasu spędza w podziemnych korytarzach, badając ich tajemnice, dlatego trudno ją spotkać.
Na Trzecią mówią Mały Smok, a jej władza rozciąga się na wody i deszcze. Ona również ma niezwykły głos, ale przypominający szum fal. Towarzyszki uważają ją za najpiękniejszą z nich, z powodu egzotycznego wyglądu, jednak sama tak nie uważa.
Czwartej, Białej Iskrze, wbrew pozorom nie tylko ogień jest jej przypisany. Jej magia stanowi tajemnicę, której nawet jej towarzyszki nie znają do końca. Nosi przy sobie pęk kluczy, zdolnych otworzyć każde drzwi...
Piąta wiele razy już zmieniała imiona i drogi życiowe, ale zawsze nosi ze sobą przecinający wszystko miecz, który jest dla niej zarówno skarbem, jak i przekleństwem. Zazwyczaj jest w podróży, poszukując ludzi, którzy zasługują na zaszczyt - lub karę - odkrycia przed nimi pewnych prawd.
Imię Szóstej brzmi Konwalia; najczęściej można ją zobaczyć z mnóstwem zwojów w rękach. Spisuje wszystko, co zobaczy i usłyszy, wszystko, co się zdarzyło, ale też co mogło się zdarzyć... I jeszcze może. Taki jest jej dar. Często podróżuje razem z Piątą i kłócą się przy tym na każdy możliwy temat.
Siódma ma na imię Cykada, we włosach nosi dzwoneczki i kto usłyszy ich dźwięk, temu pisane jest szczęście. Potrafi w mgnieniu oka przenieść się nawet z jednego końca świata na drugi, stać się niewidzialna i zmieniać postać - swoją lub czyjąkolwiek.
Ostatnia - Obłok nad Łąką - jest zarazem uważana za najpotężniejszą, bo kiedyś rozkazała słońcu by nie wschodziło póki mu nie pozwoli... I posłuchało. Nikt jeszcze się nie obronił przed jej ogromnym wpływem i siłą ducha; zresztą nikt nawet nie próbował, bo wypełnianie rozkazów Ósmej jest największym przywilejem i rozkoszą...

Tak głosi opowieść, która już zaczęła się tkać.

Na razie nie udało nam się spotkać wszystkich czarownic, ale ta czwórka, która wyszła nam na powitanie, od razu zabrała nas do kamiennej... czy ja wiem? Piramidy? Świątyni? Tam obejrzały nas sobie dokładnie, nie zadając jednak zbyt wielu pytań. Nemezis w tym czasie zupełnie o nas zapomniała i poszła się wyspać.
W każdym razie miała sporo racji, tak wychwalając to miejsce. Sama pewnie długo bym tu nie wytrzymała bezczynnie, ale wyspa aż pulsuje mocą. Mocą, do której, co prawda, ciągle nie mam dostępu, ale wystarczy mi samo wyczuwanie jej, by znaleźć w sobie więcej siły, a zarazem więcej spokoju...
Świetnie, będzie mi się dzięki temu łatwiej zrelaksować - po wczorajszym sztormie ciągle kręci mi się w głowie.