5 V

- Opowiedz mi coś jeszcze, Egil - uśmiechnęłam się, siadając wygodniej na schodach prowadzących do świątyni.
- Dlaczego pragniesz bym opowiadał ci rzeczy, które pewnie dobrze wiesz, pani? - nie śmiał usiąść obok mnie, stał prosto, ściskając w rękach opasłą księgę.
- Bo świetnie ci to wychodzi. Poza tym mógłbyś się wreszcie przemóc i nazywać mnie Miyą, bo inaczej reaguję z opóźnieniem...
- Bluźnierstwem jest nazywać bogów po imieniu - kronikarz wyrecytował jakby regułkę z katechizmu.
- Nie wówczas, gdy tego od ciebie wymagają - straciłam cierpliwość. - I nie wymiguj mi się tu od opowiadania. Kto może lepiej znać ten świat niż jego rodowity mieszkaniec? W dodatku kronikarz?
- Gdybyś chciała, pokazałbym ci go osobiście. Niczego bardziej bym nie pragnął - rzekł z rozmarzeniem w głosie. - Powinnaś przyjąć do wiadomości, że jesteś wolna i możesz przyjąć moją propozycję...
- ...Bo skoro droga do siedziby bogów prowadzi przez Święte Słońce, on już na pewno nie wróci - dokończyłam z rozdrażnieniem. - Tak, tak, już to słyszałam od Thedry. Sugerowała, że mogłabym tu zostać, troszczyć się o ten świat i być uwielbiana. Ale tak się nie da, złotko, wybacz.
Kiedy Egil na mnie spojrzał, w jego oczach była gorycz.
- Nie możesz tak... nie mieć już nadziei.
Miałam ochotę złapać go za tę blond czuprynę i mocno potrząsnąć. On mi nawija o nadziei! Oczywiście, że ją mam, tylko nie na to, o czym myśli! Ale postanowiłam panować nad sobą i pomogłam sobie w tym bawiąc się wodą z pobliskiej fontanny. Chłopak z fascynacją obserwował jak woda przybiera najróżniejsze kształty, aż wreszcie zachichotałam i posłałam mu trochę w twarz.
- Czy moglibyśmy płynnie i błyskotliwie zmienić temat - zapytałam - i dokończyć namawianie cię na opowieść?
Ten strumień wody chyba go trochę ożywił, bo po momencie oszołomienia uśmiechnął się i zajął miejsce przy mnie.
- Właśnie dlatego przyniosłem tę książkę - położył mi na kolanach wielkie tomisko. - Tu spisane są dzieje świata od jego początków.
- Czyżbyś chciał się pochwalić swoimi osiągnięciami?
- Nie, nie! Za stara jest, żeby mogła być moim dziełem - roześmiał się. - Napisał ją mój dziadek... Moja rodzina to pisarski klan, a ja jestem dziecko pióra i pergaminu.
- I narodziłeś się jako kropla atramentu? - rozchichotałam się.
- Nie, jako fragment rodzinnej biblii: Choć taki mały, na świat patrzy już wzrokiem tak rozumnym, jakiego nie spotkasz nawet u tych, którzy przeżyli wiele lat, a w wyglądzie widać zapowiedź tego, że będzie łamał serca i szybko opuści gniazdo rodzinne, pozostawiając mnie w żalu... To oczywiście popełniła moja matka - westchnął. - Świata poza mną nie widziała.
- No to przyznaj się, ile już tych serc złamałeś?
- A daj spokój, od kiedy przeczytałem ten fragment, odżegnywałem się od tego jak tylko mogłem! - żachnął się. - I widzisz, wyrosłem na takiego nieśmiałego.
- Zakopanego w woluminach mola książkowego.
- Właśnie! - podchwycił radośnie. - I daję głowę, że przeżyję to życie jako stary kawaler!
- No, aż taki nieśmiały to ty jednak nie jesteś.
- Dlaczego nie? - spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
- Bo wreszcie zacząłeś ze mną normalnie rozmawiać.
Zmieszał się, a gdy otworzył usta, pewna byłam, że usłyszę przeprosiny, więc go ubiegłam:
- Właśnie tego mi tutaj brakowało, więc nie psuj tego, dobrze?
Uśmiech, jaki mi posłał, pozwolił mi uwierzyć w tę jego nieśmiałość.
- No to zobaczmy, co też tu jest napisane - nie pozwoliłam na ciszę i otworzyłam księgę. Ani przez chwilę nie wątpiłam, że opowieści Egila dadzą mi więcej, ponieważ jeszcze nie całkiem oswoiłam się z ich alfabetem. Naszyjnik wielomowy ułatwiał mi porozumiewanie się - nota bene, tym samym językiem, jakiego używano w Ciemności - i pewnie mogłabym sobie czytać na głos, ale pismo w tej książce było jednak jakieś inne... Stare?
- Bądź tak miły, Egil - odezwałam się, przewracając strony - i powiedz mi, skąd wiecie jak powstał ten świat? Przecież na pewno tego nie widzieliście.
- Dawno temu jeden z bogów ukazał się naszej ostatniej królowej i opowiedział jej wiele - kronikarz nie dał się złapać na podchwytliwe pytanko. - Po tym objawieniu królowa uznała, że nie godzi się człowiekowi wywyższać ponad innych, bo jedynie bogowie są wyżej od ludzi... Zrezygnowała z tronu i przemierzała świat jako prorokini.
- A jak ten bóg wyglądał? - zainteresowałam się.
- Był świetlisty i towarzyszyło mu sześć aniołów. Pokazać ci? - spytał, jakby zdziwiony, że sama tego nie wiem. Ale szybko przeszedł nad tym do porządku; skoro bogini postanowiła go przetestować, niech tak będzie... Wziął ode mnie książkę i zaczął szukać jednej konkretnej strony.
- A jak bardzo wizerunek w książce ma się do rzeczywistości? - nie ustawałam, uśmiechając się szeroko. Naprawdę byłam ciekawa, ile w tych kronikach rzetelnej prawdy, a ile wyobraźni.
- Nie tylko królowej się ów bóg ukazał - odparł Egil z godnością. - O, tu jest.
Zajrzałam do książki i odsunęłam na bok rzetelną prawdę, a skupiłam się na bogactwie szczegółów. Ktokolwiek to namalował, miał talent - przynajmniej według mnie, bo Geddwyn pewnie nazwałby to kiczem. Cóż, samo bóstwo jak bóstwo - światło ukształtowane w sylwetkę, poza tym nie było w nim nic imponującego, chociaż oryginał pewnie raziłby w oczy. Nic dziwnego, że mieszkańcy tego wymiaru nie chcą podnosić na mnie wzroku... Co innego anielice, na ich widok Geddwyn uśmiechnąłby się perfidnie i rzuciłby komentarz typu "chętnie zamknąłbym je same na dwa tygodnie w pomieszczeniu z lustrem weneckim". Były przyodziane w cienką koronkę i miały miny jakby chciały się zaraz rzucić sobie nawzajem na szyję. Albo do gardeł, licho wie...
- O, tę panią jakby pamiętam - pomyślałam na głos, wskazując najpiękniejszą z nich, tę ze złotymi lokami i branzoletą z dzwoneczkami. Mogłabym przysiąc, że to właśnie ją widziałam na rysunku, który Geddwym posłał Vaneshce. W każdym razie nieswojo mi się zrobiło, bo była namalowana tak sugestywnie, że miałam wrażenie, jakby naprawdę się we mnie wpatrywała.
Pomijając fakt, że wpatrywała się, wypisz wymaluj, oczami Vaneshki...